Ζητείται οργασμος

Ένα καρότσι του Σκλαβενίτη 
Αυτό είδα και σκέφτηκα 
Ας το πάρω να πάω τσουλωντας σπίτι
Ύστερα τα βαλα με μένα
Που δίπλωμα ακόμα δεν έβγαλα 

Δε μου λείπεις ,κι ούτε σε ψαχνω
Δε στέλνω ότι θέλω να σε δω
Στέλνω ότι θέλω λίγο σεξ να κάνουμε
Μου λείπουν τα γαμησια μας
Όχι εμείς
Εμείς μου τελειώσαμε
Και είμαι κομμάτι τσιμπημενη 
Εννοείται με κάποιον που δε μου δίνει 
Την προσοχή που θέλω 

Δε με νοιάζει όσο παλιά όμως 
Πλέον πίνω ουίσκι πάγο
Ίσως για αυτό έχω παχύνει 
Εκανα και κυτταρίτιδα 
Πόσο ποιητικο πάλι κι αυτό

Μιλάνε για μενα 
Μα έχουν κρυφά φωτογραφίες μου 
Να τραβάν την βραδινή
Η ηθική και η αξία σου στην αγάπη 
Μετριέται στα ρούχα 
Στο ποιο μπαρ συχνάζεις 
Και στο ποσό βαθύ λαρύγγι έχεις

Και μένα δε μαρεσουν τα ρούχα τα πολλά 
Και λατρεύω τα μπαρ
Και να,τελευταία λέω ψέματα
Και κάνω πρόβες οργασμους
να μοιάζουν αληθινοί 
Σκεπτόμενη πως ερωτευμένη είμαι

Που να εξηγω πως
υπάρχουν πουτανες που χυνουν μόνο όταν ειναι ερωτευμένες
Βάζω δάχτυλο να ξερασω το συναίσθημα
Βαθιά στο λαρύγγι,να μη ξεχνιόμαστε
Λόγος δεν τίθεται στην ύπαρξη 
Και κείνος ακόμα δεν δίνει σημασία

Εγώ όμως πια δε θυμώνω 
Κι αν σε εψαξα κάνα δυο φορές
Πάνω σου μη το παίρνεις 
Είσαι για μένα πια 
Ότι εγώ για εκείνους 
Μια βραδινή και κομμένη στη μέση
Μαλακια.

-Γεραλντινα

Μέτριο

Μπαίνεις σε ένα μπαρ
Εισαι μέτρια γκομενα και θες να φλερτάρεις
Δε μπορείς να στηριχτείς απλά στα γονίδια 
Πόσο μάλλον αν είσαι σε κάποιο χώρο 
Με κοινωνικά αποδεκτά δεκαριά 

Σίγουρα θα βάλεις στον μάτι τον 
"Σιγά μη κοιτάξει αυτός εμένα"
Θα παραγγείλεις ποτό πάγο σε χαμηλό 
Θα το κατεβάσεις σα φορτηγατζης
Θα παραγγείλεις και δεύτερο στο τέταρτο 

Θελει θρασσος πέρα από θάρρος
Και η βότκα είναι υποστηρικτική
Το να είσαι ενα τίμιο εξαρι σου δίνει τρεις επιλογές
Η να ξεκινήσεις μια έξυπνη συζήτηση 
Η μία γεμάτη υπονοούμενα
Η και τα δυο
Αλλά όχι τόσο γρήγορα
Έχεις μάθει να κάνεις υπομονή

Για να πάρεις προσοχή πρέπει να δώσεις 
Μη δώσεις όμως πολύ και από το φλερτ 
Καταλήξεις στη λαμαρινα
Οι πιθανότητες να διαλέξει εσένα 
Μια στο εκατομμυριο 
Κι αν πέρασες τον κανόνα με τις πέντε νύχτες
Δεν είναι και τίποτα 
Ξέρεις άλλωστε το κλισέ 
Οι μέτριες είναι δεκαριά 
όταν η κουβέντα έρχεται 
Σε μουτζουρωμενα μούτρα 
Και μπλεγμένα μπούτια
Γεμάτα υγρά

Δε σου καίγεται καρφί μετά το τριτο
Είσαι δεκαρι του ίδιου σου του εαυτού
Και αυτό δε το αλλάζει κανένα μπαρ 
Κανένας άντρας 
Καμιά κατάσταση
Ο ανταγωνισμός είναι μπαναλ και ξεπερασμένος
Η αυτοπεποίθηση είναι όμως 
Εκείνο το στενό μαύρο φόρεμα
Που τελικά σου έβγαλε.

-Γεραλντινα

Αδιέξοδο

Η ποίηση είχα κάπου διαβάσει 
Ζει λέει στον έρωτα 
Άρα η ποίηση έχει πεθάνει 
Κατ επεκταση λοιπόν εμείς οι ποιητές 
Που ο λόγος λέει ,είμαστε κομμάτι νεκροί 

Υπάρχει μια δόση αλήθειας 
Γράφουμε αυτοκαταστροφικά 
Είμαστε διεστραμμένοι 
Μονίμως καυλωμένοι
Γεμάτοι νεύρα
Και τασάκια με τσιγάρα
Πίνουμε ακατάπαυστα
Και γαμιομαστε με λέξεις 

Αντικοινωνικά μουνόπανα
Που θέλουν προσοχή
Επαναστάτες της παραγράφου
Πιο φοβισμένοι από λιποτάκτη 
Δε μιλάμε πια για συναίσθημα
Χρεώνουμε την οργή μας 
Σε αυτό το αστείο που λέγεται
Κοινωνία 
Ώρα μηδέν

Όπως και τα στενά 
Που οργιάζει ο έρωτας
Μηδενικα
Και όλα τα άλλα πολυ
Η εξαθλιωση 
Η απανθρωπιά
Το μίσος 
Η μετριότητα 
Η ρηχή μας πλευρά
Στην πιο ύστατη στιγμή
Και μεις ανθρωπακια 
Σαν εκείνα που κοροϊδεύαμε
Οταν περί έρωτα γράφαμε

Ούτε που τα φτάναμε τελικά
Δε γευτηκαμε μισό στίχο 
Τον πουλήσαμε 
Για να μείνει η ψυχή άφθαρτη 
Μα το άφθαρτο έχει μόνο μια σημασια
Το κενό 
Και το κενο δεν συντηρεί την ποίηση
Η ποίηση λένε συντηρεί αδιέξοδα
Κι ορκίζομαι πως μεγαλύτερο αδιέξοδο 
Από τον έρωτα ποτέ μου δεν αντίκρισα.

-Γεραλντινα

Της έπαρσης το μηδενικό

Θα έβγαζα την αφεντια μου στο κλαρί 
Ιέρεια του έξω από δω θα γινομουν
Θυσία ολόκληρη
Θα ξεριζωνα την σάρκα μου 
Θα πέταγα την ψυχή μου στον δρόμο
Θα την κλωτσαγα ενώ ήμουν ένας σκελετός

Ίσως τότε έφευγε το βάρος 
Εγώ δε φοβόμουν την σκηνη
Είχα θάρρος και περίσσιο θράσος
Στη σκηνή δεν έτρεμε ούτε το βλεφαρο μου
Άνοιγε η αυλαία και ο ρόλος είχε μόνο σημασία
Δεκάρα δεν έδινα για το ποιος με βλεπει
Ο εγωισμός του να είμαι η καλύτερη 
Υπήρχε μόνο το έργο και οι πραξεις

Είναι τρομαχτικά επώδυνο
Το αίσθημα του φόβου ότι θα αποτύχεις 
Εγώ που φώναζα σε όλον τον κοσμακη
Πώς αν δε κάνω θέατρο θα πεθανω 
Χρόνια αργότερα ανέβηκα στη σκηνή 
Κι έτρεμα σα το ψάρι 
Είπα δύο γραμμές και ύστερα κατεβηκα
Έφτυσα τα λυσακα μου και άρχισα να κλαίω 

Δεν ήξερα τι μου συμβαίνει 
Τέτοιο βάσανο ποτέ κανείς μη ζήσει 
Έλεγα και ξαναλεγα και έκοβα την ευθεία 
Πάνω κάτω 
Πάνω κάτω 
Τα φίλτρα σκοτώνουν την τέχνη
Αυτό ήταν 
Η παγίδα του μεγαλωνω είναι η σκέψη
Η πολύ ανάλυση καταπίνει την μαγεία 

Και το θέατρο είναι μαγεία 
Που πολλά πολλά δε θέλει 
Παρά σεβασμο
Ότι αφήνεις σε αφήνει
Αυτό είναι η μεγαλύτερη ασέβεια 
Που διέπραξα σε τούτη την ζωη
Με έφαγε η έπαρση του τότε 
Και τιμωρήθηκα με συνοπτικές διαδικασίες

Άλλωστε για να ποιεις ήθος 
Πρέπει να εχεις κιόλας και αυτό σίγουρα 
Είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος 
Μπορώ όμως πλέον με σιγουριά να πω 
Πώς αν αναγκαίο είναι 
Μπορώ ακόμα και να συρθω.

-Γεραλντινα

Άβολος οργασμός

Αν έχω κάπου ταλέντο 
Αυτό είναι στο να με φέρνω πάντα
Σε άβολη θέση 
Σα να μπαίνεις καθυστερημένη
Σε βραδιά ποίησης 
Με χοντρά βαριά ψηλοτάκουνα
Και κάθε βήμα σου 
Όσο και αν προσπαθείς 
Να συνοδεύεται από ένα τς

Θέλω πάντα να υποβόσκει 
Λίγος κίνδυνος 
Σα να πηγαίνεις καλεσμένη
Σε παράσταση από τον Α
Με κάποιον Β
Για να δεις τον αγαπημένο σου Γ
Και τελικά να φεύγεις μόνη 
Δίχως κανένα ίχνος εραστή 
Πάνω σου 

Τι κατάρα λατρείας στον μαζωχισμο είναι αυτή αναρωτιέμαι 
Καθώς φοράω το αγαπημένο μου συνολακι 
Και ανεβαίνω την Ερμού ενώ βρέχει 
Φυσικά,με ψηλοτάκουνα 
Σα να οργώνω καμία πασαρέλα Μιλάνου
Με ύφος πρωταγωνίστριας 
Που μόλις έπιασε τον γκόμενο που γουσταρει
Με άλλον γκόμενο στο κρεβάτι της

Φάγαμε τόσο ξύλο σα παιδιά 
Μα μείναμε πιο αστρωτοι 
Από τα κρεβάτια μας 
Να κάνουμε εφηβικά λάθη 
Στην ενήλικη ζωή 

Καμιά ντροπή για τίποτα 
Ότι κι αν έπραξα
Κακό 
Βρώμικο 
Ότι ψέμα και αν ξερασα
Όλα ήταν θέμα επιβίωσης
Και ακατέργαστων ψυχολογικών 
Άλλωστε δεν έβλαψα ποτέ κανέναν 
Παρά μόνο εμένα 

Φάγαμε τόσο ξύλο 
Που για να το ξεπερασουμε
Βάλαμε άλλους να μας δέρνουν 
Δεμένους σε κρεβάτια
Και τώρα μας αρεσουν πια
Και τα δύο 

Μετράμε συνδρομους σιωπηλά
Σε παρασκήνια 
Βαθιά βαλμενους
Σαν φαλος μέσα σε κάποιον 
Επιδέξιο κωλο 
Και μας πονάνε μα όσο η ώρα περνά 
Δικούς μας τους κάνουμε 
Και σε οργασμό ερχομαστε
Στην αποδοχή τους

Θέλει προσπάθεια μέχρι να γίνει σωστά
Όταν όμως γίνει 
Δεν είναι πια άβολο 
Και αυτό το σύνολο λέξεων
Δεν έγινε σωστά 
Έγινε όμως για να νιώσω άβολα 
Ίσως για να τιμωρήσει υποσυνείδητα
Τον πρωινό μου οργασμό.

-Γεραλντινα