Αφιερωμένο Σε Μια Πουτάνα

Γνωρισα καποτε μια πουτανα
Μια πουτανα που ηταν τοσο περίεργα ομορφη
Εξυπνη σε επικινδυνο βαθμο 
Καταλαβαινε περισσοτερα απο οσα ηθελε
Με βλεμμα σαγηνευτικο
Σε εγδυνε με μια της ματια.
Με σωμα σα δημιουργημα φαντασιωσης καποιου ανωτερου γλυπτη
Αξιο αρχης καποιου φονου
Τι χειλη θεε μου
Ανοιγε το στομα της και χανανε τα λογικα τους
Το κορμι της εντυναν υφασματα υπο της δικες της εντολες
Περπατημα που ραγιζε τον δρομο απο την δυναμικη

Απλετη αδιαφορια και απαθεια για το γυρω της
Το να εισαι η πουτανα δε σου αφηνει πολλες επιλογες
Η πεθαινεις απο την ντροπης μια ταμπελας
Η τους σφινωνεις την ταμπελα παρεα με την ντροπη στα υπερανω κατινε τους οπισθια.
Ενοχλουσε ιδιαιτερα η ελευθερια της αυτη
Δεν εδινε δεκαρα τσακιστη για το τι ο κοσμος λεει
Οι φημες ειναι η καταρα και η ευχη της ελευθερης ζωης
Χαμογελαγε με ολη της την ψυχη
Χοροπηδουσε και υστερα τους ελεγε
Ειμαι τοσο ερωτευμενη
Καθως το κοκκινο κραγιόν της ανανεωνε
Που να καταλαβει ο κοσμακης απο ερωτα
Όταν κανεις απο αυτους δεν ερωτεύτηκε ποτε το τι είναι

Ειχε συνηθισει να την ξερει και η πετρα που σηκωνε
Μα η πετρα ειναι στασιμη βαρια και ακαμπτη
Και εκεινη ηταν ζωη
"Δε γαμιεται τι θα πει ο ενας τι θα πει ο αλλος ",
Και επαιρνε μια γερη τζουρα απο το τσιγαρο της
Τουλαχιστον εκεινη δε χρειαζοταν να την σηκωσει καποιος για να δει απο ψηλα
"Αν η ταμπελα της πουτανας
Ταυτιζεται με την ελευθερια της επιλογης σε καθε σου βημα
Χιλιες φορές πουτανα απο συμβιβασμενη και μιζερη"
Μου χε πει καποτε πριν παραγγειλει αλλο ενα τζιν παγο.
Σε μια κοινωνια με μεγαλο στομα και μικρα μυαλα
Εκεινη ηταν σε ολα πολυ

Τα λαθη της τα εκανε τοσο φανερα
Την αγαπη την αφηνε να την λουζει ολοκληρη
Επεφτε ,σηκωνοταν και αφηνε το αιμα να κυλα
Δε σκουπιζε το παρελθον απο πανω της
Γελαγε δυνατα στις προσβολες
Και ποτε κακια δε κραταγε
Η ανασφαλεια μου ελεγε κανει τον ανθρωπο μικρο
Ποια ειμαι εγω να κρινω ,συμπληρωνε
Με ενα παιδι μεσα της ακομα ζωντανο και περηφανο
Και παραφορα ερωτευμενη με τον ιδιο της τον εαυτο
Δεν την αγγιζε η ασχημια
Και ετσι καταλαβα πως εκεινη η πουτανα
Ειχε οτι ολοι εκεινοι φοβοντουσαν
Εκεινη η πουτανα ειχε ζωη
Και ηταν οτι εκεινοι δε μπορουσαν
Εκεινη η πουτανα
Ητανε ανθρωπος.

-Γεραλντίνα