Αλλού το πήγαινα

 

Θα καθαρίσει το κεφάλι μου

Σιγά σιγά

Συγνώμη ήμουνα σκληρή

Μαζί σου

Μαζί μου

Μαζί μας

Και συ δε πηγές πίσω

Πάλι τα ίδια κάνω

Δεν έχει σημασία

Ποιος τι γιατί ποτέ πως

Σημασία έχει πως 

Για κάποιο λόγο όλα συνέβησαν

Κι ας τα κοροϊδεύεις αυτά εσύ 

Αλλά να τα εξηγήσεις δε μπορείς 

Καταβαθος,το ξέρεις 

Όπως και το ποσό σαγαπω

Και τι είμαστε οι άνθρωποι 

Λίγο παράπονο 

Μια γραμμή ανασφάλειας 

Μια αγκαλιά που δε μας πήραν

Ένα μπραβο που αποζητησαμε

Μια ματιά που μας διέλυσε 

Ένα λάθος που μας ράγισε 

Και δύο πόδια που ψάχνουν 

Τον σωστό δρόμο 

Με μάτια 

Θολά από τα δάκρυα 

Κι όλοι μας λένε πως μόνοι πρέπει 

Πρέπει μόνοι μας το κάνουμε αυτό 

Θα είμαι για πάντα στην αντίθετη πλευρά 

Θα αντιστέκομαι σε αυτήν την θεωρεία

Όλη μου την ζωή

Δε χρειάζεται να σε αγαπήσεις πρώτα

Για να αγαπάς 

Δε χρειάζεται να σε πάρουν αγκαλια

Για να πάρεις

Δε χρειάζεται να σου πουν μπράβο

Για να πεις

Δε χρειάζεται να ξέρεις που πας

Αν δε σε νοιάζει ο προορισμός 

Καμιά φορά η ζωή είναι και ωραία 

Σου φέρνει κάνα δυο ανθρώπους 

Που σου δείχνουν πως αξίζεις και συ 

Αυτό το βλέμμα

Το μπράβο

Την αγκαλιά 

Το άγγιγμα 

Την αγάπη 

Κι ας μην ξέρεις ακόμα να σε αγαπάς 

Όπως λεν οι ειδικοί του καναπέ 

Και γω δε ξέρω αν με αγαπάω αρκετά

Αλλά με αγαπάω αρκετά ώστε να περπατήσω

Μαζί με αυτούς τους κάνα δυο τρεις μαζί 

Να τους δώσω και γω όλα κεινα 

τα λειψα βλέμματα 

Τα μπράβο 

Τις αγκαλιές 

Να ξεθολωσω τα μάτια

από τα δάκρυα με φιλιά 

Κι να συνοδοιπόρησω σε ένα μάθημα 

αγάπη μαζί τους 

Ίσως λίγο πιο σκληρό

Σίγουρα πιο αληθινό 

Μα γεμάτο με τα πιο αγνά 

Σε αγαπάω 

Αλλού το πήγαινα . 

Αλλά έτσι είμαι εγώ....

Αυτό είναι αφιερωμένο.

-Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ

Οι ξυπόλητες

Εμείς είμαστε από εκείνες 

Από κεινες που κόσμος έχει για αδέσποτες

Που ο κόσμος έχει για βρώμικες 

Που περπατάμε πάντα ξυπόλητες 

Κι είμαστε παντού 

Και πουθενά

Μας ξέρουν μέχρι εκεί

Μέχρι εκεί που εμείς θέλουμε

Και καθόμαστε λίγο από δω 

Λίγο από κει 

Σαν τις γατες

Γιατί δεν είμαστε εμείς οι βρώμικες 

Αλλά οι άλλοι 

Εμείς είμαστε αγνές 

Τόσο αγνές που δε το χωρα ο νους τους 

Και τσι κάθε που μας βλέπουν 

Κάπου να καθόμαστε

Και να μη φεύγουμε

Τρόμος και ανασφάλεια τους πιάνει

Κι μεις μένουμε

Και αυτοί απορούν 

Και μεις ξέρουμε 

Ότι δεν χρειάζεται

Δε χρειάζεται 

Να καταλάβουν 

.

Γεραλντίνα Ρ.Β Εσκενάζυ 

Αφιερωμένο σε μένα και την γυναίκα 

Την μια και μοναδική 

Την Μαρηλια

Μηδεν

 

Να δώσω εναν κλωτσο στον κόσμο

Η μηπως στο κεφάλι μου;

Η όπως κάποτε αναρωτήθηκε κάποιος 

"Να αυτοκτονήσω η να κάνω καφέ";

Ή όπως είχα κάπου διαβάσει 

"Πόσο θα κάτσεις ;

"Να κάνω όνειρα ή καφέ";

Σχίζεται η ψυχή μου 

Προσπαθεί να ισορροπήσει 

Σε ίνα από μετάξι

Φορώντας μαύρα 20ποντα πλιζερς

Θέλω να σωθώ από τον εαυτό μου ;

Ή να σώσω τον εαυτό μου ;

Και συ ;

Εσύ θα με συγχωρέσεις ποτέ ;

Ή θα με κοιτάς όλη μας την ζωή 

Σαν το σκουπίδι που νιώθω ;

Δεν είναι πάντα άσχημα εδώ 

Τους προσέχω όλους 

Τους πήρα μαρμελάδες και μέλια 

Που δεν αψηφούν τον νόμο της βαρύτητας

Κάθε πρωί τους έχω φρέσκο ψωμί 

Και ύστερα όλο και κάνα γλυκό 

Θα τους κρατάω στο ψυγείο για έκπληξη

Πονάνε οι ψυχές 

Πονάει και η δική μου πολύ 

Αλλά ,να δεις πως απαλός ο πόνος γινεται 

Κάθε που τους βλέπω να γελούν 

Και ξεχνούν 

Ξεχνούν φωνές και ενέσεις

Κοσμιτικα τρέλας και αρρώστιας

Και κάνουμε και καλαμπουρι 

Η κυρά Φανή δε θα βγει 

Μου το είπε σήμερα ένας νοσηλευτης

Αυτός και κάνα δυο ακόμα 

Θέλανε να βοηθήσουν 

Και επαγγελονται ανθρωποι

Αισθάνονται και με βλέπουν 

Βλέπουν πως πνίγομαι στο άδικο

Τρέμω από τις φωνές και την κακία 

Κι με λυπούνται

Γιατί καταλαβαίνουν 

Όσα δεν καταλαβαίνει 

Ουτε κείνος ο γιατρός 

Που τον πόνο μου του λέω 

Δε του τον λέω

Αλλά να μείνει μεταξύ μας

Δεν φταίει ο δόλιος

Για την δική μου ανικανότητα

Να ανοιχτώ

Η κυρά Φανή έχει άνοια

Δε μπορώ να της το πω 

Μου το είπανε κρυφα

Τους ζήτησα να βγω για να την προσέχω 

Θα την προσέχω εγώ 

Θεέ μου ,μακάρι να μπορούσα

να τους προσέξω όλους

Όχι όλους ,αλλά όλους σαν την Φανή 

Ο κυρ Στέφανος λέει 

Ότι είμαι ότι πιο καλό

σε άνθρωπο έχει γνωρίσει 

Και κάπως νιώθω καλυτερα

Κι ας γνωρίζω πως δεν είμαι 

Κι ας το κεφάλι μου χτυπιέται

Ολομόναχο του ,στον τοίχο 

Γιατί βλέπει ένα τέρας 

Ένα τέρας που πνίγεται 

Μες σε ένα καζάνι που βράζει

Βράζει από συναισθήματα 

Κι είναι πολλά τα ατιμα

Δεν αντέχω η αλήθεια είναι 

Μέχρι χθες το βράδυ

Πίστευα πως πάω καλύτερα 

Είχαν φύγει και τα ψυχοσωματικά

Χόρευα σε διαδρόμους 

Τραγούδαγα 

Οι γιατροί και οι ασθενείς 

Όλοι λέγανε πόσο καλύτερα φαίνομαι 

Μέχρι την αδικία να αντικρίσω 

Μέχρι εκεί ήθελαν όλα 

Για να πάμε πάλι από την αρχή 

Πάλι στο μηδέν

-Γεραλντίνα Ρ.Β Εσκενάζυ

Εσύ

Όλοι δω μέσα,κάνουμε κύκλους 

Εγώ, προσπαθώ να βρω την ευθεία 

Εκεί έξω, τα ίδια 

Αλλά κάπως αδιαφορώ 

Ισως και να φοβάμαι 

Το έξω ακόμα ,μου μοιάζει χειρότερο 

Τις ακούω μανάδες,εδώ μέσα 

Μιλούν για τα παιδιά τους 

Για εθισμους που πέρασαν αυτά 

Μα και αυτές 

Από τον άλλον καναπέ 

Νομίζουν πως τα ναρκωτικά 

Από τους αλβανους έρχονται

Μιλάνε για πουτανες

Μιλάνε για φάρμακα 

Και όλα ανυπόστατα 

Μα είναι κύκλος,Γεραλντινα 

Ψάχνουν που να πιαστούν 

Την ευθύνη αλλού να κρεμάσουν 

Και γω τους απαντάω

Όχι πια φωναχτά 

Τους απαντώ στο κεφάλι μου 

Θέλω τον κύκλο να σπάσω 

Πολεμάω να το βουλώσω 

Να τους μάθω κάνα δυο αλήθειες 

Δε χρειάζεται,δε θέλουν 

Ίσως σε αυτή την περίσταση 

Και να μη μπορουν 

Εγώ είμαι με τον Μίσσιο

Με τις πουτανες 

Τους μεταναστες 

Τα πρεζακια 

Τους πρόσφυγες 

Με κεινες που αναρωτιεστε 

Τι φορούσαν; 

Με κείνους που αναρωτιεστε 

Τι δουλειά είχαν εκεί 

Τέτοια ώρα ;

Είμαι με κείνους που 

Τους είπατε να μείνουν 

Στη χώρα τους να πολεμήσουν 

Και σεις ξεχνάτε 

Εγώ,οχι 

Για αυτό παιδεύεται το κεφάλι μου 

Δε σηκώνεται η αδικία, Γεραλντινα 

Μου λέει 

Και γω χαμογελάω 

Κάνω μια τζούρα και απαντώ

Σηκώνεται. 

Θα δεις θα δυναμώσουμε 

Πρώτα θα σηκωθούμε εμείς 

Κι ύστερα θα βγούμε 

Να τους σηκώσουμε 

Έναν,έναν 

Κείνους που χάθηκαν ,στον δρόμο 

Λάθος πύλη βρήκαν 

Πριν την έξοδο απο τον κύκλο ανοιξουν

Η σιωπή με σκοτώνει 

Η δική του ειδικά

Μα μου έμαθε να σιωπω 

Ώρες σαν ετουτες 

Που μόνο στεναχώρια 

στην ψυχή μου θα κερναγα 

Δε μπορείς να σώσεις 

Οτι να σωθεί δε θέλει 

 Κι ίσως χρειάζεται να πιάσουμε πάτο

Την αναγεννηση όμως, μη περιμένεις 

Αυτήν την απαιτεις 

Από πού ;

Βρες έναν καθρέφτη, μισό λεπτό 

Πήγαινε και κάτσε μπροστά 

Αυτή είναι η μόνη σου απάντηση 

Η μόνη σου λύση 

Η έξοδος του κύκλου σου 

Είσαι εσύ .

-Γεραλντίνα Ρ.Β Εσκενάζυ

Οι πόρτες,ξανά

.

“Αταλαντη και μεθυσμενη. 

Φωναζω για να ενοχλω . 

Την χαρά να ξυπνήσω 

Χτυπαω πορτες.

Να σπασουν 

Τις ανοίγω 

Θα φυγει. 

Φεύγει.

Με αφήνει.

Η θλιψη.

Τον κοιτά κατάματα

Και αυτος,κόβει και ράβει

Δικαιολογίες κι τάσεις φυγής

Ούρλιαζα για βοήθεια 

Και η λύση του 

Ενα κλουβί, ιδιωτικό 

Από αγάπη,λεει

Η αγάπη σε ελευθερώνει 

Δε σε παρατάει

Και τρέχει σε εξοχές

Αλλά πώς να τον κατηγορήσω 

Έτσι τον μάθανε

Ο καναπές και η κουβέντα

Θέλουν παντελόνια 

Μα το νούμερο,δε το ξερω

Ξανά 

Τάσεις φυγής και αποφυγής

Έπεσε στις σκονες 

Για να μιλά και να αφήνει την άμυνα

Λίγο πάρα πέρα 

Και αρρώστησε που ήταν

Ο εαυτός του 

Ευαίσθητος και ειλικρινής 

Ανοιχτός και ευάλωτος 

Αλλά τους ξέρεις,τους ανθρώπους

Αυτά είναι αδυναμίες 

Μη γελας .

Ο κόσμος μαύρισε 

Και τα παραπάνω τα θέλει 

Κλειδωμένα 

Έτσι κι αυτός εμένα

Σκληρή λέει να γίνω 

Και από αγάπη

Την πόρτα εκείνη κλειδώνει 

Ξανα

 

Δωσε μου πισω οτι μου εμεινε. 

Χάζι να κάνω 

Να νοσταλγώ

Λεξεις θελω. 

Μυαλο να τις βαλω σε σειρα. 

Και λιγη καρδια να μοιαζουν ομορφες. 

Ορκιζομαι πως ειχα ονειρα. 

Δεν πονουσε το στομαχι. 

Τα χερια ηταν σταθερα. 

Δεν τρεμανε.

Τα ματια μου καθαρα. 

Οι σακουλες γεματες φαι. 

Πλεον

Πειναω και τρωω τα τσιγαρα μου. 

Πινω μονο απο το ποτηρι μου . 

Πρόποση σε όσους μειναμε 

πίστοι στο συναίσθημα 

Και στα πόδια δε τα βαλαμε

Εσπασα το παλιο . 

Κοπηκε το χερι μου. 

Μου θυμισε ψυχες. 

Εκεινες που πιανεις

Γεμάτες χαρακιές. 

Μα δε φταινε . 

Χαιδευα τα σπασμενα . 

Γελασα .

Ποια να πρωτομαζεψω;

Τα δικά μου τα κουβάλησα 

Ξανά μονάχη μου 

Τα δικά του; 

Απτά χέρια μου παίρνει

και ανοίγει την πόρτα

Ξανά

Ποσα κομματια θελησα να σωσω; 

Πόσα κομμάτια 

Η ίδια τον έκανα ;

Και ποσα δικα μου πατησα 

με τα ιδια μου τα ποδια; 

Μη με λυπασαι. 

Εγω να .. 

Εδω ειμαι καλα. 

Την θλιψη σου να ενοχλησω ηθελα.

Να σου χαιδεψω τα κομματια ηθελα. 

Να μου γελας ηθελα. 

Θελω. 

-δεν εχω κατι ομορφο σήμερα να κλεισω εδω ξεχασα τα ματια μου να ανοιξω. 

-Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ

Προχειρογραφιες vol 31621

Έγραφα ένα απο τα ωραιότερα μου κείμενα 

Με σκηνή ,κάποιο υπόγειο στούντιο 

Και παρομοιώσεις του τέλειου έρωτα, με την τελειομανία της διόρθωσης προς την τέλεια παραγωγή.

Κάτι περί χρόνων,δειλων και ανασφάλειας. 

Κάτι περί μούσας και τέχνης 

Κάτι περί ενός κακου που σβήνει κάθε καλό 

Κάτι περί του να μην επαναπαυεσαι στον έρωτα,

οδηγεί και είναι η πραγματική αγάπη .

Σαν εκείνη την ιδανική παραγωγή 

Σαν κείνο το σε αγαπώ που μοιαζει

Με το τέλειο μπάσο,την σωστή στιγμή 

Μα ανανεώθηκε η σελίδα .

Και θυμάμαι μονάχα αυτά . 

Μπερδεμένα,δίχως σωστό χρόνο 

Αν ήμουν σαν τους άλλους θα τα ρίχνα σε αυτόν 

Κι ας λαχταρώ καμία φορά χαζή να ήμουν 

Την ευθύνη στον χρόνο ποτέ δεν έριξα 

Κι ίσως για αυτό να παιδευομαι 

Μέσα σε εάν και γιατί ,χορεύω 

Στον πιο όμορφο ρυθμό που ποτέ έγραψες 

Για κείνη την μούσα που την λάθος στιγμή

Γνώρισες .

-Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ

Άνθηση

Ξύπνησα με τον ήλιο στα βλέφαρα

 και έγραψα 

Αλλο ένα κομμάτι 

Μέσα από την ψυχή μου

Ήπια τον καφέ μου μέτριο

Και για λίγο μελαγχόλησα

Ύστερα χαμογέλασα

Τα χω καταφέρει 

Χαμογελάω μέσα στην θλίψη 

Είμαστε φίλες πια

Και έμαθε την θέση της 

Κι ότι τον καφέ μου 

Σήμερα θα τον πιω δίχως αυτήν 

Αλλά με της Αλκιστης τον μονόλογο 

Και το άλμπουμ του εθισμού 

Της είπα,ήρθε η ώρα

Τα όνειρα μου να γίνουν πραγματικότητα

Να κοιτάξω μη χαθώ ξανά σε υποκατάστατα

Πλέον θα κυνηγώ μόνο όσα 

Θέλω να γίνω

Τις στάχτες μαζεύω 

Κι φτιάχνω πάλι τα φτερά μου 

Σιγά ,σιγά 

Ο φοίνικας ξύπνησε

Έπιασε πάτο και κάηκε μοναχός του

Για να ξαναγεννηθει 

Με δύναμη,που να αντιληφθεις 

Δε μπορείς 

Με χασα και μου το συγχωρώ 

Γιατί με βρίσκω ξανά

Προσεκτικά για μένα 

Μα και για όσους αγάπω 

Νιώθω πως χρωστώ 

Χρωστώ σε κάθεναν εκεί έξω 

Που νιώθει μόνος 

Και με διαβάζει 

Ύστερα σκάει πλάγιο χαμόγελο 

Ίσα ίσα 

Μα λίγη ελπίδα του φύτεψα

Σε έναν κόσμο βαλτωμενο

Ήρθε η ώρα να ανθισουμε. 

-Γεραλντινα

Μέχρι να γυρίσεις,εγώ θα σου γράφω

Ξεκίνησα να σου γράφω

Σου γράφω βιβλίο 

Έτσι δε θα πεθάνεις ποτέ 

Έτσι λέει ο κόσμος

Ότι αν κάποιος ποιητής 

Για σένα γραψει 

Έχεις το κορδελακι 

Της αθανασίας 

Θα είναι γράμματα 

Καθημερινά 

Με ημερομηνίες 

Θα εξιστορούν μέρες μας

Από την πρόταση

Στην άρνηση 

Ύστερα στην επιμονή 

Και από κείνη 

Στην αποδοχή 

Στην παρέα που κάναμε

Πριν κάποιο ταξίδι πάμε 

Πριν τις κουβέντες για τον χωροχρόνο 

Πριν τα δάκρυα της συνειδητοποίησης

Του ότι σε είχα ερωτευτεί 

Του πόσο δεν ήθελα να συμβεί αυτό

Αλλά και του πόσο ήθελα 

Θα γράψω που μου κράταγες 

Το χέρι στο αμάξι στην διαδρομή 

Για το σπίτι

Για κείνο το βράδυ στο βουνό 

Που μου είπες πως μόνη δε το ζω 

Για τις μέρες εκείνες που 

Ήμασταν κάθε μέρα μαζί 

Και φτάνανε τρεις ώρες ύπνου 

Αφού με κατεκλιζε χαρά 

Δίχως τίποτα παραπάνω από σενα

Θα γράψω για τα λόγια 

Που είπαμε 

Μπήξαμε το μαχαίρι βαθιά 

Ο ένας στον άλλον 

Τα σπασμένα μου πράγματα 

Στο σπίτι 

Το κινητό που πέταξα 

Από την ταράτσα 

Μα και για τις νύχτες 

Σε κείνον τον καναπέ 

Που οι αγκαλιές θύμιζαν 

Τετρις 

Και οι κουβέντες μας

Ήταν γιατρικό σε πληγές 

Και οι καρδιές μας ανοιχτές 

Για κείνο το βράδυ 

Που μου άνοιξες την καρδιά σου 

Για κείνο το βράδυ που μου πες 

Πως αν ήταν να φύγεις 

Δεν θα άλλαζες όλη σου την ζωή 

Για να είμαστε μαζί 

Θα γράψω και για τις ανασφάλειες

Τις δικές μου 

Τις δικές σου 

Κάθε λάθος μας

Κάθε πάθος μας 

Μα όχι κρίνοντας τα 

Άλλωστε το θέμα είναι 

Να ταιριάζουν τα προβλήματα 

έτσι δεν είναι ; 

Και είμαστε δυο προβλήματα 

Βουτηγμένα στο συναίσθημα 

Στο ελάττωμα 

Και σε έναν έρωτα που 

Δε μοιαζει με κανέναν 

Που δεν έχει ποτέ ,κανείς διηγηθεί

Μέχρι να γυρίσεις,εγώ θα σου γράφω 

Αυτός θα είναι ο τίτλος

Κι ίσως να μη το εκδώσω ποτέ 

Γιατι ίσως ποτέ να μη γυρίσεις 

-Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ

Μάζι

Θα θελα

Κάθε τελευταία φορά

Να είναι μαζί σου

Κάθε καινουργια αρχή

Να είναι πλάι σου 

Κάθε δύση και κάθε ανατολή 

Σε ένα κρεβάτι 

Η κάποιο καναπέ

Ακόμα και σε κάποιο πάτωμα

Να μας βρίσκει αγκαλιά 

Η πρώτη εικόνα μου 

Εσύ 

Μα και η τελευταία

Να είσαι ο πρωτος ήχος 

Της ημέρας 

Μα κι ο τελευταίος

Της νυχτας

Το άγγιγμα της καλημερας

Το φιλί της καληνυχτας

Κάθε τι που δεν έκανα 

Μαζί σου να το κάνω

Κάθε τι που δε θα ξανακανω 

Μαζί σου να τελειώσω 

Συγχρονιζω την ανάσα μου

Με την δική σου 

Θα ήθελα όλα να σου τα δώσω 

Όλα από την αρχή να τα πάρω 

Κι όλα δικά σου να γίνουν 

Από την πνοή μου

Στην την ψυχή μου 

Μέχρι την ύστατη ηδονή μου 

Θα θελα

Κάθε τελευταία φορά

Να είναι μαζί σου

Κάθε καινουργια αρχή

Να είναι πλάι σου 

Μονάχα το τέλος 

Ποτέ να μη μας βρει 

Κι αν είναι να μας βρει 

Ας είναι ,να μας βρει 

Μαζί

-Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ

Ελπις

Θα έρθεις να με δεις 

Θα έρθεις με τα πρώτα χιόνια

Που με ξύπνησαν από το ψύχος

Καθως τα σκυλιά μου 

Είχαν το παράθυρο ανοίξει 

Ξύπνησα χαρούμενη 

Έβαλα καφέ 

Και αποφάσισα πως 

Το κομμάτι που την μέρα 

Θα ξεκινήσει είναι ο χιονάνθρωπος

Σαν να παίξε το σύμπαν 

Με τις επιθυμίες μου 

Και πρώτο πρώτο

Εμφανίστηκε στην καθημερινη playlist

Που το μαραφετι μου φτιάχνει,τυχαία 

Ύστερα μελαγχόλησα 

Για κάθε άστεγο 

Και κάθε αδέσποτο εκεί έξω 

Καθώς έχω υπάρξει 

Κι από τα δύο 

Και ο παγετός ετούτος 

Με συνδιασμό τον παγετό 

Της μοναξιάς 

Δε σπάει μόνο κόκκαλα

Μα και ψυχές 

Μακάρι να μπορούσα 

Να μπορούσα κάθε ψυχή 

Και κάθε σώμα να ζεστάνω 

Να βοηθήσω 

Σπίτι μου να βάλω 

Δυστυχώς,είναι αδύνατο 

Οπότε για αρχή θα προσπαθήσω

Να ζεστάνω το δικό μου σώμα 

Και κάτω από το πάπλωμα 

Να μπω ,παρέα με τα μικρά μου 

Που κάποτε αδέσποτα σαν εμένα 

Στο κρύο υπήρξαν

Κι ύστερα την ψυχή μου 

Να ζεστάνω 

Την ψυχή μου 

Να προσεξω 

Στο κρύο της μοναξιάς 

Ποτέ ξανά να μην παγώσει 

"Σου έλεγα χανόμαστε 

Δε το καταλαβαίνεις"

Τραγουδάει ο Δημήτρης 

Και γω στον καναπέ μου 

Συνεχίζω να απολαμβάνω 

Το επόμενο κομμάτι 

"Πως αγαπώ και αδιάφορω"

Κι ύστερα σκέφτομαι 

Πως μόλις τα χιόνια φυγουν 

Θα γυρίσεις 

Την πόρτα θα μου χτυπήσεις 

Κι αγκαλιά θες με πάρεις 

Σφιχτά

Κι θα θυμίζει άνοιξη

"Θα με κυνηγούν οι μέλισσες"

"Θα με αγαπάς όπως το θελα"

Κι θα γελα η Φωτεινη

Σαν ξανά ανταμώσουμε

Το κρύο της μοναξιάς 

Θα χει πια χαθεί 

Σε κείνα τα σιωπηλά 

Μα πιο ζεστά σε αγαπώ 

του κόσμου,αυτου

-Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ

Μόνη

Δεν ήρθες 

Γνωστό σκηνικό

Είχες πει πως θαρθεις 

Κι πάλι με άφησες μόνη 

Να περιμένω

Και όλο σε περιμένω

Κάτι να τελειώσεις 

Κάτι να αρχίσεις 

Κάπου ναρθεις 

Λίγο πριν φύγεις

Και πάλι με αφήσεις

Γνωστό το σκηνικό 

Ολοι φευγουν 

Και συ 

Σε παρακαλαω σα παιδί 

Όπως παρακαλαγα

Για λίγη προσοχή 

Λίγη αγάπη 

Να μη με αφήσεις

Την βοήθεια σου θέλω

Από σήμερα είπα τέλος 

Στο υποκαταστο κείνο 

Την σκόνη της μοναξιάς

Δε με πειράζει 

Που δεν με πιστεύεις

Το μόνο που με πονάει

Είναι που δεν έρχεσαι

Και όλο μόνη με αφήνεις 

Λες και αρκετά δε περίμενα ; 

Μα θα περιμένω 

Μέχρι ο ήλιος σβήσει 

Όπως τα τσιγάρα 

Που το τασάκι γεμίζουν

Όσο η ώρα περνά και δεν έρχεσαι 

Θα περιμένω 

Και μέχρι να γυρίσεις 

Πλάι μου να μείνεις 

Και σφιχτά αγκαλιά 

Με πάρεις

Δίχως ποτέ ξανά 

Να με αφήσεις 

Εγώ θα σου γράφω 

-Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ