Αδιέξοδο

Η ποίηση είχα κάπου διαβάσει 
Ζει λέει στον έρωτα 
Άρα η ποίηση έχει πεθάνει 
Κατ επεκταση λοιπόν εμείς οι ποιητές 
Που ο λόγος λέει ,είμαστε κομμάτι νεκροί 

Υπάρχει μια δόση αλήθειας 
Γράφουμε αυτοκαταστροφικά 
Είμαστε διεστραμμένοι 
Μονίμως καυλωμένοι
Γεμάτοι νεύρα
Και τασάκια με τσιγάρα
Πίνουμε ακατάπαυστα
Και γαμιομαστε με λέξεις 

Αντικοινωνικά μουνόπανα
Που θέλουν προσοχή
Επαναστάτες της παραγράφου
Πιο φοβισμένοι από λιποτάκτη 
Δε μιλάμε πια για συναίσθημα
Χρεώνουμε την οργή μας 
Σε αυτό το αστείο που λέγεται
Κοινωνία 
Ώρα μηδέν

Όπως και τα στενά 
Που οργιάζει ο έρωτας
Μηδενικα
Και όλα τα άλλα πολυ
Η εξαθλιωση 
Η απανθρωπιά
Το μίσος 
Η μετριότητα 
Η ρηχή μας πλευρά
Στην πιο ύστατη στιγμή
Και μεις ανθρωπακια 
Σαν εκείνα που κοροϊδεύαμε
Οταν περί έρωτα γράφαμε

Ούτε που τα φτάναμε τελικά
Δε γευτηκαμε μισό στίχο 
Τον πουλήσαμε 
Για να μείνει η ψυχή άφθαρτη 
Μα το άφθαρτο έχει μόνο μια σημασια
Το κενό 
Και το κενο δεν συντηρεί την ποίηση
Η ποίηση λένε συντηρεί αδιέξοδα
Κι ορκίζομαι πως μεγαλύτερο αδιέξοδο 
Από τον έρωτα ποτέ μου δεν αντίκρισα.

-Γεραλντινα