Messy thoughts

Μessy thoughts 2019

Μας εφαγαν τα πολιτισμενα.Τα φιλικα.Τα τυπικα.Μετρια και δανεικα.Ενοικιαζομενοι ερωτες με την νυχτα.Μη εδω,μη εκει ε Κατερινακι; Αλλα εμεις γιναμε πλεον ενα σκετο εκει.Ξεχασαμε το εκει,το λιγο πιο δω ,το πιο απαλα,πιο δυνατα στα συναισθηματα. Μας εμεινε μονο η ωμοτητα εκει που δε χρειαζεται. Ηπιαμε στην υγεια τοσων ψεμματων που μας φανηκαν αληθεια και εχασε την ουσια της.Η αξια του να μη κρυβεσαι πλεον δεν εχει σημασια,κρυψου βαλε τοιχο γινε μηχανη μη τυχον και σε αγγιξουν εκει που νιωθεις. Μη τυχον και γινεις για λιγο ανθρωπος.Κι να σου πω το παραπονο μου; Εμενα μου λειπουν συμπεριφορες και οχι ανθρωποι μου λειπει μια βολτα για ενα παγωτο και τρεις κουβεντες που προσπαθεις να εξηγησεις και δε μπορεις.Χαμογελω καθε φορα σε ανθρωπους που φωναζουν ποσο αγαπουν με τα ματια τους,με ενα κρατημα,με μια αγκαλια στη μεση του δρομου.Και βαζω το χερι μου στη φωτια πως πονεσαν και δω και εκει μα αποφασισαν να ζησουν και να μη μετριασουν .Βλεπεις καποιους ανθρωπους μας ποναει πολυ το να μην εχουμε σε πληρη βαθμο αυτο που θελουμε και δεν εννοω να το προσαρμοζουμε στο δικο μας ιδανικο μα να ειναι αληθινο.Γιατι στη τελικη τι πιο ερωτευσιμο απο εναν αληθινο ανθρωπο;
-Γεραλντίνα

Τα καλύτερα μου κείμενα

Τα καλύτερα μου κείμενα

Τα καλύτερα μου κείμενα
τα χω γράψει αυπνη
τσακωμενη με τον Μορφέα
ημίγυμνη στον καναπέ

Τα καλύτερα μου κείμενα
τα έχω γράψει με γεμάτα τασακια
ξινοντας πληγές που λέγανε
πως ο χρόνος θα σβήσει
μα απέτυχε

Τα καλύτερα μου κείμενα
τα έχω γράψει ερωτευμένη
με το αδιέξοδο του αδυνάτου
βυθισμένη στην ουτοπία των συναισθημάτων

Τα καλύτερα μου κείμενα
Δε τα έγραψα ευτυχισμένη
Μα ούτε και καταρακωμενη απτην θλίψη
Τα έγραψα καθώς η ζωή έπαιρνε την κάτω βόλτα και εγώ έκανα χαζι
Ψύχραιμη, σχεδόν απαθής

Θα έλεγα πως είμαι συλλέκτης στιγμών
Μα με πρόλαβε ο Ρένος
Πιο πολύ μοιάζω με κλέφτη
Σαν την γιαγιά στο μπαλκόνι
Τις καυτές μέρες του καλοκαιριού
Ή τις κρυες νύχτες του χειμώνα
Πάντα με ένα τσιγάρο στα δάχτυλα ανάμεσα

Τα καλύτερα μου κείμενα
Τα έγραψα όταν πίστευα πως ξοφλησα
Και στερεψα από έμπνευση
Πόσο δύσκολο και συνάμα όμορφο
Να ζεις με τον φόβο τούτο της έμπνευσης

Ζωή που ζηλεύουν ταινίες
Έρωτες αγνοί σα παιδιά
Μα και άρρωστοι από πάθος τρεμαν
Οι κατάντιες μου μοναχικές
Ή μεθυσμένες σε βρώμικα υγρά στενά του κέντρου
Οι επιτυχίες μου λαμπρές με σημάδια
Χαραγμένα να θυμίζουν τον δρόμο

Τα καλύτερα μου κείμενα
Τα έγραψα κοινωνικά αποτυχημένη
Ακούγοντας εσκεναζυ και πίνοντας φραπε
Στις 7 το πρωί κάποιου καλοκαιριού
Πιο μόνη από ποτέ μα δε γαμιεται
Τα καλύτερα μου κείμενα δε τα έγραψα ακόμη.

-Γεραλντίνα

Αναμνήσεις

Φτιάχνουμε αναμνησεις
Σε πρωινά έκπληξη
Με ζεστούς η κρύους καφέδες
Αγουροξυπνημενοι σε ξένα σπιτια
Ίσως όχι τόσο ξένα
Ημιγυμνοι και ιδρωμένοι
Πίνουμε από το μεσημέρι
Και με ύφος απενοχοποιησης γελάμε

Τι τα θες
Όλη μέρα στο τρεξιμο
Και στα ρεπό συμπάθεια και έρωτας
Αντε και κάνα ξενύχτι
Σε γωνιακό μπαρ χωμένο στη μέση του κέντρου
Γεμίζουμε τασακια
Και αλλάζουμε συκωτια
Ξεχναμε την ανασφάλεια σε κάποιο ραφι
Φλερταρουμε πιο χαλαροί από ποτέ

Δικαιολογίες του κωλου
Για να κρύψουμε τον ποθο μας
Εκείνον που καταχωνιασαμε
Έλα στα χω ξαναπεί
Μη εδώ μη εκει
Κατερίνα γράψε τίποτα από κει ψηλά
Θα με βαρεθούν
Σκέφτομαι και μεθυσμενη πέφτω για ύπνο

Φτιάχνω αναμνησεις
Και όλες μοιάζουν με αυτά
Όλες μοιάζουν με τα όνειρα τα καλοκαιρινά
Εκείνα που ο κόσμος λέει αδύνατα
Φτιάχνω αναμνησεις για να ζω
Και να πίνω στην υγεια κάθε ονειρου
Που πραγματικό βγαίνει
Και ύστερα να γελώ
Με όσους αυτά και μένα φοβήθηκαν

Φτιάχνω αναμνήσεις
Σημαίνει ζω.

-Γεραλντίνα

Ικαρία

Ορκίζομαι πως είμαι ευγνώμων
Για όλα, τίποτα δε λείπει
Μα λαχταρώ έναν έρωτα
Να μοιάζει με την Ικαριά

Έναν έρωτα λιμάνι
Πάντα να καταλήγω εκεί
Ενθουσιασμό στο ταξίδι
Ανακούφιση στο πρώτο βημα

Ερωτα που σε χαϊδεύει η ηρεμία
Κι ας φουρτουνιαζουν τα νερα
Να δροσίζει σαν εκείνη την λεμονάδα
Απλός και όμορφος
Άρωμα καλοκαίριου

Να με κοιμίζει με ευγένεια
Σα τα κύματα και το αγερι
Μα να με ξύπνα με φως
Γεμάτος ζωή σαν τον ηλιο

Πρώτος σε γλέντια και χαρές
Μεθυσμένος
Δίχως δεκάρα να δίνει
Και από την άλλη ζαλισμένος
Από συναίσθημα

Εναν έρωτα που γυρνώ πάντα εκεί
Δίχως κανενα ζόρι
Να μόνο με αγάπη να αγκαλιάζει
Όλο μου το είναι
Ξέρεις εκεινο το πραγματικό

Εναν έρωτα που ποθει
Ανακατα μαλλιά
Αλάτι στο δέρμα
Και ηδονή στο φως της σελήνης
Έναν έρωτα σαν και αυτόν

Μέχρι τότε όμως
Θα με φροντίζει εξεινηω
Που πάντα θα γυρνώ
Κι σκασιλα μου αν τελικά
Ό έρωτα δεν έρθει.

-Γεραλντίνα