Ταφή

Ελα σωπασε
Εγω εδω να
Με κάποιο βιβλίο που δανείστηκα
Θα βγάλω και αυτό το βραδυ
Η αδυναμία μου στο να κοιμαμαι σε ξένα σπίτια με τριγυρνά
Ειπαν θα περάσει με τον καιρό
Ψέμματα ήταν
Δε πειράζει όμως
Το βιβλίο ανταμείβει καθε λεπτό αϋπνίας

Ανικανη μοιαζω πια για οτιδήποτε σε συναίσθημα μοιάζει
Μια νύστα την έχω
Εχω ξεχάσει πια μέχρι και θέατρο να παίζω
Που να κρυφτω
Ποια μασκα να φορέσω
Καταραμένο αλκοολ
Θα πουλαγα την ψυχή μου
Για ένα μισό δείγμα ερωτα
Μα ειναι ολοι τους φοβισμένοι
Περιλουζονται την ρηχότητα
Και γω κατεντησα
Με τα μουτρα τους να μοιαζω

Μικρή φοβόμουν την μοναξια
Ειρωνεία πόσο της μοιαζω πια
Δε νομίζεις;
Τι να πεις και συ;
Ενα τίποτα, μια σιωπή
Ενα γαμησι με μυρωδιά απο τζιν
Μα δε γαμιεται
Συνήθισα
Και θέλω το πετσί μου μα γδαρω
Πως τολμώ και τέτοια λέξη γραφω

Αναθεμα, ποιον δρόμο η καρδιά πήρε;
Και που χαθηκε ο ρομαντισμός;
Και η αγάπη, που εξαφανίστηκε;
Δε μπορώ να σου απαντήσω
Τα μάτια μου κλείνουν
Δίχως βλέφαρο να κουνησουν
Σημασια καμία πια δε δίδουν
Σε τούτη την κατάρρευση
Οποιου συναισθήματος
Πεταμένα και λουσμένα στο δάκρυ
Μια γωνια στον δρόμο πιασανε
Και ύστερα ακούμπησαν στο τσιμέντο
Μα οι τρύπες ηταν ακομα εκεί
Παντα θα είναι

Σαν εκείνες τις Αύγουστιατικες αναμνήσεις
Που τελικα ποτέ δεν θαψαμε.

-Γεραλντίνα