Η βαλίτσα

Θα την αφήσω λίγο εδω
Δε θα κάτσω πολύ 
Δεν είναι του στυλ μου 
Όχι πια 
Σε παρακαλώ αστην όπως είναι 
Βάλε καφέ 
Θέλω να σου πω 

Έμαθα ισως έτσι 
Έρχομαι αργά 
Φεύγω νωρίς
Δίχως αποχαιρετισμους
Οι συναισθηματισμοι μπερδεύουν 
Τα πολλά πολλά 
Με άφησαν στα λίγα 
Πολύ ωραίος ο καφες

Πληγωνομαι για κάποιες ώρες
Καμιά φορά για μέρες 
Πιο πολύ όταν πληγώνω
Τότε πονάω περισσότερο 
Γιατί θυμάμαι πως ήταν 
Και οι ενοχές είναι αβάσταχτο πράγμα 

Όσο πιο λίγο κάτσεις
Τόσο λιγότερο 
Πληγώνεις και πληγωνεσαι 
Σε μια εποχή που δεν έχουμε χρόνο 
Δε μαζεύουμε τα σπασμένα 
Τα κρύβουμε κάτω από τον καναπέ 
Και ύστερα τα πατάμε με γυμνά πόδια
Και μένουν τα γυαλιά σε πληγές 
για να κόβουν οι ενοχές 
Να μη ξεχνάς

Τάσεις φυγής και δικαιολογίες του κώλου 
Μπα ,εγώ είμαι ειλικρινής
Ο κάποτε υπερβολικός μου ζήλος 
Να δώσω αγάπη όπου δεν αρμόζε στάλα
Με άφησε στον άσσο
Με μια μόνιμη συμπεριφορά
Αχάριστης καργιολας 
Θες να φάμε μαζί;
 Κάπως πεινασα

Και από όσα σου λέω δε κάνω τίποτα
Σου γράφω να θυμάσαι τον έρωτα
Και γω τρέχω μακρυά 
Μη τυχόν κόψω κανένα
Και γίνω εκείνοι
Έτσι έγινα εκείνη
Εκείνη που δεν κάνει 
Εκείνη που έμαθε μόνη 
Κι συ ακόμα ρωτάς 
Ετοιμάζοντας το φαγητό 
Αν άδειασα την βαλίτσα
Ενώ εγώ έχω ήδη φύγει .

-Γεραλντινα