Πιστή

Πληττω 
Πληττω με ολη αυτη την ματαιοδοξια που σας κατακλυει
Που εσεις οι ιδιοι πειθετε τον εαυτο σας για αυτην
Βαζετε τα χερακια σας και ξεριζωνετε τα ματακια σας
Σαν αβουλα πλασματα που βρικανε βολικη την πολυθρονα εκεινη του οτι ολα ειναι ματαια 
Η καραμελα ετουτη μαλλον θα εχει γευση κομματακι εθιστικη 
Μα σας βαριεμαι τοσο πολυ να σας βλεπω να επαναπαευεστε σε οτι θελουν να σας πλασσαρουν
Ειναι ευκολο να πεις πως ο κοσμος ειναι ενα χαλι
Και δε ξερω αν με ενοχλειτε περισσοτερο εσεις που δεν εχετε λογο να υπερασπιζεστε κατι τετοιο
Η αν με ενοχλειτε εσεις που εχετε δει οντως το χάλι και αποφασισατε οτι θα μεινετε σε αυτο
Στασιμοι και μιζεροι,ανθρωπακια και πιονια ενος κυκλου φαυλου
Ποιος βρε δυσμοιρε θα σε τραβηξει απεξω απο τουτο το πηγαδι αν δεν απλωσεις εστω το χερι σου να σε πιασει;
Τι νομιζες πως ειναι η ζωη; Μαμ,κακα και νανι; Πως η μαμα θα ειναι παντα εκει να σε προσεχει;
Και εσυ που τα ειδες ολα αυτα πως  ετσι δεν ειναι γιατι δεν αποπειραθηκες ετσι μωρε για το γαμωτο να γυρισεις λιγο την ροτα;
Κι οχι την ουρα μου εξω δεν την βγαζω 
Η θλιψη μου ηταν απο της αγαπημενες μου ερωμενες μα αρχισε να με ενοχλει ολη αυτη της η μαυριλα,πολυ γκρινιαρα και ανελεητα επικριτικη απο τον καναπε της παντα τυλιγμενη στην κουβερτα του εκ του ασφαλους.
Η πολυ παρεα με την καταστροφη μας εφερνε πολλες φορες αντιμετωπες με την φθορα.
Κι οταν αρχιζεις να χανεις τα κομματια του ειναι σου εχεις δυο επιλογες ή καθεσαι και το παλευεις η βολευεσαι στο τιποτα που αποκαλεις υπαρξη,συγνωμη ζωη το ελεγες αυτο.
Οχι εγω δε το ελεγα ζωη.
Βλεπεις ειχα παντα ενα θεμα με την εξουσια.
Μεχρι και την εξουσια που μου ασκουσε ο ιδιος μου ο εαυτος με το σιναφι του,ξερεις τα κοριτσια.
Την θλιψη,την απαισιοδοξια,την ματαιοτητα και την αυτοκαταστροφη.
Εχω πιει εγω για να κοροιδεψω τον πονο μου καθως οι δαιμονες μου γελουσαν στην γωνια.
Ουυυυυ,καλα εισαι
Εχω ξαπλωσει σε σεντονια που δεν ηθελα για να κλεισω κενα ,και εχω φυγει υστερα κρυφα την νυχτα πισω στο νοικιαζομενο μου δωματιο να πλυθω με καυτο νερο ,σα να θελω να ξεπλυνω,να καψω το πετσι μου απο αλλο ενα ανουσιο γαμησι που με σπαταλησα στην προσπαθεια μου να με γεμισω .
Μια μερα ομως ,μη με ρωτησεις ποια δεν καταλαβα ποτέ.
Μια μερα ξυπνας νιωθεις πως εισαι κενη μα δεν ειναι αυτο που νομιζεις.
Δεν ειναι κενο
Σου μοιαζει λιγο να δεις με κυνισμο 
Μα ουτε αυτο ειναι.
Πλενεις τα μουτρα σου,και λες δε μπορει μα τι συναιβει; Λες και το να μη σε ποναει τιποτα ειναι κατι σαν ασθενεια.
Εκεινη την μερα λοιπον ηταν η μερα που θυμηθηκες πως κενο κανενα δεν εχει υποχρεωση κανεις να σου γεμισει.
Πως το αλκοολ σε δηλητηριαζε και το μονο που σου αφησε ειναι κουσουρια σε συκωτι και νεφρα και κανεναν πονο δεν εσβησε.
Πως εκεινα τα μετρια γαμησια τωρα εγιναν και να τα σβησεις δε μπορεις και στη τελικη δε γαμιεται εδωσες και λιγη χαρα σε κανα δυο φαλους παραπανω να χει ο κοσμος να λεει.
Εκεινη την μερα δεν ειναι πως σε φωτισε ο καλος θεουλης
Μα εκεινη την μερα ειδες τις φιλες εκεινες,εκεινους τους δαιμονες του εαυτου σου.
Ειδες τον ιδιο σου τον εαυτο και τον αποδεχτηκες 
Αυτη ηταν η αρχη ,εκεινη η αποδοχη 
Αυτο ηταν το τελος της ματαιοδοξιας που τοσο εχουμε  ωραιοποιησει το 2019 τον 21ο αιωνα 
Εκεινη την μερα σταματησες να κατηγορεις τον κοσμο για το ποσο ασχημος ειναι
Σταματησες να τα βαζεις με οσους σε πληγωσαν και να κλαις πανω απο το χυμενο γαλα
Εκεινη την μερα καταλαβες πως ο μονος που μπορει την ολοκληρωση να σου προσφερει
Ειναι τα μουτρα σου 
Και αντι να πετας ευθυνες απο δω και απο εκει αρχισες να φτιαχνεις αυτο που μπορεις και πραγματικα μονο απο το χερι σου περνα
Εκεινη την μερα σε αγκαλιασες και αρχισες να θυμασαι ποσο ομορφο μοιαζει το να σε αγαπουν πραγματικα
Γιατι εκεινη την μερα θυμηθηκες να σε αγαπησεις
Και ετσι περασε ο καιρος
Κι ας μην ηταν οι καλυτερες μερες δε σε αφησες να μη ξανασηκωθεις κι ας επεσες
Γιατι σιγουρα η ζωη δεν ειναι δρομακι στρωμενο με ροδοπεταλα 
Μα δεκαρα δεν εδινες και ποτε για τα λουλουδια
Δεν προκειται κανεις να σου προσφερει την ευτυχια αν δεν την θες
Και αν εσυ ο ιδιος ποτε δεν εδωσες την ευκαιρια στον εαυτο σου να την γευτει απο σενα
Τα λογια ειναι ωραια και ο κοσμος ξερει απο αυτα 
Και εγω παιζω καλα με τις λεξεις μα μονο οταν τις πεταω σε κανα δυο γραμμες 
Απο την αλλη τρεφω μια αηδια οταν δε συνοδευονται με πραξεις 
Για αυτο λοιπον ,καπου εδω να σου πω πως εγω δεν ειμαι κανας φωστηρας
Ουτε τα ξερω ολα ,ουτε τα εκανα ολα σωστα στη ζωη μου
Αντιθετως πηγα στο διαολο και γυρισα γιατι η ζωη ειναι πιο ωραιο γκομενακι απο την θλιψη 
Η ζωη εχει πλακα,δεν μενει στασιμη και μενα αυτο με εξστασιαζει
Και ετσι κλεβω και εγω λιγο απο το δικο της το παραδειγμα
Βεβαια για να τα δεις λιγο και εσυ σαν εμενα αν βεβαια θες και την βρισκεις με τις μπουρδες που γραφω
Πετα την πολυθρονα και την πουτανα την θλιψη εξω απο το σπιτι
Σου ειναι απιστη και ξελογιαστρα
Ενω η ζωη στεκεται με υπομονη και σε περιμενει μεχρι του λογου σου να ξεστραβωθεις 
Και οταν ετουτο συμβει ελα να με βρεις 
Δικιο πως ειχα μη μου πεις 
Μονο χαμογελα μου 
Τοτε θα ξερω πως η ζωη εγινε ακομα πιο ομορφη
Γιατι ενας ακομα αρχισε να ζει.

-Γεραλντίνα

Στην Υγειά Μας!

Μαρικακι χαρηκα κυριες και κυριοι
Ειμαι μια ξιπασμενη και ξεβρακωτη χωριατισσα
Απο τοπο ψηλο μα με θαλασσα 
Που στας Αθηνας ετυχε να κουτρουβαλησω 
Με τα θεσπεσια μου καλη 
Φερε το κρασι στο τραπεζι 
Να βρεξουμε τα χειλη μας
Το στομα μας να μη μαζευετε
Για κεινους μη σε νοιαζει

Εμεις που λες στο χωριο μου καλη μου 
Εχουμε εκει πανω στα βουνα μια φραση για τις κακες τις γλωσσες
Και τους ανθρωπους που εχουν μεγαλο στομα και ασχολουνται με τις δικες μας τις μπιζνες .
Ακου να δεις και κοιτα να ακουσεις πως παει σε ελευθερη μεταφραση 
Θα προσπαθησω να σου την προβαλλω οσο πιο κοσμια γινεται. 
"Που να μας φαν το σκατο"¨.

Ελα ελα παλουκωσου.
Μη μου στρωνεις τα μαλλια αστα ανακατα
Και μη ψαχνεις παππουτσια να μου φορεσεις
Ασε με χριστιανη μου την γη να νιωσω 
Αλλωστε τα τελευταια γοβακια που τουτα τα ποδαρια ακουμπησαν
 Tα εχασα σε καποιο πανηγυρι
Παιξε Βαγγελη να ανοιξει η καρδουλα μας

Τι με κοβεις κουκλα μου 
Μηπως με γουσταρει η ψυχουλα σου
Καλομπουρι σου κανω μη τσινιζεις
Και μη ψαχνεις να μαθεις αν βρακι να βαλω εχω
Σε πουλαω και σε αγοραζω χθες,κι ας μην εχω δεκαρα τσακιστη
Με τετοιο χαμογελο εχω ξεχρεωσει και τον Χαρο 
Ελα μη τρομαζεις ,κατσε που σου λεω

Xαμογελα βρε στριμμενο
Ασε τις παρολες του μορτη διπλα
Θα σου πεταξει το τυρακι και υστερα θα βρει αλλο ποντικι στη τρυπα του να μπει
Ασε τα θιγμενα και γυρνα του την πλατη
Να μην παρακαλας κανεναν με τετοια ματια
Να κοιτας ψηλα τον ουρανο
Να θυμασαι βρε αδερφουλα που ειναι ο στοχος
Ετσι καλη μου χαμογελα και δες πως σκανε
Αμορφωτη για τα χαρτια 
Μα ο δρομος εχει βγαλει αλλα πτυχια πανω μας
Την ψυχουλα σου δε θα την ντυνεις
Ο Αλι πασας πεθανε
Δεν θα κρυφτεις απο κανεναν
Αλλα τον σουγια στο γαντι 
Οχι για να τσουριασεις κανεναν
Απλα να τους θυμιζεις πως το γαντι πονεσε πιο πολυ κι απο τσουρια

Μπερδευτηκες ε; 
Ησυχασε πιες και χορεψε υστερα θα σου πω
Που λες τσουπρα το να σκοτωνεις με την καλοσυνη και την απαθεια
Πονο πολυ σπερνει μα κανεις να σου πει ποτε τιποτα δε θα μπορει
Γιατι εσυ επαιξες το φουλ σου στα φανερα 
Και τιποτα σε κανεναν δε χρωσταγες
Γιατι δεν εταξες μα επραξες 
Αν στα ματια κοιταξες και ξηγηθηκες
Την ουρα σου μπροστα δεν εβαλες να αποπλανησεις
Μα βγηκες με τουτα τα μουτρα και τα εφαγες με αξιοπρεπεια 
Κι μη σε μελει που ο ντουνιας ετουτος δε σε συμμεριζεται 
Χασανε το νοημα σε μεταξωτα βρακια σε πεσμενους κωλους
Οταν εμεις χανομασταν σε μεθυσια διπλα στην θαλασσα
Και μπαλωναμε το ρημαδι το μαραφετι που λενε καρδια

Κι ας μην φοραω φρου φρου κι αρωματα
Κι ας εκλεψα ετουτο το κοκκιναδι που φοραω 
Με μαθε η πουτανα η κοινωνια πως το κουτι που σου φοραν 
Αν δε πεταξεις μια ζωη στη μιζερια θα σιγοτραγουδας 
Η ομορφια σου δεν οριζεται στο αψεγαδιαστο προσωπο ή τις τελειες αναλογιες
Μα σε εναν νου αληταριο και μια ψυχη αγνη
Κι οποιος ετουτο δε μπορει να δει
Τυφλος δεν ειναι 
Μα καταραμμενα ατυχος.
Στην υγεια μας!

-Γεραλντινα

To be continued

Θελω να σε παω μια βολτα

Να ζησεις λιγο μαζι μου 

Ελα να με παρεις στις 8.00

Υστερα ας διαφωνησουμε λιγο για το που θα παμε

Θα καθησουμε στο τραπεζι εξω 

Εκεινο το γωνιακο με την σομπα

Μιλησε μου για την ζωη

Στοιχησε μου τα ονειρα σου

Ξεδιπλωσε μου τα χαρτια με τους στοχους στο τραπεζι

Χαρισε μου εκεινο το χαμογελο να χαζευω στα ενδιαμεσα

Θελω να δω την φλογα στα ματια σου να καιει 

Σα την γουλια του καφε που μολις κατεβασες και εβρισες

Κοιταμε οπως γυρνω να βρω την σερβιτορα κρυφα

Για να σε πιασω και να κοκκινησεις

Κι υστερα εγω να νιωσω ενα τσικ πιο κοντα σου

Καθως την καρεκλα μου θα τραβηξω σιναμα σου

Μη σε νοιαζει αν μας ακουν

Μη ντρεπεσαι που ελπιζεις

Θεε μου ποσο σε χαιρομαι ετσι που τα πιστευεις

Ξερω πως δεν εφτασες εδω ετσι 

Ο δρομος ευκολος δεν ηταν

Αργησες ισως λιγο 

Μπορει και να πεσες καπου στην μεση

Αλλα τι σημασια εχει ο χρονος 

Μια σχετικοτητα σκετη 

Ελα σηκω να περαπατησουμε 

Να σε κοροιδεψω και λιγακι

Για το χορευτικο το βημα σου 

Θα σε παω απο εκεινα τα στενα

Που ο κοσμος δε προτιμαει 

Γιατι δε κοβει ο δρομος

Παντα μου αρεσαν οι κυκλοι 

Βλεπεις ενας κυκλος δε τελειωνει ποτε

Κι ας εχουμε την ψευδαισθηση πως κλεινει

Ασε με να σε χορεψω στον δρομο

Κι γελα καθως τραγουδαω και εχασα την νοτα

Πιασε το χερι μου και φιλα με ετσι στη μεση του δρομο

Μεχρι να ανοιξει το φαναρι και να ακουσουμε το πρωτο κορναρισμα

Υστερα καποιο τριτο στην σειρα αμαξι μας στολισει 

Ελα να πιουμε ενα σφηνακι 

Σε αυτο το μπαρακι που αγαπω

Βλεπεις κοβει εξαρχεια-κολωνακι

Κοβει το κεντρο σε δυο κοσμους 

Η μηπως ενωνει,μαρεσει πιο πολυ 

Πρεπει να δουμε αυτη την παρασταση

Σου φωναζω καθως κοβω την αφισα

Στις 11 παιζει

Ελα μαζι μου μη γκρινιαζεις

Σε τραβαω στο βιβλιοπωλειο 

Καλαμπουρι και χαμος με τους πωλητες

Γελας που μιλαω στους παντες σα να ειναι φιλοι απτα παλια 

Με αγκαλιαζεις καθως ψαχνω καποιο τετραδιο 

Τα κειμενα μου να φυλαξω

Γυρνω και σε φιλαω και σαστιζεις

Μου χαιδευεις τα μαλλια και μου λες πως θα αργησουμε

Παλι σε σερνω απο δρομακια

Μου αρεσει ,νιωθω πως ο κοσμος μου ανηκει

Σου μιλαω για την τεχνη και για ονειρα

Πως αναπανεω απο οτι μου δινει εμπνευση

Θελω τοσο να σου κρυφτω ετσι για να κρατησω σασπενς

Μα με κοιτας ,γελας στραβα ,ξερεις

Σου αρεσει που δε μοιαζω

Και κρυφα λατρευεις την παιδικοτητα που βγαζω

Τι κι αν δεν ειμαι σαν εκεινες στα εξωφυλλα

Σε κανω και γελας και αυτο μου φτανει

Κι ολα αυτα τα σκεφτομαι καθως περπατω μπροστα σου

Και σου κουνιεμαι σα σωστη γατα 

Και συ ακομα γελας

Βγαζω τα εισιτηρια και σε τραβω μεσα

Γκρινιαζεις λιγακι και κοροιδευεις εμενα

Πως το πες να δεις "μωρη κουλτουρα"

Σε χτυπαω στον ωμο και υστερα ακουμπαω πανω του

Η παρασταση τελικα αρεσε περισσοτερο σε σενα

Μου λες πως θα με πας για φαγητο 

Και σου λεω πως βαζω τα τσιπουρα

Παιζω τα χαρτια της αποπλανησης 

Με ματζουνια ποτισμενα με αλκοολ 

Ισως αποψε με ερωτευτεις σου λεω και γελαω

Και προσπαθεις να μου θυμισεις πως δε παιζω σε ταινια

Και τι παραπανω εχουν οι ταινιες τελικα

Αλλωστε τρελοι σα του λογου μου τις γραφουν

Και να σου πω ενα μυστικο 

Μην ακους πως για μυθιστορημα λενε

Περα απο εκεινες με τα τερατα 

Ολοι μας βαζουμε λιγο απο το τι ζουμε

Η απο το τι θελουμε να ζησουμε και θα ζησουμε

Το να γραφεις διχως να το ζεις 

Ειναι σα τα μακαρονια διχως κιμα

Για αυτο σου λεω 

Πως δε μπορω να σε συμμεριστω σε αυτη σου την αποψη

Τιποτα δεν εχω απο τις ταινιες να ζηλεψω 

Οταν ζω την δικη μου καθε μερα

Κι ετσι για το γαμωτο

Τα παραπανω ισως να μη συνεβησαν ετσι

Ισως να συνεβησαν και ποτε 

Μα θα ηταν ωραια σκηνη δε νομιζεις ;

to be continued

-Γεραλντίνα