Να χαμε,να λέγαμε

Μην προσπαθεις καθενός την τέχνη να καταλάβεις
Αχριαστο είναι
Η τέχνη υπάρχει για να την απολαμβάνεις
Πώς άλλωστε να καταφέρει κάποιος
το άυλο να αγγίξει
Γιατί στην τελική η πηγή της τέχνης είναι άυλη
Καθώς η ψυχή μορφή και υπόσταση δεν έχει

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος
Δεν τηρεί η τέχνη κανόνες
Έχει αυτήν την ομορφιά
Της ανοιχτής αντίληψης
Που αφήνει τον καθένα
Να βλέπει κάτι διαφορετικό

Η κριτική βλέπεις στους ανθρώπους
Ειναι σαν μικρόβιο
Ζει ο άνθρωπος για να μιλά
για το τι δε του αρεσε
Πώς έπρεπε να είχε γίνει
Τι λείπει και που υστερεί
Ψάχνουμε τόσο το νόημα
Που χάνουμε την ζωη

Δε ξέρω γιατί στα λέω αυτα
Ισως να φταίει που έβρισκα πάντα
Ενδιαφέρον στο περίεργο
Σε κάθε τι που δεν ακολουθούσε μέτρα
Κάθε τι που ήταν δυσνόητο σε άλλους
Εμένα μου έφερνε ικανοποίηση
Ήθελα να το ψάχνω σιωπηλά
Καμιά φορά όμως και γω
στα ίδια παρασύρομαι

Είμαστε τόσο διαφορετικοί
Μα δε μπορούμε να το δεχτούμε
Δεν αντέχουμε στην ιδέα
Οτι οι προτιμήσεις μας διαφέρουν
Ακόμα δεν μάθαμε ότι έχουμε την επιλογή
Σε ότι δε μας αρέσει απλά να αδιαφορούμε

Μας κυριεύει μια ανάγκη ανίκητη
Να χουμε κάτι να πούμε
Να δώσουμε μια θέση στον εαυτό μας ισχυρή
Δείχνοντας τα υποκειμενικά λάθη
που το μυαλό μας ειδε
Με το δάχτυλο μας ψηλά

Σε μια κοινωνία που ο κόσμος
Προσπαθεί τόσο πολύ να εξηγήσει την τέχνη
Αντι να αγκαλιάζει όποιο
κομμάτι της, του ταιριάζει
Δεν απορώ που υπάρχουν τόσοι μοναχοι τους
Καθώς ψάχνουν στα μέτρα τους
Να φέρουν κάθε τι που γνωρίζουν

Βλέπεις,οι ανθρώπους πια
σμιίγουν για να αλλάξουν αυτό που αγκαλιάζουν
Προσπαθούν τόσο να καταλάβουν
Αυτό που δε τους μοιάζει
Που ξεχνούν να αγαπήσουν
Την τέχνη στην διαφορετικότητα
Της κάθε αγκαλιας

-Γεραλντινα

I cried for you on the kitchen floor

Καμιά φορά χορεύω trash ελληνικό του 90
Δε μεγάλωσα με muddy waters
Οσο κουλτούρα κι ας θα ήθελα να αποπνέω
Καπνιζω τα καβατζωμενα τσιγάρα της μάνας μου
Και μπεκροπινω μόνη ένα Μοσχάτο Σάμου
Καθώς χτυπιεμαι να γράψω αυτό το κείμενο
Το χω αλήθεια,ξεκινήσει ίσα με δέκα φορές

Ειμαι πιο ρομαντική από όσο δείχνω
Και πιο βαρετή από ότι φαίνομαι
Μαρεσει να πηγαίνω από το κρεβάτι στον καναπέ
Να διαβάζω βιβλία ψυχολογίας μεθυσμένη
Και να βλέπω ροματζα με καλό τέλος η χωρίς ,έτσι για να χω να κλαίω
Διαολε,πόσο μου αρέσει να κάνω τα ίδια και τα ίδια

Πιστεύω δα
πως το δήθεν συγγραφικό μου ταλέντο
Βασίζεται στην ανικανότητα μου να συζητησω
Δε ξέρω να μιλάω
Ξέρω μόνο να γράφω
Και αυτό πάλι το κάνω κάπως λάθος
Πόσο ζηλεύω όλους αυτούς
Με τις τέλειες παρομοιώσεις
Τις έξυπνες ατάκες και τις ομοιοκαταληξίες
Που κάνουν την θλίψη τους να μοιαζει με ντόνατ κανέλας

Από όταν έδιωξα την θλίψη
Έγινα αυτομάτως Αταλάντη
Και τα κείμενα μου καθόλου κουλ
Δε βαριέσαι
Παρέμεινα βέβαια μεθύστακας
με τρομερό γούστο στους άντρες
Η και όχι

Θα διαλέγω πάντα,τον πιο περίεργο
Εκείνον που με μαθηματική ακρίβεια θα με παρατήσει
Η από τάσεις φύγης ή για να με χωρίσει πρωτος
Η επειδή δε με συμπαθεί η μάνα του
Και για κάθε τέτοια επιλογή
Θα φταίει η ανυπέρβλητη αδυναμια μου
στο το ρημαδι το ελάττωμα

Αυτό το πραγματακι που σου θυμιζει
Πώς ο έρωτας καμία σχέση δεν έχει
με ζαχαρενια σύννεφα
Αλλά μοιάζει θα λέγε κάνεις
Με κείνη την  αμήχανη σιωπή
καποιο πρωινο,στο σαλόνι
Κάποιου περίπου φίλου
Μετά από κάποιο
πολύ μεθυσμένο βράδυ

Ε , λοιπόν πάντα σιχαίνομουν την προσδοκία
Ξέρεις,ο κόσμος περιμένει πολλά
Πάντα περίμενε, αλλά εγώ οπως σου είπα
Μου αρέσει να κάνω τα ίδια και τα ίδια
Για αυτο έμπλεκα με εκείνους άλλωστε
Τηρούσαμε μια ανείπωτη συμφωνία
Που απαγόρευε κάθε λογής όνειρο ή σχέδιο
Σκέτη ανακούφιση ε ;

Η αλήθεια είναι όμως πως ,οχι
Όσο κι αν ποθω να ακολουθω τέτοιες συμφωνίες
Είμαι ένας ρομαντικός μεθύστακας
Κλαίω στο πατωμα της κουζίνας τα βράδυα κρυφα
Και προσευχομαι να με ερωτευτεί ο πιο ελαττωματικός από όλους
Με την ελπίδα πως
Ισως τότε ,που ξέρεις
Γράψω επιτέλους
Και κάτι καλό
-Γεραλντινα

Μεσοβδόμαδα

Τα μεσοβδόμαδα είναι τα συναισθηματικά
Όταν θες να τον δεις Πέμπτες και τρίτες
Πολύ πιθανόν να σου αρέσει να κοιμάσαι μαζί του
Πολύ πιθανον να είστε και οι δυο περίεργοι
Κάπως απόμακροι μα αγκαλιά
Αγκαλιές από τις όμορφες
Αλλά εκείνες που δε πνίγουν
Που χαϊδεύουν την ελευθερία απαλά
Με σεβασμό στο προσωπικό φόβο

Τα μεσοβδόμαδα δεν έχουν μείνε
Δε χρειάζονται λόγια
Συζητήσεις δυλεπτες
Ίσα μη φανεί το δέσιμο
Και καρφωθεί κανείς
Χαζεμα και τρίψιμο σα τα γατιά
Και μια σιωπή βουτηγμένη στην ηρεμία
Σαν το φιλί στο μάγουλο

Μα τα μεσοβδόμαδα τα τραβάς
Για άλλη μέρα
Μη χαθεί η άμυνα
Μη γίνει το λάθος
Μη τυχόν μπλεχτούν τα μπούτια
Γιατί αν κάτι τέτοιο γινει
Τα μεσοβδόμαδα θέλουν κι άλλο
Κι το κι άλλο έχει ένα ρίσκο

Και τα ρισκα θελουν ψυχη και μεις καπου την χασαμε

-Γεραλντινα

Cool

Θα ήθελα να ξανακάνουμε τον έρωτα κάπως κουλ
Να γίνουν μια μόδα που δε φεύγει
Τα φιλιά στη μέση του δρόμου
Και εκείνοι οι ενοχλημένοι περαστικοί
Να πάψουν να υπάρχουν

Εγώ είμαι από εκείνους τους ενοχλημένους
Κάπως ξέχασα τα δικά μου
Και κάθε που με πιάνω να ξινιζω
Απευθείας με επιπλήττω
Στη σκέψη ποσο θα άλλαζε χρώμα η πόλη
Αν γεμιζε με έρωτα

Ο έρωτας προϋποθέτει έκθεση
Και απαιτεί χρόνο δίχως να λέει κουβέντα
Έχει δική του λογικη
Και όποιος λέει το αντίθετο
Κομματάκι ευθυνόφοβος είναι

Ο έρωτας δεν έφταιξε για κείνα τα λάθη
Δεν πλήγωσε ποτέ κανένα
Οι άνθρωποι όμως από την άλλη
Το χουμε για συνήθειο 
Να κάνουμε να φεύγουμε και αλλού να τα ρίχνουμε

Θα ήθελα να ζούνε όλοι κάποιον ερωτα
Από εκείνον που δε μετριάζει
Ο συμβιβασμός είναι εκείνος που οδηγει
Σε όλα εκείνα που στο τέλος φέραν πληγές
Ο έρωτας έχει θάρρος και λιγάκι θράσος
Και δε συγχωρεί κάθε που τον χαραμιζουμε σε καταστάσεις ασφαλείας

Έρωτας είναι να ζεις με μια ταχυκαρδία
Γεμάτη όρεξη για ζωή
Να θες να μοιραστείς
Όλα εκείνα τα όμορφα μα και τα άσχημα
Και να θες να προχωράς μόνο μπροστά
Μαζί με κάποιο χέρι
Το να συνυπάρχουν οι ελευθερίες
Είναι ο πραγματικός έρωτας

Κι η αλήθεια είναι
Πώς πολλά ακόμα θα ήθελα να γράψω
Μα δε μου φτάνει μόνο τούτο το γραπτό
Μια συλλογή ίσως να ήταν πιο ταιριαστή
Άλλωστε το λίγο και ο έρωτας
Δε ταίριαξαν στιγμή,έτσι δεν είναι;

-Γεραλντινα

Μπαλκόνι

Δε ξέρω να κρύβομαι λενε
Δε θέλω απαντώ με περίσσια περηφάνεια
Αυτό τους ενοχλεί
Τους ενοχλεί η αδιαφορία μου
Σε κάθε τι που πρέπει
Και ο θαυμασμός που μου τρέφουν
Εκείνοι που δε πρεπει

Είμαι υψοφοβικη μα καπνίζω πάνω στο παράθυρο
Ορόφους ψηλά με θέα έναν βρώμικο δρόμο
Και δεν είναι θέμα θάρρους αλλα αντίδρασης
Στην εξουσία αυτή του φόβου
Και πέφτω μέσα κι όχι κάτω
Σε καθε τι που πολύ σκέφτομαι
Τα πάρε δώσε με τούτους
Είναι κάπως προβλέψιμα

Οσοι σου λένε πως εσύ τα φερνεις
Ότι το σύμπαν σε ακουει
Έχουν τα μάτια τους κλειστά
Και τα αυτιά τους κομμένα
Ακολουθούν ένα σιωπηλό πρωτόκολλο
Κι δυστυχώς όχι του κώλου

Εγώ δεν έφερα τα λόγια ,μόνο τις πράξεις μου
Δε ξεφωνησα κανενός την βρωμιά
Μόνο τις εθαβα να μην χαλάσει η εικόνα τους
Για αυτό όταν χαμογελώ και όμορφα μιλώ
Τρέμουν τα πόδια τους

Η ευγένεια της βρώμας
Είναι η εκδίκηση στον καθωσπρεπισμό
Σαν να γαμιεσαι πρωί στο μπαλκόνι
Φωναζοντας στους περαστικούς
Καλημέρα.

-Γεραλντινα

Πρωινός πεσιμισμός

Πρωινός πεσιμισμός.

Ιδανικά θα έγραφα συνέχεια για τον ερωτα
Θα αφιέρωνα ποιήματα στην αγάπη
Είναι παντελώς άσκοπο όμως
Ο κόσμος πια γελά με αυτά
Κι αυτό είναι πραγματική καταδίκη
Στην δυστυχία μιας περίπου ύπαρξης

Δεν οφείλει η άρνηση
Κάποια στιγμή πρέπει
να αποδεχτώ την ασχήμια μας
Ύστερα να πάψω να ελπίζω σε ρομαντισμους
Αυτά τα καταραμένα κλισέ μου
Άλλωστε εδώ μόνο της αχαριστίας
Περνά η μπογιά

Έπαψα καιρό να προσδοκώ
η απογοήτευση δεν βγάζει πουθενά
Πλέον έχω κάτι νεύρα με το κιλό
Έναν κάποιο εθισμό
Στους καφέδες και το αλκοόλ
Και ένα κάρο νεκρά συναισθήματα

Όσον αφορά τον ρομαντισμό
Μας είναι πλέον άχρηστος
Καταχωνιασμενος σε κάποιο υπόγειο
Διαβάζει Ντοστογέφσκι
Σκεπασμένος με γενναιόδωρη αδιαφορία

Καμιά φορά τον αναπολώ
Ύστερα τον ψάχνω
Σε μικρά καφέ
Παλιά βιβλία
Σε παραστάσεις ασυνόδευτες
Και σε εκείνα τα μοναχικά
Jameson δύο πάγους
Στο τέλος του μπαρ

Είμαστε σκλάβοι του τίποτα
Υπόδουλοι του κάτι
Σερνομαστε στο αγαθό
Να πνίξουμε τα ως τον λαιμό
Ψυχολογικα μας
Και μεις άπραγοι
Μας φταίει η ζωή
Έτσι δεν είναι;

Και γω σε κάποιο γωνιακό καφέ
Στο Κουκάκι
Σας παρατηρώ και υστερα
Συλλογίζομαι
Ποια ζωή ;

-Γεραλντινα

Η βαλίτσα

Θα την αφήσω λίγο εδω
Δε θα κάτσω πολύ 
Δεν είναι του στυλ μου 
Όχι πια 
Σε παρακαλώ αστην όπως είναι 
Βάλε καφέ 
Θέλω να σου πω 

Έμαθα ισως έτσι 
Έρχομαι αργά 
Φεύγω νωρίς
Δίχως αποχαιρετισμους
Οι συναισθηματισμοι μπερδεύουν 
Τα πολλά πολλά 
Με άφησαν στα λίγα 
Πολύ ωραίος ο καφες

Πληγωνομαι για κάποιες ώρες
Καμιά φορά για μέρες 
Πιο πολύ όταν πληγώνω
Τότε πονάω περισσότερο 
Γιατί θυμάμαι πως ήταν 
Και οι ενοχές είναι αβάσταχτο πράγμα 

Όσο πιο λίγο κάτσεις
Τόσο λιγότερο 
Πληγώνεις και πληγωνεσαι 
Σε μια εποχή που δεν έχουμε χρόνο 
Δε μαζεύουμε τα σπασμένα 
Τα κρύβουμε κάτω από τον καναπέ 
Και ύστερα τα πατάμε με γυμνά πόδια
Και μένουν τα γυαλιά σε πληγές 
για να κόβουν οι ενοχές 
Να μη ξεχνάς

Τάσεις φυγής και δικαιολογίες του κώλου 
Μπα ,εγώ είμαι ειλικρινής
Ο κάποτε υπερβολικός μου ζήλος 
Να δώσω αγάπη όπου δεν αρμόζε στάλα
Με άφησε στον άσσο
Με μια μόνιμη συμπεριφορά
Αχάριστης καργιολας 
Θες να φάμε μαζί;
 Κάπως πεινασα

Και από όσα σου λέω δε κάνω τίποτα
Σου γράφω να θυμάσαι τον έρωτα
Και γω τρέχω μακρυά 
Μη τυχόν κόψω κανένα
Και γίνω εκείνοι
Έτσι έγινα εκείνη
Εκείνη που δεν κάνει 
Εκείνη που έμαθε μόνη 
Κι συ ακόμα ρωτάς 
Ετοιμάζοντας το φαγητό 
Αν άδειασα την βαλίτσα
Ενώ εγώ έχω ήδη φύγει .

-Γεραλντινα