Αργοσβηνω μόνη

Ισως να φταίει που δεν κρατάω το μυστηριο
Βαριέμαι να το παιζω δυσκολη
Μέχρι να σε φτυσω έχω ηδη πληξει
Εγω θέλω γυμνες ψυχές
Μυαλα στο τραπέζι
Και χυμενα κορμιά
Κι υστερα αναρωτιέμαι γιατί είμαι μονη
Μάλλον για αυτό αγαπώ τόσο το αλκοολ
Με αφοπλίζει απο κάθε χαρτινη άμυνα
Και ύστερα με περιλουζει συναίσθημα
Και με πεταει στη γωνία

Δε ταιριάζει ο ρομαντισμός μου τελικά
Εγω ειμαι απο τις χαζες
Απο εκείνες που τους αρέσει να πέφτουν με τα μούτρα
Να ζουν στην υπερβολή
Και τον ματαιοδοξο κεραυνοβολο έρωτα
Η καλύτερα ας αδιαφορώ πλήρως
Εγω δεν ερωτεύομαι στη πορεία
Εγω πουλάω την ψυχή μου στο διαολο
Για ενα ρομάντζο του πεζοδρομίου
Κι δε καταλαβαίνω
Κι υστερα θλιβομαι
Αναβω ενα τσιγάρο
Δε γαμιεται
Τι είχαμε τι χασαμε

Υστερα γυρνάω στη καθημερινότητα
Στη ρουτίνα αυτή του κυνισμου
Ετσι για να βγει η ζωή
Η εποχή μας νανι φαι και πηδημα
Ε Κατερίνα;

-Γεραλντίνα

Ρηχό

Μωρέ δε κάνω του λόγου μου
Οπου ήθελα με αδειασαν
Και τωρα κενο βαστα το κορμί τούτο
Βρε σου λέω σημασια μη μου δινεις
Εγω να εδω καθε βράδυ μεθυσμενη
Είχα καιρό να ξεπέσω έτσι
Μα δεν αντέχω αυτό που κατέντησα

Εγω πίστευα στα ρομάντζα
Και τωρα μου εμειναν μονο οι χρυσόσκονες
Τα συναισθήματα μου παρατημένα σε καποιο νησί
Έγινα ολα εκείνα τα ποτέ
Ολα εκείνα που φοβόμουν
Τα βλεπω στον καθρέφτη πια
Μα αδιαφορώ
Δεν εχω ουδεμία ενοχή
Ουτε ίχνος ντροπής
Ευθυνη όμως δε θα ρίξω
Δεν ειναι του στυλ μου

Καπου διαβασα πως είμαστε οι επιλογές μας
Εδωσα τόσο που στερεψα
Και βρέθηκα στο μείον
Βαρεμάρα μεθύσια και πονοκέφαλος
Βιβλία τσιγάρα και και μισό τελειωμένα γραπτα

Ορκίζομαι πως μου λείπει το να με πνίγει το συναίσθημα
Να κλαίω για την απουσία
Να χαίρομαι στη παρουσία
Στο πα όμως δε κάνω για τίποτα
Δεν έμεινε και τίποτα να δώσω
Και τελευταία βαριέμαι
Τους βαριέμαι
Δε θέλω ούτε να γράψω
Το πιο κοντινό σε ποθο
Είναι η σκέψη του γεμάτο μου ποτηριού

Ολα πανε και έρχονται
Κι ας νιώθω βρώμικη και ρηχή
Αυτο μπορώ και σε αυτό καταδικάστηκα
Για ποσο άγνωστο παραμένει
Λίγο βέβαια με νοιαζει
Άλλωστε ποιο το νοημα
Η επιβίωση είναι πιο εύκολη
Οταν άψυχη μοιάζει

Μια χάρη μόνο κανε μου
Μπορεί να με ρουφά η αναισθησία
Αλλα σε παρακαλώ
Μη γίνεις εγώ
Φυλαξε ότι σε συναισθήμα σου απέμεινε
Και ίσως πιστέψω ξανά
Σε όλα εκείνα που ξέχασα

-Γεραλντίνα

Ταφή

Ελα σωπασε
Εγω εδω να
Με κάποιο βιβλίο που δανείστηκα
Θα βγάλω και αυτό το βραδυ
Η αδυναμία μου στο να κοιμαμαι σε ξένα σπίτια με τριγυρνά
Ειπαν θα περάσει με τον καιρό
Ψέμματα ήταν
Δε πειράζει όμως
Το βιβλίο ανταμείβει καθε λεπτό αϋπνίας

Ανικανη μοιαζω πια για οτιδήποτε σε συναίσθημα μοιάζει
Μια νύστα την έχω
Εχω ξεχάσει πια μέχρι και θέατρο να παίζω
Που να κρυφτω
Ποια μασκα να φορέσω
Καταραμένο αλκοολ
Θα πουλαγα την ψυχή μου
Για ένα μισό δείγμα ερωτα
Μα ειναι ολοι τους φοβισμένοι
Περιλουζονται την ρηχότητα
Και γω κατεντησα
Με τα μουτρα τους να μοιαζω

Μικρή φοβόμουν την μοναξια
Ειρωνεία πόσο της μοιαζω πια
Δε νομίζεις;
Τι να πεις και συ;
Ενα τίποτα, μια σιωπή
Ενα γαμησι με μυρωδιά απο τζιν
Μα δε γαμιεται
Συνήθισα
Και θέλω το πετσί μου μα γδαρω
Πως τολμώ και τέτοια λέξη γραφω

Αναθεμα, ποιον δρόμο η καρδιά πήρε;
Και που χαθηκε ο ρομαντισμός;
Και η αγάπη, που εξαφανίστηκε;
Δε μπορώ να σου απαντήσω
Τα μάτια μου κλείνουν
Δίχως βλέφαρο να κουνησουν
Σημασια καμία πια δε δίδουν
Σε τούτη την κατάρρευση
Οποιου συναισθήματος
Πεταμένα και λουσμένα στο δάκρυ
Μια γωνια στον δρόμο πιασανε
Και ύστερα ακούμπησαν στο τσιμέντο
Μα οι τρύπες ηταν ακομα εκεί
Παντα θα είναι

Σαν εκείνες τις Αύγουστιατικες αναμνήσεις
Που τελικα ποτέ δεν θαψαμε.

-Γεραλντίνα