Τα Ρέστα .

Εμείς σιγουρα δε τα κάναμε ολα σωστα.

Βλεπεις οι φωνες ποτε δε βοηθησαν ιδιαιτερα

Δε βγηκαμε κατα παραγγελια

Εκεινη δε βγηκε αγορι

Στο σχολειο

Δεν επαιζε σα κοριτσι

Χτυπουσε,τσιριζε και την βαζαν τιμωρια.

Τα παιδια ειναι καθρευτης της οικογενειας τους

Δεν ηξερε να συζηταει

Στο σπιτι δε συζητουσαν

Στο σπιτι υπηρχε το "γιατι ετσι,εγω ειμαι ο νομος"

Κι αν ρωταγε σα τα αλλα παιδια "γιατι"

Της χαραζαν την απαντηση στο σωμα

Η εικονα μιας οικογενειας τελειας

Γεματη αγαπη και χαμογελο

Με μακρυμανικες μπλουζες Μαη μηνα

Καλυτερα να σου βγει το ματι παρα το ονομα

Αυτο το ονομα που δεκαρα τσακιστη δεν εδινε

Λιγη προσοχη και αγαπη παρακαλουσε

Μερα διχως να κανει εμετο επειδη δεν εφερε 10 αλλα 9

Τα παιδια στο παρκο,στη πλατεια παντα απορουσαν

Μα γιατι φευγεις απο τωρα;

Καμια φορα εκανε να κατσει παραπανω

Την εχανε η παρεα κανα μηνα υστερα

Μιλαγε,και γελαγε με ολη της την ψυχη

Κανεις δεν εβλεπε τα σημαδια

Δεν ηθελε να βαραινει ποτε την ατμοσφαιρα

Ακομα δεν ηξερα να συζηταει

Ολοι ηταν ξαφνικα εκεινος οταν λιγο οι τονοι ανεβαιναν

Και ετσι εκεινη φωναζε μη τυχον αδυναμη δειξει

Κανεις δεν αναρωτηθηκε ομως

Γιατι τοσος θυμος σε ενα παιδι τοσο γλυκο

Ντυνοταν με τοιχους εξω γιατι μεσα ειχε συντριμια

Οτι μεγαλωνει στη μοναξια γινεται αγριο

Βασταγε ομως οση ψυχη μεσα στα αγαπημενα της βιβλια

Στο δισκο εκεινον,στο καινουργιο της τετραδιο

Μεγαλωσε παιζοντας τοσο θεατρο

Που δεν μου κανει εντυπωση το ταλεντο της στην ηθοποιεια

Δεν μιλουσε μα εγραφε και μεις χαζευαμε

Δεν ηταν πια καθρευτης

Και σιγουρα δεν ηταν το παιδι που θελανε

Δε τους εμοιαζε

Εκεινη δεν εμοιαζε σε κανεναν

Εκεινη δεν ξαναφορεσε ποτε μακρυμανικη

Μονο υφασματα που θυμιζαν αγκαλιες

Ισως να μην την βλεπει η πλατεια πια

Μα την βλεπει η ζωη

Μια ζωη που διαλεξε και δεν φωναζει πια

Η σιωπη της εμαθε πως να συζητα

Οι φωνες σταματησαν ακομα και απο το κεφαλι

Κανενα ονομα δεν την προσδιοριζε

Δεν ζητιανευει πια αγαπη μειτε προσοχη

Αυτη τη φορα τα εκανε ολα σωστα

Την αγαπησε

Και αυτη τη φορα η παραγγελια ηταν σωστη

Η ζωη ειναι δικη της

Και τα ρεστα χαλαλι σας.

-Γεραλντίνα

Το Βόλεμα

Βολεύει

Να ξερες μωρε

Ποσο τον κοσμο βολευει

Να τα ριξει καπου βρωμικα

Κι ας λαμπουν πλεον αυτα τα καπου

Να δειχνει με το δαχτυλο και να λεει

Οσο κι αν περνουν τα χρονια

Μια ρετσινια αν σου κολλησει ο μικροαστος

Δε μπορει να την καταπιει

Θα πνιγει βλεπεις απο τοση κακια

Ειναι και εκεινοι που τα κανανε ολα σωστα

Εκεινοι που δεν κοπηκαν ποτε με τον καθρευτη που εσπασαν

Ε ρε γλεντια στον μπαξε σαν διαβω

Ε ρε βλεμμα και ψιθυροι

Κι ηθελα να ξερα

Αν τα απλυτα σας εβγαζα στη φορα

Μασκα αλλη θα ειχατε να βαλετε

Μου τελειωνουν και τα τσιγαρα

Ποσες χοντραδες θα ακουσω ακομα απορω

Μα εχει πλακα

Να αφηνεις τους μικρουληδες να νιωθουν μεγαλοι

Να συμφωνεις με την αυταπατη τους

Μιλια δε βγαζω στο τι πιστευετε

Μονο γελω

Εγω ξερω

Εγω σας θελω χαρουμενους

Ετσι η ψευδαισθηση πως ειστε οι καθαροι

Και εγω η βρωμα αλλον εναν χρονο

Δε με ενοχλει

Παντα ηθελα να κανω τους αλλους να νιωθουν καλα

Ακομα κι αν αυτο ηταν εις βαρος μου

Μεχρι εκει βεβαια που μου πατας την αξιοπρεπεια

Πραγμα που εχετε χασει μεσα σε τοσο κουτσομπολιο

Μα ποια ειμαι εγω να σας χαλασω τα ονειρα

Να σας παρω την ουσια απο την ιδια σας την ζωη

Καθολου δε με πειραζει

Το να εισαι θεμα δεν ηταν ποτε κακο

Καμια διαφημιση δεν ηταν μη κερδοφορα

Μονο να βλεπατε πως γελουν

Ολοι εκεινοι που βλεπουν λιγο περα

Περα απο την καμπουρα τους

Αγκαλια με αυτην την δικια σας

Να γελα με τον αλλων

Κυκλος ειναι τουτο το χωμα

Και για οσους δε τα λουστουν μονοι τους

Θα τα χασουν απο τους αλλους

Και τοτε εμεις

Δε θα σας δειχνουμε με το δαχτυλο

Αλλα θα σας δινουμε το χερι

Οχι επειδη ειμαστε τιποτα καλοι σαμμαριτες

Μα ετσι για να δειτε ποσο απαλο και καθαρο ειναι.

-Γεραλντινα

Καταδικασμένα Ρομαντική

Καποια στιγμη,καποιος χειριστικος εν κατακλειδι αταιριαστος στον δικο μου κόσμο,προσπαθησε με αξιοθαυμαστη αποτυχια να με μειωσει ,λεγοντας μου πως με τον ρομαντισμο οπως τον εκλαμβανομαι εγω δε θα καταφερω ποτε να κρατησω διπλα μου αντρα.Ο αντρας θελει καυλα,συμπληρωσε και δε φανταζεστε τι νευρικο με επιασε.

Αμετρητη η πληξη μου σε ολη αυτη τη θεοποιηση της σαρκικης ηδονης .Επιτρεψτε μου,παρακαλω να εχω μια αποψη πανω σε αυτο ωντας μια περιοδο τακτικη λατρης της,οταν με παρακινουσε μια μονιμη αρνηση της ρομαντικης μου φυσης.Με θυμαμαι να τη χρησιμοποιω ως αμυνα οποτε ετρεμα ,μη τυχον με κυριευσει το συναισθημα σε μια εποχη αναισθησιας,η εννοια της ρηχοτητας,ναι η αγαπημενη μου αμφιεση.Εχω μεταμφιεστει λοιπον σε τουτο το εκτρωμα ,τουτο το λαθος ακομα και μπροστα σε υπερανθρωπα δυνατο μου ερωτα.Ξεστομισα που λετε νιωθοντας οτι χανω την υπερδυναμη της χυδαιοτητας μπροστα στο συναισθημα που με χτυπησε σαν με τηγανι στα μουτρα,διχως ντροπη μειτε ελεος ατακα τυπου "Εγω φταιω που ηθελα να σε πηδηξω".

Πόσο μικρος μοιαζει ο ανθρωπος στον φοβο του μπροστα;Ξεδιανδροπο τουλαχιστον και γελοιο το να μαχεσαι τοσο κοντρα στον εαυτο σου να πας, για να ταιριαζεις με το γυρω.Τα σκεφτομαι και γελαω, εχωντας με πλεον ρουφηξει ο εαυτος μου ο πραγματικος ,το πλιατσικο αυτο οπως ηταν λογικο πολυ δε κρατησε,καταδικασμενη να ειμαι ρομαντικα απροσαρμοστη σε τουτη την κοινωνια και εδω που τα λεμε ιδιαιτερα περηφανη που βγηκα απο το κλουβι, αυτης της εξυψωσης μιας τοσο επιφανιακης λαγνειας που καθολου δε μου ταιριαζε. Αντιθετως καθε μερα μου ετρωγε λιγο λιγο με μεγαλη λαιμαργια το ειναι.

Αν υπαρχει αυτο που λενε δημιουργος ,οταν με εφτιαχνε πεταξε οτι ροζ,χνουδωτο,αηδιαστικα γλυκο υπαρχει, ζαχαρωτα,χαζες ταινιες με χαρουμενα τελη,μυθιστορηματα αγαπης και απελπιστικα πολυ ελπιδα και αντιδραση σε οτιδηποτε μου χαλαγε το συννεφακι μεσα στο καζανι. Υστερα εδωσε σε καποιον να ανακατεψει και εκεινου του χυθηκα σιγουρα σε λαθος κοσμο ,ειμαι πεπεισμενη βλεπετε πως θα επρεπε να ζω καπου τυπου αρκουδακια αγαπης αλλα με γατες.

Και ετσι μια μερα γεννηθηκα και βρεθηκα σε τουτο τον κοσμακη απο δυο γονεις που καθολου η ιδανικη τους σχεση δε με βοηθησε να πεσω απο το συννεφακι ομαλα ,καθως κανουν ολα αυτα τα απιστευτα κλισε ρομαντικα πραγματα που εγω λατρευω κι ας λεω πως ξερναω για να μη χαλασω καμια φορα το στυλ της σκληρης . Μεγαλωνοντας λοιπον σε ενα σπιτι που εσταζε ρομαντισμο ,βγαινοντας στον κοσμακη υστερα ενιωσα εξωγηινος οταν αρχισα να μπλεκω τα μπουτια μου στον τομεα σχεσεις.

Βεβαια περα απο την εποχη που προανεφερα που προσπαθουσα να ξεπετσιασω απο πανω μου την ρομαντικη μου πλευρα,και το παιζα αμαζονα του σεξ και τοσο μα τοσο αδιαφορη πανω στους συναισθηματισμους ελεγα πως ημουν,ολη μου την μεχρι τωρα ζωη την εχω περασει ρομαντικοποιοντας μεχρι και τα σκατα που μου πεταει η ζωη στα μουτρα ωρες ωρες. αρωματιζοντας τα με κατι που θυμιζει ποπο μωρου .(ναι και αυτο ρομαντικο το βρισκω)
Οδηγος επιβιωσης σε αυτη τη ζωη δεν υπαρχει και ετσι εγω αποφασισα πως θα επιβιωσω καπως ετσι και μπορω να πω πως μου εχει ταιριαξει γαντι.

Ο ρομαντισμος που λετε σε μια περιοδο μονιμης μιζεριας ειναι σαν ασπιδα χνουδωτη που σπρωχνει πισω τα κακα.Τα βλεπεις ερχονται κατα πανω τους και συ πετας χρυσοσκονες και οχι επειδη δεν εχεις γνωση του τι συμβαινει η δε μπορεις να ανταπελξελθεις στα δεινα, μα τα φερνεις στα μετρα σου και παντα μα παντα βλεπεις την καλη πλευρα μεσα σε ολη αυτη την μιρλα που επικρατει.Κυριες και Κυριοι δεν υπαρχουν μονοκεροι μα υπαρχει ομορφια σε καθε τι που συμβαινει ,ειναι βεβαια ολα θεμα οπτικης γωνιας και κατα ποσο βαραγες μικρος το κεφαλι σου στον τοιχο το αν μπορεις να δεις την ζωη λιγο πιο υποφερτη.

Θα ημουνα ιδιαιτερα δυστυχισμενη πιστευω αν επαναπαυομουν στο να μην σεβομαι τα συναισθηματα μου, και την μη διαχειρισιμη υπερβολικη μου σε ολα φυση. και αρκουμουν σε ανθρωπους που μου διναν μονο ενα μερος της υπαρξης τους.Αρρωσταινω και με πιανουν τα μηνιγγια μου σε καθε μορφη μετριου και συμβιβαστικης καταστασης ,αυτο το περιπου ρε παιδι μου που δεν χοροπηδας πανω στον αλλον με το που το βλεπεις ,μου φαινεται ακατορθωτο.
Σκετο εγκλημα ενω μπορω σε πρωτο βαθμο να εξστασιαστω με ολη την οντοτητα ενος πλασματος ,να αδιαφορω και να επικεντρωνομαι στην σαρκα γιατι φοβαμαι τα παρελκομενα.Βεβαια δεν σε εξστασιαζουν ολοι ,και για αυτο μετα απο τα ρομαντικοποιημενα σκατα κατεληξα να ειμαι ιδιαιτερως επιλεκτικη μα ποτε λιγοτερο φρικιο του ρομαντισμου.

Θεωρω γελοιο τουλαχιστον το οτι δε μπορεις να κρατησεις εναν ανθρωπο διπλα σου μονο με τον ρομαντισμο,διοτι ο τροπος που σε κανει να λειτουργεις ο ρομαντισμος,ειναι η αιτια που θα φτασεις στην υστατη ηδονη υστερα.
Διοτι ενας ανθρωπος ωντας ρομαντικος θα σε ξεκοκαλισει εγκεφαλικα και ψυχικα,θα θελει να σου ρουφηξει καθε πτυχη και να σου γλυψει εξ ολοκληρου το ποιον ,και υστερα να στα παρουσιασει ολα αυτα σαρκικα και πρακτικα.Κι αν καποιος αντρας/γυναικα καταφερει να αντισταθει σε ολο αυτο ,τι ειχατε τι χασατε,ξερετε τωρα τιποτα λιγοτερο απο τα παντα.Αλλωστε δεν αξιζουν ολοι την μαγεια.

Να μην απολογειστε σε κανεναν και για τιποτα αν καπως ετσι μοιαζετε και ζειτε και εσεις.Και οσον αφορα αυτους τους ρεαλιστες που προσπαθουν να σας ανοιξουν δηθεν τα ματια να τους θυμιζετε πως αν γινει πολεμος εμεις θα νικησουμε διοτι εχουμε μονοκερους και νεραιδες και πολυ πολυ χρυσοσκονη.

-Γεραλντίνα

Πόρτες

Τις πόρτες να τις έχετε πάντα ορθάνοιχτες.
Να μη κλειδώνετε ποτέ κανέναν.
Οι ανθρωποι έχουν τάσεις φυγής και σίγουρα καμια φορά φέρονται περίεργα.
Ο αέρας χρειάζεται όταν το στομάχι ζορίζεται και όταν το κεφάλι πονά.
Να καθεστε αναπαυτικα στον καναπέ γυμνοι μα τυλιγμένοι με την κουβέρτα και να διαβαζετε ενω χαζεύετε εισόδους και εξόδους.
Η ελευθερία βρίσκεται και ζει στην αγαπη μα και αντιστροφα.
Ο φοβος ειναι μια παραισθηση και ενα μεγαλο ψέμα.
Κανεις δε ξεφευγει απο ότι η ψυχη του αλήθεια ποθεί.
Μα κανεις δε φυλακιζει οτι στη ζωη του θελει.
Ο πονος ειναι και αυτος συναισθημα εχει καθε δικαιωμα να υπαρχει καπου εκει.
Ότι δε σε πονεσε ισως δε σε ενοιαξε και ποτε.
Κι να μη σε τρομαζουν οσοι δε κοιτουν οταν φευγουν.
Αυτοι θα ξαναερθουν για να σε χαζεψουν στον καναπε και να σε παρουν αγκαλια μαζι με την κουβερτα.
Δεν εχει να κανει με το ποιος μενει αλλα με το ποιος ειναι εκει ακομα κι οταν φευγει.
Κανενας δειλος που εγκατελειψε δε ξαναγυρισε ποτε.
Μονο οσοι ενιωσαν και παρεδωσαν ψυχη ηξεραν ποτε χρειαζεται να φυγουν και ποτε ηθελαν να μεινουν.
Σημασια εχει να εχεις καθε πορτα ανοιχτη και να επιλεγεις να μενεις γιατι αυτο επιθυμεις και οχι γιατι ετσι πρεπει.
Μαθαμε στα πρεπει να διαλυουμε καθε μας στιγμη
Και να παραγκωνιζουμε τα θελω και την ζωη μας.
Με πορτες κλειστες γεματες δυστυχια γιατι φοβηθηκαμε να ανοιξουμε μη τυχον φυγει η ευτυχια.
Η ελευθερια της επιλογης ειναι σκετη ηδονη.
Και εγω ονειρευομαι πορτες ανοιχτες με ανθρωπους καυλωμενους.
Τι κι αν εχασα το νοημα.
Η πορτα ειναι ανοιχτη.
Περαστε.

-Γεραλντινα

Αφιερωμένο Σε Μια Πουτάνα

Γνωρισα καποτε μια πουτανα
Μια πουτανα που ηταν τοσο περίεργα ομορφη
Εξυπνη σε επικινδυνο βαθμο 
Καταλαβαινε περισσοτερα απο οσα ηθελε
Με βλεμμα σαγηνευτικο
Σε εγδυνε με μια της ματια.
Με σωμα σα δημιουργημα φαντασιωσης καποιου ανωτερου γλυπτη
Αξιο αρχης καποιου φονου
Τι χειλη θεε μου
Ανοιγε το στομα της και χανανε τα λογικα τους
Το κορμι της εντυναν υφασματα υπο της δικες της εντολες
Περπατημα που ραγιζε τον δρομο απο την δυναμικη

Απλετη αδιαφορια και απαθεια για το γυρω της
Το να εισαι η πουτανα δε σου αφηνει πολλες επιλογες
Η πεθαινεις απο την ντροπης μια ταμπελας
Η τους σφινωνεις την ταμπελα παρεα με την ντροπη στα υπερανω κατινε τους οπισθια.
Ενοχλουσε ιδιαιτερα η ελευθερια της αυτη
Δεν εδινε δεκαρα τσακιστη για το τι ο κοσμος λεει
Οι φημες ειναι η καταρα και η ευχη της ελευθερης ζωης
Χαμογελαγε με ολη της την ψυχη
Χοροπηδουσε και υστερα τους ελεγε
Ειμαι τοσο ερωτευμενη
Καθως το κοκκινο κραγιόν της ανανεωνε
Που να καταλαβει ο κοσμακης απο ερωτα
Όταν κανεις απο αυτους δεν ερωτεύτηκε ποτε το τι είναι

Ειχε συνηθισει να την ξερει και η πετρα που σηκωνε
Μα η πετρα ειναι στασιμη βαρια και ακαμπτη
Και εκεινη ηταν ζωη
"Δε γαμιεται τι θα πει ο ενας τι θα πει ο αλλος ",
Και επαιρνε μια γερη τζουρα απο το τσιγαρο της
Τουλαχιστον εκεινη δε χρειαζοταν να την σηκωσει καποιος για να δει απο ψηλα
"Αν η ταμπελα της πουτανας
Ταυτιζεται με την ελευθερια της επιλογης σε καθε σου βημα
Χιλιες φορές πουτανα απο συμβιβασμενη και μιζερη"
Μου χε πει καποτε πριν παραγγειλει αλλο ενα τζιν παγο.
Σε μια κοινωνια με μεγαλο στομα και μικρα μυαλα
Εκεινη ηταν σε ολα πολυ

Τα λαθη της τα εκανε τοσο φανερα
Την αγαπη την αφηνε να την λουζει ολοκληρη
Επεφτε ,σηκωνοταν και αφηνε το αιμα να κυλα
Δε σκουπιζε το παρελθον απο πανω της
Γελαγε δυνατα στις προσβολες
Και ποτε κακια δε κραταγε
Η ανασφαλεια μου ελεγε κανει τον ανθρωπο μικρο
Ποια ειμαι εγω να κρινω ,συμπληρωνε
Με ενα παιδι μεσα της ακομα ζωντανο και περηφανο
Και παραφορα ερωτευμενη με τον ιδιο της τον εαυτο
Δεν την αγγιζε η ασχημια
Και ετσι καταλαβα πως εκεινη η πουτανα
Ειχε οτι ολοι εκεινοι φοβοντουσαν
Εκεινη η πουτανα ειχε ζωη
Και ηταν οτι εκεινοι δε μπορουσαν
Εκεινη η πουτανα
Ητανε ανθρωπος.

-Γεραλντίνα