| — |
Πως θα το γραφε ο Μπουκοφσκι να δεις;
Καναπες,βρακι,καπνος και πονοκεφαλος. Ρημαδι κρασι Παντα εκει οταν υπαρχει απουσια Το συκωτι μου κανει προσευχες Ενω εγω ακουω μπλουζ Γυρισα σπιτι νωρις Αδιστακτος αυτος ο πονοκεφαλος,γαμωτο Πιανω το κεφαλι μου Μα δεν ηπια πολυ,σκεφτομαι Καταραμενες σκεψεις τριγυρνουν σαν την αδικη καταρα Ησυχια ουτε στο ιδιο σου το κεφαλι πια Κατι τετοιες ωρες η μοναξια με κοιταει καθως χυνει το ποτο της Με υφος τυπου “εγω ειμαι παντα εδω” Αυτο ειναι το προβλημα ,της απαντω Χανουμε την ισορροπια τοσο που καθεσαι Σε ησυχια δε με αφηνεις αμαν πια!
Ποτε μου δε καταλαβα την αγαπη τον ανθρωπων στη μοναξια
Αυτην τη ψευδαισθηση οτι η μοναξια τους κανει δυνατοτερους Και αμα τυχον συναισθημα τους πεταξεις μια σταλα Τρεμουν και δε ξερουν να το διαχειριστουν Ετσι κατεντησα και γω Να τρεμω οταν το συναισθημα με κατακλυει Αντι να χαιρομαι και να μεθω απο ερωτα Πινω για να κρατησω αμυνες Και εκεινες πεφτουν πιο ευκολα απο τον μικροαστο στον καναπε οταν απο τη δουλεια γυρνα Αναθεμα τα απλα που περιπλοκα καναμε Φωτια στα παραπονα που δε ξεστομισαμε γιατι δεν ηταν λογικα Κλωτσιες στη λογικη και κρασι στο ποτηρι Βρακι καναπες και στριμενο τσιγαρο
Νυσταξα και τα χαδια που ποθησα δεν προσπαθησαν
Και τωρα δηλωνουν απουσια Και μενω με την μοναξια να ψαχνει καποια της ντιζνει ταινια Πουτανα μοναξια ποσο καλα με ξερεις ,σκεφτομαι ξανα Οι αριστογατες περιμενουν να πατησω το play Με τον ιδιο ενθουσιασμο οπως εκεινον που ειχα μικρη Μπας και θυμηθω Αποψε μειναμε παλι στα μισα Μα δε γαμιεται Αποψε εχει Βρακι,καναπε,Αριστογατες.
-Γεραλντίνα
|
