Coca cola.

Kαι σκεφτομαι και πινω κοκα κολα σε ενα μπαλκονι αγαπημενο.Ειναι 6 και 20 το πρωι ενα ρεπο που περασε ομορφα θα ελεγα αν δεν ειχα ευνουχιστει τοσο ψυχικα.Μαμα 22 παρα κατι και ακομα να σοβαρευτω ,ακομα με ενα αθλιο ανυπαρκτο προγραμμα υπνου,κακη διατροφη και τσιγαρα.

Που λες ξυπνησα το απογευμα τα τελευταια μου βραδια ειναι σαν απο ταινια,τετοια ζηταγα λεει το καρμα και γελαει ενω εγω θυμαμαι ποσο ευχομουν η ζωη μου να μοιαζει με ταινια,με τετοια ροη βεβαια σε κειμενο δε πας πουθενα. Θεατρο Φαουστ και σχοινια,δυο ποτηρια κρασι το ενα πανω στο αλλο στον Κουκο για να αποφυγω καταστασεις και συζητησεις.Γυρισμος στο σπιτι με 24ωρο και φαι απο εξω.

Σου ειπα καποιες συνηθειες δε κοβονται θα ελεγα σα το καλο κρασι για να ακουστει πιασαρικο μα δεν εχω ιδιαιτερη αδυναμια στις ταμπελες του μπουκαλιου αλλα στο περιεχομενο. Ισως για αυτο εχω μια ταση να πηγαινω οπου οι υπολοιποι αποφευγουν.

Κανει κρυο,ακομα δε ντυνομαι καλα ναι,ακομα αναβω το ενα τσιγαρο πανω στο αλλο,ναι ακομα θλιβομαι διχως λογο που ο κοσμος ακομα δεν αλλαξε. Μη μου πεις πως τον κοσμο τον αλλαζουμε πρωτα απο μας γιατι ο κοσμος θελει ασφαλεια και οι αλλαγες ηρθαν μονο με τα ρισκα οποτε επαψα να θελω να αλλαξω τον κοσμο τους μαμα.

Φτιαχνω εναν κοσμο δικο μου,αμορφωτο διχως χαρτι για επιβραβευση της αξιας της εξυπναδας μου,με υπερβολη,με πολυ σεβασμο και αγαπη μα και μια σταλα κυνικοτητας γιατι πρεπει να βγαινω και στον δικο τους .Αλλωστε δε με θελανε η ημουν πολυ ή δεν ημουν αρκετη και τα βραδια να περνανε και γω να ψαχνω ποιο παραυθρο μπαζει και δραπετευει εκεινο το κατι καθε φορα. Εγω που λες τα εριξα ολα τα τουβλα με κουρασαν οι αμυνες μια ζωη στον φοβο λες και μου εμεινε και τιποτα να σπασει κι ας ειχα τειχη πιο ψηλα απο τα καστρα που δεν ειδα ποτε σε ταξιδια που δεν εκανα ποτε.Με κουρασε η δηθεν σκληραδα και το ολο θεατρο του περιπου κι να σκεφτεις οτι ζω για το σανιδι .

Ε λοιπον εκανα την ζωη μου μια ανοιχτη παρασταση με ελευθερη εισοδο και ανοιχτες κουρτινες.Η σκηνη ειναι ελευθερη για τον καθενα αλλα μασκες δεν εχω να τους δωσω και την δικη μου την εσπασα σε αλλο κειμενο πριν 2 χρονια σε καποιο μονολογο παρανοιας και ετσι εμεινα να μονη στη σκηνη γιατι το να ξεγυμνωσεις την ψυχη σου στο σανιδι της ζωης τρομαζει.Οι ανθρωποι φευγουν ενας ενας και οι αντιδρασεις μου ειναι μηδενικες ,ισως αν μαζευα λιγο το στομα μου να ηταν ακομη εδω αλλα ακομα να μαθω πως χαιδευει κανεις αυτια ,προτιμω να χαιδευω τα σπασμενα.

Θα μου πεις πως την ψυχη σου δεν αξιζουν ολοι ,μα μεγαλωσαμε με το να χτιζουμε τειχη και αμυνες και ξεχασαμε να μεγαλωσουμε με αγαπη και στραβοκοιταμε,απομακρυνομαστε και αποξενωνομαστε και πρωτη και καλυτερη εγω μα οχι γιατι δεν μου εμεινε ψυχη μα δεν εμεινε ανθρωπος να θελει γιατι ειναι πολυ. Ξερω μαμα δε κρατησα ποτε κατι και για μενα αλλα να σου πω κατι οταν δεν εχεις τιποτα να χασεις ,εισαι ελευθερος και σε ενα κοσμο γεματο κελια η σωτηρια της ψυχης ειναι πολυ μεγαλο πραγμα κι ας εχασα το ταλεντο μου με τις λεξεις ,κι ας γραφω πια αθλια αυτο το πρωινο ξημερωσε και με βρηκε περηφανη και ζωντανη κι οχι απλα ενα ματσο αναπνοες.

Καλημερα. Γλυκο με γαλα παρακαλω.

-Γεραλντινα

Aπροσαρμοστοι.

Aπροσαρμοστοι.Δε τα πανε καλα με το χρονο ,δημιουργουν δικο τους.Αγχος και κακο με τις κουτες που τους λενε να μπουν.Παιδια ηταν απο εκεινα που παραξενευαν κοσμο με το ποσο εξυπνα ειναι μα και με τις αντιδρασεις τους δε μοιαζαν με τα αλλα διχως αυτο να υποβαθμιζει τα υπολοιπα βεβαια για τους ιδιους,αλλωστε απο μικρα πιστευαν σε μια ουτοπικη ομορφη γεματη αγαπη συνηπαρξη του κοσμου.

Δε μιλουσαν συχνα,ειχαν εναν φοβο ,οι παραγοντες πολλοι μα μη τα σκαλιζεις δεν αλλαξαν και πολλα απο τοτε.Μεγαλωνοντας καπου τους χτυπησε δυνατα στα μουτρα η πραγματικοτητα.Ο κοσμος δεν γινοταν πιο ομορφος μα πιο σκληρος.Ισως αν καποιος τους ειχε πει οντας μωρα για το ποσο σκληρος ειναι ο κοσμος να ειχαν προετοιμαστει καλυτερα μα οχι προσαρμοστει.

Δεν ηταν ποτε ουσιαστικα αντικοινωνικοι απλα η ολη διαδικασια ενταξης σε μια ομαδα τους δημιουργουσε εκρηξεις στο στομαχι κι οχι για καλο.Η αποδοχη απο οπου δεν ερχοταν μεσα απο την ψυχη τους ηταν αχρηστη και για πεταμα,μηδενικο το ενδιαφερον στο τι θα πει ο κοσμος και η γειτονισσα που ο κανακαρης της τα κανει ολα τελεια και με τα πρεπει της γραμμης.

Λαμπρα μυαλα μα μεγαλη ταλαιπώρια,εχωντας κατανοησει απο νωρις πολλα και μη μπορωντας να συμβαδισουν με στερεοτυπα και προκαταληψεις επαιζαν συχνα με την θλιψη και ενα τεραστιο γιατι στο κεφαλι τους.Ενας καφες το πρωι για να ανοιξει το ματι και μια ανασα που τα καταφερανε ξανα,και στη συνεχεια καποιο τσιγαρο για να ηρεμησει τους παλμους για την αντιμετωπιση μιας ζωης που δε μοιαζει με οτι φανταστηκαν.

Χτισαν δικο τους κοσμο σαν εκεινον που φανταστηκαν παιδια και επιβιωνουν απο την ασχημια του κοσμου των “αλλων” με πολλη αγαπη και παθος για καθε τι που τους σπαει την μονοτονια ,ρομαντισμο και τεχνη,χαμογελα και λιγη παρανοια.Γιατι ποσο να αντεξει μια ψυχη παιδικη τοση κακια και φθονο ενω ακομα και τωρα το μονο που ζητα ειναι αγκαλιες και ας μη το ξεστομιζει

Εχουν χρωματα και κηπους μεσα τους.Μυρωδιες που κρατησαν σαν φυλακτο για να παιρνουν τζουρες οταν τους πνιγει το καυσαεριο εκεινης της κυριας που καποιος ονομασαι κοινωνια.Καμβας για ψυχη και καθε ειδους πινακας κρεμασμενος μεσα τους ,μια ατελης τελειοτητα που δεν σταματα την εξελιξη μα θελει και φροντιδα.Σιχαινονται την πιεση ,τους κοβει την ανασα.Παντα τα καταφερνουν ακομα και οταν μαυρο σατεν πανι καλυπτει τον καμβα απλα θελουν τον δικο τους χρονο οχι εκεινον που τρεχει σα τρελος να προλαβει τα παντα αλλα εκεινον που κανει χαδια καθε δημιουργια.

Για τον κοσμο εξω χαμενα κορμια και πεταμενες υποθεσεις ξεχασμενες στο συρταρι,για οσους ειδαν περα απο το καθως πρεπει και το κουτι οτι πιο ομορφο βαλαν στη ζωη τους.Για αυτο αν καποια μερα νιωσεις πως πανω σε καποιον απο κεινους επεσες,χαμογελα γιατι η ζωη σου σιγουρα πηρε αλλο χρωμα.

-Γεραλντινα

Τα παιδια της βροχης.

Τα παιδια της βροχης.
Δε σας μοιαζουν.
Εχουν αντίληψη.
Θαρρος.
Θρασσος.
Ματωμενα ουλα.
Σφιγμενα δοντια.

Πλατια χαμογελα.
Ψυχρες ματιες.
Γεματες φως.
Στοχους και ονειρα.
Ποδια σημαδιασμενα
Χερια σκληρα,
Δερμα για χαδι και ερωτα

Τα παιδια της βροχης
Ειναι κυνικα
Μα πιο ρομαντικα απο τον μικροαστο
Μοιαζουν σκληρα
Μα εχουν αδυναμια στη πορσελανη
Διαλυουν τον ναρκισσισμο
Και σιχαινονται την αλλαζονεια

Ζουν με μεγαλες ποσοτητες
Στον καφε
Στο αλκοολ
Στο φαι 
Μα και τον ερωτα

Διεκδικουν
Οτι θελουν
Παιρνουν οτι τους ανηκει
Δινουν υποσχεσεις στον εαυτο τους
Τιποτα που ποθουν 
Δε θα λειπει πια

Εχουν τειχη ασιατικης αρχιτεκτονικης
Καρδια απο κρύσταλλο 
Νευρα μικρου παιδιου
Λέγειν αριστοκρατιας
Μα ξεκαθαρισμα δρομου

Εχουν αξιες 
Για αυτες στεκονται
Βραχοι και αμείλικτοι
Τα μαυρα προβατα
Μιας κοινωνιας
Πνιγμενη σε σκονη αναισθησιας
Φυσαν τον καπνο απο το τσιγαρο 
Να καθαρισει η σαπιλα ( ; )

Τα παιδια της βροχης 
Δε φοβουνται τα λερωμενα 
Ουτε τα απλυτα
Ουτε οτι θα λιωσουν
Τα παιδια της βροχης εχουν 
Εκεινη την λαμψη που ο ηλιος ζηλευει
Και αυτο γιατι 
Τα παιδια της βροχης δεν εχουν τον ηλιο αναγκη.
Την αληθεια εχουν
Και για αυτο 
Τα παιδια της βροχης 
Δε σας μοιαζουν

-Γεραλντίνα

To πρόβλημα.

Υπαρχει ενα αξιο παρατηρησης προβλημα στις διαπροσωπικες σχεσεις των ανθρωπών.Ισως οχι μονο σε αυτες αλλα ας επικεντρωθω σε αυτο διοτι θα μπερδεψω τα μπουτια στη ροη ακομη περισσοτερο απο οτι εχω την ταση .

Γαμησε τη ροη βασικα.Σκεψου οτι ετοιμαζεις μια βραδια στο κεφαλι σου για αρχη.Τα χεις στησει ολα στο μυαλο σου τελεια διχως ομως να υπολογιζεις οτι ολα αυτα στο κεφαλι σου μεχρι να γινουν ειναι δημιουργημα φαντασιας και εν μερη μια γλυκια αιωρουμενη αυταπατη.Και που λες σε αυτη τη βραδια ειχε κανονισει στις 7.Ειχες διαλεξει ηδη τι υφασμα θα πεταξεις πανω σου ,τι κοσμημα θα κρεμασεις και τις μπογιες που θα σε χρωματισεις.Πηγες να μπεις για μπανιο στις 4 και δεν ειχε νερο ενω ησουν τοσο σιγουρη πως θα καιγοσουν.5παρα μπαινεις,ξεπετας το κορμι σου σε 15 λεπτα βγαινεις ντυνεσαι,βαζεις κραγιον ,τσουπ και η γραμμη στο ματι και λιγη μασκαρα για τονισμα ,πας να στεγνωσεις μαλλι και σου μενει το πιστολακι στο χερι η ωρα ειναι 5.30 και η κολλητη σου στελνει πως θελει να σε δει γιατι δεν ειναι καλα και τι να κανεις βγαινεις εξω με το μαλλι ανακατο και να σταζει ,πετας λιγο αρωμα πανω σου και σε ξεπροποδιζεις.

5.45 εισαι κατω απο το σπιτι της,ανοιγει τρεχεις δε καθεσαι 
καν στον καναπε ,μπαλκονι και τσιγαρο να σου πει τον πονο της να την ακουσεις και να κοιταξεις την ωρα για να αγχωθεις που το μαλλι ακομα σταζει και αυτο δεν ηταν στα σχεδια. Ρωτας αν εχει σεσουαρ και τρεχεις παλι μεσα να στεγνωσεις μπας και προλαβεις σε ενα 20λεπτο να εχεις εξφεντωνιστει στο σημειο συναντησης .Στη τριχα η δικια σου μπαινει να δει μηνυματα postponed το ραντεβου μιση ωρα μετα και ανασα ανακουφισης . Κανεις αλλο ενα τσιγαρο με την κολλητη και πας να παρεις λεωφορειο.

Φτανεις και μη στα πολυλογω ολα πηγαν εκτος σχεδιου αλλα παραδοξως καλυτερα απο οτι τα χες φορμαρει στο κεφαλι σου πραγμα σπανιο αλλα εγινε φιλεναδα.Αυτο ειναι κυριες και κυριοι ενα υψιστο προβλημα που δημιουργουμε οι ιδιοι στον εαυτο μας με τους υπολοιπους ανθρωπους και καταστασεις.Χτιζουμε προσδοκιες,ποιουμε σχεδια και προγραμματα ,βαζουμε ωρα και ορια σε σχεσεις και χαρακτηρες. Ε,λοιπον αυτες οι αυταπατες ειναι που δημιουργουν τα προβληματα .Το οτι βαζουμε το μυαλο μας σε μια διαδικασια να φτιαχνει την τελεια μερα,τον τελειο ανθρωπο την ιδανικη κατασταση. Ξερω πως να τα αφηνεις ολα στη μοιρα τους τουλαχιστον στην αρχη,γιατι ναι οκ πρεπει να παρεις και ευθυνες καποια στιγμη , ειναι τρομαχτικο αλλα στη τελικη δεν υπαρχει κανενα ιχνος απογοητευσης.Οταν δε περιμενουμε τιποτα υπαρχει μια μονιμη εκπληξη .

Η ζωη μας ειναι μια συνεχης τεχνη .Η τεχνη δεν εχει ορια,δε τρεφει αυταπατες δεν σου δημιουργει προσδοκιες η τεχνη ειναι η αληθεια και μια ειλικρινεια που σε βαραει στα μουτρα διχως να την νοιαζει αν σαρεσει η οχι .Ετσι ειναι και οι σχεσεις των ανθρωπων τεχνη ,απροβλεπτες δε μπορεις να προγραμματισεις η να οριοθετησεις .Κι αν κανεις το λαθος να τις σχεδιασεις το πιο πιθανο ειναι να πεσεις απο το συννεφακι.

Την τεχνη η την δεχεσαι αυτουσια η την απορριπτεις δεν υπαρχει μεση λυση η μετριοτητα στη τεχνη μα ουτε στη ζωη μα μη μπερδευεσαι οταν μιλαω για ζωη δεν μιλαω για εκεινη την συνηθεια που βαφτισαν εκεινοι ζωη σου μιλαω για κεινη την ζωη που μου θυμισε μια σιωπη σημερα σε ενα αμαξι καθως καθομουν στη θεση του συνοδηγου,σου μιλαω για μια σιωπη γαληνης ξερεις εκεινη που κλεινεις τα ματια και νιωθεις την ευτυχια. Ε,λοιπον εμενα αυτη η ευτυχια μου καθυστερησε το προγραμμα μιση ωρα την μερα που μπηκε στη ζωη μου, μα η αποδοχη εκεινης της τεχνης αυτης μου χαρισε το χαμογελο πριν τον υπνο και μου θυμισε τι ωραια που ειναι η ζωη τελικα .Σκετη τεχνη ματια μου.
Τιποτα λιγοτερο.
Τιποτα περισσότερο.
Καληνυχτα.
https://www.youtube.com/watch?v=FcM0ieJJrbA

-Γεραλντινα

Συγνώμη Παύλο.

Συγνώμη Παύλο.

Συγνωμη που ακομα δε τους τσακισαμε.
Που τους εχουμε ακομα μεσα στη Βουλη.
Που μενουν απο πανω.
Που ακομα μας σχολιαζουν σαν αποβρασματα γιατι ειμαστε “ξενοι” απο το απεναντι μπαλκονι.
Που εχουν δικαιωμα λογου.
Στο σπιτι τους.
Στην οικογενεια τους.
Που εχουν δικαιωμα στη ζωη.
Που ειναι ακομα ζωντανοι .
Μα εσυ οχι.

Συγνωμη που αποτυχαμε
Συγνωμη που δεν δειραμε τον μαλακα πριν βαλει ψηφο στη καλπη.
Συγνωμη που ακομα μιλανε για σενα εκεινοι που σου κοψαν την μιλια.
Συγνωμη που δεν ερχομαστε ολοι στις δικες.
Συγνωμη που δεν ξυπνησαμε ακομη
Που η αντιδραση μας δεν ειναι αρκετη
Συγνωμη που το μονο που μπορω να κανω ειναι να γραψω κι οχι να σε γυρισω στην αγκαλια της μανας σου.

Συγχωρεσε μας που εσυ μας τα ελεγες αλλα δε τα καταλαβαιναμε.
Συγνωμη που δεν φαγανε αυτοι την μαχαιρια αντι για σενα.
Συγνωμη που κλαιει ακομα το κοριτσι σου.
Που ειναι μονη της η μητερα σου.
Που δε σε ξαναειδε ο πατερας σου.
Συγχωρεσε μας που περασαν 5 χρονια και ακομα τα ιδια.
Συγχωρεσε μας που η κοινωνια ειναι ακομα βρωμαει φασιστες.
Συγχωρεσε μας γιατι λειπεις.

Συγχωρεσε μας ,δεν ηταν ομορφη μερα να πεθανεις.

-Γεραλντινα.

Yπαρχουν στιγμες.

Yπαρχουν στιγμες που ευχομαι να μην ημουν ετσι.Ξερεις χαζορομαντικη ,ονειροπαρμενη ελπιδοφορα ,που διαβαζει και βλεπει ακομα ροματζα και πιστευει ακομα σε ενα κοσμο πιο ομορφο και σε αυτο που η κοινωνια μας κοροιδευει ,πως το λενε να δεις; Α,ναι αληθινη αγαπη.

Που λετε προσπαθησα και γω καποιο φεγγαρι να γινω κυνικη,ψυχρη,τοιχος,δηθεν σκληρη καργιολα που θα ελεγε μια ψυχη .Χαθηκα μεσα σε μεγαλους χωρους με καπνους , εσπαγα οσα μπουκαλια κατεβαζα σαν να ηθελα να πνιξω εμενα την ιδια και τα σπαγα σαν πραξη παραδειγματισμου οτι ετσι θα σπασω και γω αν μεινω ο εαυτος μου.Εφευγα τα βραδια μη τυχον και με κλεισει κανα ζευγαρι χερια παραπανω απο ενα τσιγαρο χρονο.Μη τυχον νιωσω και θυμηθω ποια πραγματικα ειμαι.

Μα ολο αυτο εν τελη με γεμισε με ενα κενο και μια αφορητη θλιψη ,δε ξερω κατα ποσο γινομαι κατανοητη.Καταλαβα λοιπον πως πρεπει να αποδεχτω και να ζησω με το γεγονος οτι ειμαι απελπιστικα συναισθηματικη και ευαισθητη και οτι δε μπορω να πεταξω απο πανω μου τον ρομαντισμο στον οποιο μαλλον με βουτηξαν οταν ημουν μικρη στο καζανι του.

Ειναι δυσκολο να μεγαλωνεις σε μια εποχη αναισθητη ενω ζεις σε ενα σπιτι ποτισμενο στην αγαπη δυο ανθρωπων που υστερα απο 26 χρονια μαζι ειναι οτι πιο ερωτευμενο εχεις αντικρισει ,διαβασει,παρακολουθησει.Παθαινεις ρε παιδακι μου μια συγχυση ψυχικη οταν ολη σου την ζωη ακους οτι υγεια και αγαπη ενω βγαινεις εξω και βλεπεις τετοια απαξιωση σε οτιδηποτε ουσιωδες και η μονη αξια ανυποχωρητη να ναι το χαρτι ,και οχι εκεινο που το γεμιζεις μελανι δυστυχως.

Μωρε να σας πω κατι ισως καποια στιγμη να ζηλευα απιστευτα αυτην την απαθεια και τον μηδενισμο.Ηθελα να γινω ενα αψυχο κορμι τοσο πολυ που ειχα παθιαστει μα εν τελη το τι ειμαστε πραγματικα δεν θα το υποταξει ποτε κανεις μας.Επρεπε βεβαια ,οπως πολλα στη ζωη μου να το βιωσω για να το απορριψω κι να υποστω τις συνεπειες. Πλεον οντας οσο πιο εαυτος μου γνωριζω,δεν σας ζηλευω αντιθετως σας λυπαμαι. Ωρες ωρες σας σιχαινομαι κιολας που δε μπορειτε να δειτε ποση ομορφια θα μπορουσε η αγαπη να φερει κι οχι μονο ερωτικη,σε αυτον τον κοσμο.

Κι αν σας μοιαζει αλλαζονικο ολο αυτο ,κριμα.Ηταν μια εκθεση της ιδιας μου της αδυναμιας να με αποδεχτω η οποια δε με νικησε και ξερω πως εκει εξω υπαρχουν ακομα ψυχες που διψανε για ζωη ,ξερω πως μπορουμε να κανουμε την ζωη μας σαν εκεινα τα βιβλια που λατρευω,ξερω πως αν το πιστεψουμε η ζωη μας θα ειναι πιο ομορφη απο εκεινη την ταινια που ζηλεψαμε αρκει να το ποθησουμε και να αποδεχτουμε πως δεν θα ειναι ο δρομος στρωμενος με ροζ τριανταφυλλα αλλα θα αξιζει τον κοπο,γιατι του δωσαμε εμεις την πραγματικη αξια που του αρμοζε σε ολο του το μεγαλειο διχως ενδιασμους και αμυνες του κωλου.

Πως το πε να δεις; 
Α,ναι
“Υποσχεσου μου ποτε μας να μη γινουμε αυτοι” και ολα θα πανε καλα. Και αυτο ειναι υποσχεση απο εκεινη την τρελη που πιστευε σε ενα κοσμο ομορφο ματια μου.

-Γεραλντίνα.

Την ώρα που γεννιόμουνα .

Εμένα την ώρα που γεννιόμουνα οι μοίρες δε σχολάγανε αλλα είχαν μόλις δηλωσει μαζικη παραιτηση και ξεκινουσαν επανασταση. Και γω διχως καφασι μπυρες που εξηγει την ανικανοτητα μου να πιω εστω και μια γουλια ακομα και στα 22 μου ,ετριβα τα ματια μου με ιδιαιτερη απαθεια για το που βρεθηκα.

Μοναχη μου καθομουνα σιγουρα ,μου εμεινε αλλωστε κουσουρι.Ισως το να παω τοσο κοντρα στην αδιστακτα ρομαντικη φυση μου με εφερε σε αυτη την καταντια .Μα δε γαμιεται παιζει καπου χωμενο ενα χοντρο πλαστικο μεγαλο μπουκαλι τσιπουρο να βγαλουμε και αυτη τη νυχτα.Θα καταπιεις και αποψε ψεμμα πολυ σκεφτηκα και πιο πολυ εκεινο που σε ποτιζεις.

Δε χρειαστηκε να γινω κοπελα παντρειας για να ρεζιλευτω και να παιδευτω στη ρημαδα την κοινωνια .Το κανα με μεγαλο ταλεντο και ευχαριστιση απο μικρη με ενα ανελεητο χαμογελο που δεν ειδαν να σπαει ποτε καταματα. 

Φωτια και ανασταση και δυο παγακια στο κρασι μου,ετσι γιατι ειμαι και μεγας φλωρος οταν μου επιτρεπω να βιωνω τον πονο στο πετσι μου.Αν τα σπαω λεει,και γελαω σαν παρανοικη καργιολα και σαστιζει το μισο μαγαζι καθως γυρναω τουμπα το τραπεζι οπως την ζωη μου καθε φορα που μενει στασιμη ετσι ρε παιδι μου για παρτη της καρδιας μου που μονο αδυναμη δεν ειναι σε ενα κοσμο που αν εμοιαζε με γκρεμο θα ηταν σιγουρα πιο ανακουφιστικος.

Χοροπηδηξα με ολη μου την ψυχη ,το περπατημα ειναι το ιδιο χλιαρο με το μεθυσμενο σεξ διχως ιχνος συναισθηματος.Κοιτα να δεις που χασα το μετρημα ποσες φορες επεσα απο εκεινες τις σκαλες και σηκωθηκα με τοσο ναζι που σαστισε ο μαλακας στη γωνια. Την ωρα που γεννιομουνα οι μοιρες με πηραν αγκαλια και μου παν εσυ κοριτσι μου θα την καθορισεις μονη σου,αναγκη κανεναν δεν θα εχεις παρα μονο την αγαπη .

-Γεραλντίνα.

Καμιά φορα....

Καμιά φορα ελπίζω κατι βράδια σαν αυτα οτι θα με ανακαλύψει καμια τρελή σαν εμενα αρθρογράφος και θα με λατρεψει για τις μπουρδες που γραφω και χαιρομαι.Κατα τα αλλα οπως τα ξερετε,Τριτη ξημέρωμα με αυπνιες ανακατα μαλλια,ενα ξεχασμενο φορεμα που βρηκα και το ενα τσιγαρο πανω στο αλλο με τον καφε που εχω απο το απογευμα. Νταξει εφαγα και το σαντουιτς της αδερφης μου,υπουλες βραδινες λιγουρες.

Αν εισαι οσο νιωθεις,ζητω βοηθεια.Εισαι στη καλυτερη ηλικια μου λενε με ιδιο ενοχλητικο τονο και εμπειρια ,αλλα ρε φιλαρακια στην ηλικια μου ειχαρε πασοκ .Εικοσι δυο παραλιγο ,νταξει ισως και πολυ (μεχρι τον Νοεμβρη) με διαθεση 35αρας δε το λες και οτι καλυτερο.Μωρη ανισορροπη,μωρη αλλοπαρμενη που μου θελε να γινεις και θεατρινα σκεφτομαι καθως συμπληρωνω αλλον εναν χρονο στο μαστερ μου στο σερβιτοριλικι-μπουφετζιλικι-μπαργουμανιλικι . Τα κειμενα μου δεν ειναι πια πιασαρικα οσο παλια ,οι κυκλοι κατω απο τα ματια μεγαλωσαν και εβαλα και κατι κιλα . Με πιασε το παραπονο και η γκιρνια ,και εγω στη γωνια φωναζω οχι μη δε θελω ,εγω γκρινιαρα ποτε.

Μωρε ξεφτυνει το σκληρη καργιολα καθε μερα και περισσοτερο και χανω την γη κατω απο τα ποδια μου,καλε γυρνα πισω δεν μαρεσω ο εαυτος μου.Μα που να επιβιωσεις φιλεναδα ετσι ρομαντικη ,τιγκα στην ελπιδα και λουτρινα απο μονοκερους και γατες σε τετοια γκριζα πολιτεια; Αμ δε στα πανε καλα,και γω τα λεω χειροτερα μερα με την μερα και δε μου χωραει και το τζιν της αναισθησιας πια ,νο 34 ουτε με ταμα στον Παισιο. Που κατεντησες εσυ που ησουν γατα πουλαγες και αγοραζες και κραταγες το μαραφετι την καρδια σου σε κεινο το μαυρο κουτι με ειδοποιηση απεξω σε περιπτωση που νιωσει ανατιναξτε το .Για σκληρη καργιολα πολυ συναισθηματικη μας βγηκες .

Βαλε την ποδια σου και φερε γρηγορα τον καφε .Βρες δευτερη δουλεια να μην εχεις χρονο να σκεφτεις οτι κατουριεσαι.Πες ευχαριστω που δεν προλαβαινεις ουτε να ανασανεις και ετσι ξεχνας και να σκεφτεις.Τι κανεις εκει μωρη ,μη λυποθυμας εχουμε δουλειες.Τι παει να πει δεν θες αλλο ; Τι παει να πει θα κατσεις σπιτι να βλεπεις γαλλικο κινηματογραφο και να ονειροπολεις; ΣΗΚΩ δε θα δεις χαιρι .

Τι ; Αγαπες ,χαδια και φροντιδα θες ; Ναι κρεμασε και ενα ειμαι αδυναμη καντε με οτι θελετε και εισαι ετοιμη .Σηκω ,ντυσου,πιες καφε κανε ενα τσιγαρο με το ενα χερι βαψου με το αλλο και μη κοιταξεις αν εστειλε θα αργησεις στην δουλεια. Και τι παει να πει δε σαρεσει ο κοσμος αυτος; Α θα μαθεις να ζεις στο περιπου,στο μη,στο οχι εκει ποναει η ανασφαλεια,και στο οχι εκει φοβαμαι.Θα παρεις και μια μασκα για τις μερες που παρεκτρεπεσαι και ολα θα κυλησουν οπως θελουν.

Τι παει να πει θες δικη σου ζωη; Τι παει να πει δε σε νοιαζει αν πονας ; Σε παρακαλω συνελθε.Τι εξελιξη και συναισθηματισμους μου λες,που θα πας με ψυχη σπασμενη και μυαλο πειραγμενο;

Α ,για να σου πω για φωνη στο κεφαλι μου φιλοξενουμενη πολυ μιλας και σαν πολυ αερα εχεις παρει.Πνιξου και συ αποψε μαζι με τις αλλες εγω θα κανω πως δεν σε ακουω και θα πιω το τιλιο μου με σπασμενη μασκα ,ανακατα μαλλια και μια καρδια που βαρεθηκε την εικονα της σκληρης καργιολας. Ειμαι ενας γαμημενος μονοκερος.

-Γεραλντίνα

(αν βγαλατε ακρη αληθεια σας αγαπω λιγο παραπανω μετα απο αυτο)

Οι ανθρωποι που μεγαλωσαν αποτομα.

Οι ανθρωποι που μεγαλωσαν αποτομα δεν εχουν χρονο.Μη μπερδευεσαι εννοω χρονο για σπαταλη.Το κλισε εκεινο πλεον ολα ή τιποτα.Εχουν ενα μονιμο παραπονο πως γεννηθηκαν σε λαθος εποχη .Να σου πω την αληθεια μου δε τους αδικω.Κοιτας τριγυρω και επικρατει μια αυταπατη,ενα περιπου σκετη βαρεμαρα ρε ανθρωπε μου.Θα ειναι ξεκαθαροι μαζι σου με το καλησπερα σας ,αλλωστε τα πανε καλυτερα στις διαπροσωπικες επαφες οταν πεφτει ο ηλιος.

Τους αρεσει η καλη μουσικη ολων των ειδων,ποικιλια και απαιτηση.Κτητικοι με οτιδηποτε θα μπει στη ζωη τους αλλα με σεβασμο προς την ελευθερια.Ελα μη μπερδευεσαι ,δε χρειαζεται να τους διαχειριστεις αλλα να τους αγαπησεις.Εξαιρετικα επιρρεπεις σε εθισμους και εντασεις.Δυνατα ποτα και βαρια τσιγαρα.Βαριουνται ευκολα αν η επιφανεια σου υπερισχυει της ψυχης σου.Δε τους κανει εντυπωση το καλιγραμμο σωμα σου και τα μακρυα σου μαλλια αλλα τα ματια σου και το τι πνιγεις πισω απο αυτο το χαμογελο.Ειναι εξαιρερικα ,σε σημειο τρομαχτικο αμεσοι.Θες καλως δε θες ; Στην υγεια σου.

Φλερτ και κακο σε μια εποχη που ολοι κρυβονται πισω απο το μικρο τους δαχτυλο που εχουν ξεχασει να κοψουν το νυχι .0-0-11 συστημα με μια πινελια ρομαντισμου που σου αναστατωνει το ειναι καθως προσπαθεις να καταλαβεις τι θελουν.Αν σου εδωσαν σημασια και αποχωρησαν σιωπηλοι με κεινο το πλαγιο χαμογελο τους εδωσες περιπου και πληξαν.Δε τους αρεσει να μη επικεντρωνεσαι πανω τους οσο σου διδουν τον χρονο τους.Ειπαμε δε τους αρεσει αυτου του ειδους η σπαταλη.

Δε τα πανε ιδιαιτερα καλα με τα νευρα τους.Δε σηκωνουν πολλα πολλα σε παρατανε και συξυλο αμα λαχει.Προσπαθουν να μενουν ηρεμοι και πολιτισμενοι οπως λεει ο κοσμος αλλα μπορουν να σου κανουν θριψαλλα το διαμερισμα και υστερα να βαλουν ενα ποτηρι κρασι να κατσουν πανω στα θριψαλλα με κεινο το χαμογελο που δε καταλαβαινεις αν ειναι πριν την παρανοια η αν θα σε σκοτωσουν και θα σου ζητησουν συγνωμη γιατι ο εγωισμος τρωει χρονο.

Παιδικες ψυχες με μασκες δηθεν σκληραδας.Μυαλο τοσο εξυπνο που καταληγει επικινδυνα ερωτευσιμο.Χαμογελα πλατια ,η ψυχη της παρεας και κλαμματα σε ανυποπτο χρονο μες στη μαυρη νυχτα στον καναπε.Απελπιστικα ρομαντικοι και αυτοπυροβολοιμενοι ρεαλιστες ταυτοχρονα.Τεχνη σκετη.Οσο σκετη θα μπορουσε να ναι η τεχνη.Παλι μπερδευτηκες.Αντιμετωπιζουν την ζωη τοσο αυθορμητα που θυμωνουν με τους εαυτους τους .Δε θα σου γκρινιαξουν ποτε αλλα θα σε κοιτανε σα το κουταβι οταν χρειαζονται χαδια.Θα σε διωξουν απο τα σκοταδια τους κι ας σε ζαλιζανε εσενα με το τι εχεις ολη μερα οταν δεν ησουν καλα.

Ειναι τοσο ευθραστοι κι ας μη το παραδεχτουν ποτε νηφαλιοι οποτε αν τυχει πανω σε τετοιο ανθρωπο να πεσεις μην περασεις απλα καλα ,ζησε θα με θυμηθεις και θα χαιρεσαι που επελεξες εκεινους να γινουν χρονος σου.

-Γεραλντίνα

Σε μια ιδανική Δευτερα .

Σε μια ιδανική Δευτερα δε δουλευεις.Εχεις ρεπο.Σηκωθηκες επλυνες τα μουτρα σου και ενιωσες ομορφα με το κρυο νερο στα μαγουλα σου τοσο που χαμογελασες. Εβαλες την playlist να παιζει Ασιμο και ανοιξες την καφετιερα με ενα χαμογελο στα πλαγια να προσπαθει να ενοχλησει την συνηθεια της μιζερης δευτερας.Αυτη ομως ειναι ιδανικη ετσι δεν ειπαμε;

Σε μια ιδανικη Δευτερα δε σηκωθηκες απο το κρεβάτι μεχρι να τελειωσεις και την δευτερη κουπα του καφε,επαιζες με το σκυλι σου που τοσο σου ειχε λειψει αφου η κουραση της καθημερινοτητας δεν σου αφηνε περιθωρια.Χτενισες τα ανακατα μαλλια σου ,εβαλες το αγαπημενο σου μαυρο φορεμα και τα σκισμενα σου μαυρα all star ,το λουρι στο παιδι και αποφασισες να σε δει λιγο ο ηλιος επειδη το ηθελες οχι επειδη επρεπε να τρεξεις για κεινες τις ατελειωτες δευτεριατικες δουλειες.

Σε μια ιδανικη δευτερα απολαυσες εκεινη την καυτη σοκολατα σε κεινο το χωμενο καπου στο κεντρο μαγαζι με την κολλητη σου διχως συζητησεις για παραπονα και ασχημα συμβαντα,αλλα ελπιδες και ονειρα. Χαζεψες ολα εκεινα τα κρυμμενα ολο εκπληξεις μαγαζια και αγορασες κατι για την μαμα σου που τελευταια δεν προλαβαινες να την δεις πολυ,και πηγες και την βρηκες.

Σε μια ιδανικη δευτερα σου χαμογελασε εκεινος που θες ,αλλωστε ελαμπες ολοκληρη κι οχι απο τι φορουσες η το απλο σου μακιγιαζ αλλα απο την γαληνη του προσωπου σου και την απαλη σου αυτη αυρα.Γυρισες σπιτι μαζεψες τα μαλλια σου ψηλα εβγαλες οτι δεν χρειαζοταν και εβαλες την αγαπημενη σου ταινια περιμενοντας τον ντελιβερα να φερει το υπεροχο εκεινο χαρτινο κουτι.Το αδειασες διχως τυψεις και το γεμισες με τα μυξομαντιλα που δημιουργηθηκαν λογο της ταινιας,μη ξεχναμε πως εισαι αθαραπευτα ρομαντικη.

Σε μια ιδανικη δευτερα σε θυμηθηκες,σε εκτιμησες και σε αγαπησες.Σε μια ιδανικη δευτερα αποφασισες πως ολες οι μερες ειναι ιδανικες αρκει να το θες.
-Γεραλντινα.

"Η μοναξιά μας λέω..." .

Τι ξερεις εσυ απο μοναξια;Τι ξερεις για εκεινα τα κρεμασμενα χαμογελα ολοκληρη την μερα και τα βρεγμενα ματια ολοκληρο το βραδυ; Τι ξερεις εσυ απο διψα για αγαπη; Ξερεις πως ειναι να ελπιζεις σε καθε ανθρωπο να ψαχνεις το καλο σε ολους; Να σε παιδευουν σκεψεις και ενοχες; Να νιωθεις βρωμικος μετα απο ενα χασαπογαμησι που γουσταρες εκεινη την ωρα μα υστερα εκλαψες γιατι δεν εισαι μονο αυτο;Ξερεις πως ειναι να νιωθεις πως δεν μπορεις να διαχειριστεις αλλο τις εντασεις γιατι καποτε τις πολεμουσες μεχρι τελους;Τι ξέρεις εσυ απο φόνο; Πες μου ποσες φορες στη ζωη σου φοβηθηκες μη μεινεις μονος σου; Αυτος ειναι πραγματικος φοβος.Και εδω δε χωρανε φιλοσοφικες και λογοτεχνικες μπουρδες.Το να φοβασαι την μοναξια και να λημοκτονεις απο αγαπη ειναι πραγματικος πονος και σε μετριεται ο πονος σε παρακαλω να το βουλωσουν οι σκεψεις σου περι συγκρισης πονων και για μια γαμημενη φορα ακου και μη μιλας,μια γαμημενη φορα σκεψου.

Δε θελω την συμπονια σου μειτε να με νιωσεις αλλωστε δε γινεται ο πονος ειναι προσωπικος και ξεχωριστος γολγοθας στον καθενα απο μας ,θελω μονο να ακουσεις και να σκεφτεις.

Γεννιέσαι και κλαις για να δωσεις σημειο ζωης.Μεγαλωνεις και κρυβεσαι για να κλαψεις μη τυχον σε δουν και καπως ετσι απο την ζωη πας ντροπη.Ντροπη σαν εκεινη που νιωθεις οταν κανεις λαθος και ολοι στρεφονται πανω σου.Ντροπη σαν εκεινο το στραβοπατημα.Ντροπη σαν εκεινο το μπανιο υστερα απο ενα ανουσιο γαμησι.Τι ξερεις απο βραδυα που κοβουν βολτες οι φωνες;Απο στοματα που χαμογελουν που το προηγουμενο βραδυ καταπιαν δυο κουτες και παλευαν να μη πηδηξουν στο κενο;Τι ξερεις εσυ απο την αισθηση του να μη δινεις μια για το αν θα ξυπνησεις αυριο γιατι ολα μοιαζουν νεκρα;

Ξερεις τι ειναι να σου λειπει η αγαπη;Να κρεμεσαι απο λεξεις για να χαμογελασεις;Να την ψαχνεις και να πεφτεις σε βρωμικα και σαπια κρεβατια για να κλεψεις μια αγκαλια ,λιγη σημασια,λίγο υποκατάστατο;Ξερεις πως ειναι να πιστευεις οτι καποιος θα σε ταισει και ξαφνικα να σου τρωει το φαι μαζι με το πιατο μπροστα στα ματια σου;Να σιχαινεσαι τον εαυτο σου που τοσο αγαπας επειδη δε μπορει μονος του; Ξερεις ποσο ποναει η εξαρτηση στην αγαπη;Που να ξερεις το μονο που ξερεις ειναι να μιλας ,να κοιτας την επιφανεια,να κρινεις και να θιγεσαι.Ποτέ δεν εψαξες αλλωστε ειναι δυσκολο για τον ανθρωπο να μπει στη θεση του αλλου.Σε μια κοινωνια τοσο ρηχη και ταυτοχρονα τοσο προκατηλημενη και μιζερη ξερεις τι ειναι να προσπαθεις να σαγαπας και να αντιμετωπιζεις την τρελα;Να φωναζεις στον εαυτο σου που πασχει απο αγαπη και προσοχη ,να του φωναζεις οτι δε θα πεθανει; Που να ξερεις μωρε αν ηξερες θα το κραταγες το ρημαδι κλειστο ή εστω θα εγραφες ή θα πεθαινες,αυτες ειναι οι επιλογες.

Το θεμα ειναι ποσο αντεχεις να παιζεις σε αυτo τo ρινγκ.Ποση παρανοια μπορεις να κουβαλησεις στο τετραγωνισμενο τελεια τετραγωνο της ηθικης λογικης σου μουνοπανε;Θα σου πω ,καθολου.Διοτι μονο οι τρελοι ,τα παιδια και τα ζωα αγαπουν,η λογικη δε χωραει την αληθεια γιατι ειναι υπερβολικη στο υπογειο 2+2 δε κανει 4 και ετσι δε συμβαδιζουν ,αλλα η τρελα την αγαπα την αληθεια γιατι η αληθεια ειναι χαος.
-Γεραλντινα

”

Σημείο στίξης -Τρέλα.

Ο ιατρικος ορος της τρελα ειναι η παθολογικη κατασταση κατα την οποια το ατομο διαταρασεται σε ψυχικο και “λογικο” επιπεδο.Η τρελα δε παει στα βουνα μα στους ανθρωπους συνηθιζε η γιαγια μου να λεει ,αλλα η αληθεια ειναι πως λιγοι πραγματικα σκεφτονται το τι οδηγησε τον οποιοδηποτε σε αυτο το σημειο.

Τα παππουτσια του αλλου δε μας βολευουν κατα μεγαλο ποσοστο οποτε τα αποφευγουμε. Αυτο βεβαια πολλες φορες δε ειδα να σταματα καποιους απο το να ανοιγουν το στομα τους διαπλατα χτυπωντας αλεπαλληλα με τις λεξεις ανθρωπους στη πλατη.Ναι γιατι ο κοσμος εχει την ταση να αποφευγει το να σε κοιτα στα ματια οταν κατι κακο για την παρτη σου να πει.Μαυρο πεπλο κατεβαζεις για να σβησει καθε φοβος και κακη αναμνηση μη τυχον και τραβηχτεις ξανα πισω.Μη τυχον και τρελαθεις ξανα.Το να σε πεθαινει το στομαχι σου καινα τρεμουν τα χερια σου ειναι συνηθως σημαδια αλκοολισμου ,οι κυκλοι,το γερασμενο πριν την ωρα του προσωπο σου.Σε καθε τι απο αυτα ο κοσμος θα οδηγηθει σε ενα συμπερασμα πιο κοντα στην λογικη και στο τετραγωνο που μας μαθανε να σκεφτομαστε .

Σχεδον κανεις δε θα σκεφτει οτι εγραφες μεχρι το πρωι πολεμωντας τις κρισεις πανικου σου και το αγχος που σου τρωγε το στομαχι.Τα χερια σου να τρεμουν διοτι δε μπορεις να αντιμετωπισεις τον κοσμο οπως παλια κι ας μη το δειχνεις σε τρομαζει καθε κουβεντα καθε συναντηση παρολα αυτα σε κανεναν δεν εδωσες το δικαιωμα να σε θεωρησει αδυνατο.Τον ρολο του θυματος ποτε δεν τον εζηλεψες.

Οι γιατροι να ψαχνουν να προοσδιορισουν τι ειδος τρελου εισαι απο ηλικια προεφηβου και εσυ να αρνεισαι τα παντα ποσο μαλλον το να μιλησεις.Μιλαγες στο τετραδιο,στη μουσικη και ξεχνιοσουν στις προβες με πακετα να τελειωνουν το ενα πανω στο αλλο.Επρεπε καπως να χαλαρωσεις επινες κανα ποτηρι ,φαρμακα δεν ηθελες,ουτε γιατρο να δεις και το ποτηρι εγινε μπουκαλι και το μπουκαλι εφερε κι αλλα παρεα. Τα λαθη σου ο κοσμος τα εκρινε με τον πιο σκληρο τροπο λες και δε σε ενοχοποιουσες εσυ αρκετα επρεπε να εχεις και δικαστες να σου υπενθυμιζουν οτι εισαι ενα τιποτα .Αλλωστε ο κοσμος σε εβλεπε ακαμπτο παντα με χαμογελο κι αλλωτε μονο σου μη τυχον και ακουσει κανεις τις ταχυκαρδιες.

Κι εκανες το λαθος κι αφησες τον κοσμο να δει οτι εισαι αδυναμος και αρχισε να σε χτυπα να σε καιει με κουβεντες μα ξεχασανε πως ειχες ψυχη φοινικα.Μπορει καθε μερα να εκαιγες ολο σου το ειναι ,να σε βαραγες στον τυχοον,να προσευχοσουν να μη ξυπνησεις ποτε ,μπορει να κρυφτηκες σε ενα δωματιο με 4 τοιχους και μια καταντια αγκαλια μα ποτε δε κρατησες κακια σε κανεναν κι ας σε ποναγε το ολο μισος.

Ηταν αναμενομενο ,σου πηρε χρονο κι ομως αναγεννηθηκες.Εκανες βηματα μακρυα απο καθε τι που θεωρουσες τοξικο σιγα σιγα,σε ολη αυτην την απομονωση ειδες ποιος τι και πως.Εσφιξες τις πληγες σου γερα ,μπορει τα τρεμουλα να εμειναν ,μπορει ακομα να σε πιανουν τα κλαματα οταν φωνη αντηχει κοντα σου ,μπορει η καρδια σου ακομα να χτυπα λες και θελει να ξεφυγει απο τις φωνες που απο το κεφαλι σου αντιλαλλουσαν μα τι ηξερε τελικα ο κοσμος για σενα; Ξεφυγες νομιζεις κι ας σε τρομαζουν ακομα τα σημαδια που μεινανε χαραγμενα στο κορμι σου .Ο κομπος αυτες τις μερες σου υπενθυμιζει σκηνες τρελας μα ….Σημειο στιξης

-Γεραλντινα.

Γράμμα απο ένα πρωην αλκοολικο.

Με κοιταν περιεργα πλεον οταν θα πω οχι σε αλλο ενα.
Η ρετσινια δυσκολα φευγει οταν δεν σου βγηκε το ματι αλλα το ονομα.
Αλλα δε γαμιεται ελεγα και επινα αλλη μια γουλια μα πλεον μενω στη σκεψη.
Και τι να περιμενω απο ανθρωπους που δε καταλαβαν ποτε τον λογο.
Πικρο και βαρυ να μοιαζει με την ζωη. Αφου δε μπορουσα να την αντιιμετωπισω την επινα γουλια γουλια,καμια φορα την κατεπινα ολοκληρη.

Δειλος σκεφτομουν,μα γεμιζα και αλλο ποτηρι.Θυμαμαι πρωινα με την  ξινιλα στον ουρανισκο καφε και δυο ωρες αργοτερα το πρωτο ποτηρι στο τραπεζι ακουμπαω.Επρεπε να παω στη δουλεια,επρεπε να δω κοσμο δεν ηξερα πως να διαχειριστω τιποτα ξενο το οποιο μιλαει και μπορει να εκφερει γνωμη νηφαλιος.Δεν ηθελα να δω ουτε την αντανακλαση μου.Καθε μερα και πιο ασπρος.Σαν τον πατο .Χαλασε και το χιουμορ μου μαζι  με το μπουκαλι που παρατησα στο ραφι.

Περιγελος και θεμα για συζητηση τα μεθυσια μου και οι παρεκτροπες μου οσες τουλαχιστον γινοντουσαν φανερες .Τα βραδια που πινεις σπιτι δε μετρανε ειναι σαν ρεπο σε βροχερη μερα.Ο κοσμος ειχε παντα κατι να πει και γω παντα κατι θα εβρισκα να πιω για να μη δωσω σημασια.

Αλλα που να καταλαβουν  απο ταχυπαλμιες ,κομμενες ανασες κλαμματα και εμμετους απο το αγχος.Που να καταλαβουν απο σφιξιμο και εμμονη πως σε κυνηγανε;Που να καταλαβει ο κοσμος τον φοβο σου στο λαθος και στο οτι ποτε δεν εισαι αρκετος;Αν δε νιωσεις να σε ρουφαει το τσιγαρο σου γιατι ξερει ποσο εθισμενος εισαι στη δηθεν γαληνη που σε κανει και νομιζεις πως σου χαριζει μα μερες σου κοβει;

Παραπατηματα σε δρομους να σου θυμιζουν οτι ησουν ενα καταλαθος βημα καθε ανθρωπου στο δρομο του;Η μονη σου χαρα η μεθη,σε καθε ερωτηση τι κανεις η απαντηση μηχανικη αλλωστε εισαι εγωιστης ακομα και πιωμενος μεχρι να σε ριξει σε καποια γωνια και να κλαις.

Οι μαυροι σου κυκλοι μαρτυραν πως δε κοιμασαι καλα και το βλεμμα της μητερας σου μαρτυρα την καταντια σου.

Ο κοσμος λιγοστευει γυρω και δενεσαι πιο πολυ με κεινο το καυτο υγρο στο λαιμο σου.Ξυπνας σε μερη που δεν θυμασαι,γυρνας σπιτι μα δε εχεις ιδεα πως ,εχεις μπερδεψει τα χρωματα και τα κουτια.

Καποια μερα ξυπνας μονος να πονας ,σε λευκο δωματιο μονος διχως ραφι να σε βοηθησει.Στη καλυτερη βλεπεις καποιον εφιαλτη στη χειροτερη εισαι σε κεινο το δωματιο που η κοινωνια θεωρει σωτηριο μα οταν εσυ δε θες να σωθεις τι να σου κανουν 4 τοιχοι.

Ισως ημουν τυχερος,ισως παλι φοβηθηκα,ισως απλα ξυπνησα μα προτιμησα να με πνιξω εγω κι οχι κατι αψυχο να μου καιει την ψυχη.Μπορει πια να μη γραφω οπως παλια νηφαλιος αλλωστε μοιαζω να τα φιλτραρω κι ας μη το θελω αλλα προσπαθω να θυμιθω την πιο μεγαλη μεθη ,να δεις πως την λενε…
Μα ξεχασα γιατι γεμισα αλλο ενα ποτηρι κρασι…
-Γεραλντινα

Κατερίνα μεγαλώσαμε.

“ Κατερίνα μεγαλώσαμε.
Μεγαλωσαμε και αναθεμα την ωρα.
Δεν εχει μπιμπερο πλεον,κανα μπουκαλι κρασι και αν.
Νερο ξεχασαμε τι παει να πει.Αλλωστε μας εφυγε και η διψα.
Δε τρεχουμε πια μη μας πιασουν ,τρεχουμε μη τυχον και χρονο χασουμε.
Δε εχει πια υπνο το μεσημερι.
Εδω ξεχασαμε τι θα πει υπνος το βραδυ.
Οι σακουλες κατω απο τα ματια μας ειναι πιο μεγαλες απο κεινες του σουπερ μαρκετ.
Δεν εχει πλεον πακετα με δωρα απο την μαμα,μονο στιβες απο τσιγαρα.
Δε μας φωναζει πια ο μπαμπας γιατι ξεσηκωσαμε την γειτονια.Πηρε το αφεντικο την θεση του .
Δε παρακαλαμε για βολτες.Κλεινομαστε σπιτι.
Σταματησαμε να πνιγομαστε επειδη τρωμε γρηγορα.Μα πνιγει το αγχος πια.
Δε βρισκω τους φιλους μου στο παρκο ,δουλευουν.
Η μαμα και ο μπαμπας ειναι μακρυα και τελικα δεν ειναι ωραια.
Δε με ποναει η κοιλια μου απο το φαι πια μα το κεφαλι μου απο οσα τριγυρνανε.
Σταματησα να ζωγραφιζω,βαφομαι να κρυψω την κουραση.
Σβηνω ολα τα φωτα μη τυχον και με δουν τα ονειρα μου πως κατεντησα.
Δε γραφω καθε μερα,εχω στερεψει απο ιδεες και ωρες ωρες απο ψυχη.
Και εδω κουραστηκα μεχρι και να συνεχισω.
Κατερινα μεγαλωσαμε κι να σου πω και κατι.
Κλαιμε.
-Γεραλντινα ”

Παράξενη κοπέλα.

“

Αδειο αστικο επιτέλους.Ανακουφιση.Μπαινει μεσα και βγαζει εισιτηριο μηχανικα καθεται στη τελευταια θεση στη γωνια βγαζει το βιβλιο της και χανεται .Κανει την κλασικη διαδρομη για το σπιτι .Φτανει και πεταει τσαντα στο κρεβατι κα παιρνει τα τσιγαρα. Θελει να γραψει .Γραφει και χανεται ξανα.

Εχει μια ταση απο οτι καταλαβες.Παραξενη κοπελα.Απο κεινες που μιλανε πολυ,η καθολου κι αλλες φορες σε κοιτανε και στα χουν πει ολα.Θα την πετυχεις σπανια καποιο συννεφιασμενο πρωινο να πινει τον καφε της σε καποιο μαγαζακι με κυριαρχο το κοκκινο χρωμα και την αγαπημενη της μουσικη.Καμια φορα σε μικρα μπαρακια χωμενα σε στενα να απολαμβανει κατι αλκολουχο με γλυκοξινη γευση :“μου μοιαζει” μας ελεγε και εμεις την κοιτουσαμε με απαξιωση και εκεινη χαμογελουσε.Μα σου ειπα σπανια,αλλωστε προτιμάει το σπιτι της και την ησυχια της.

Τωρα που ειπα ησυχια θυμηθηκα πως ετσι λεγαν την καλυτερη της φιλη.Βλεπεις μεγαλωσε σε ενα σπιτι με φωνες και εντασεις και με απουσα την αγαπη οταν την ηθελε.Καπως ετσι λοιπον βλεπεις πλεον μια κοπελα ησυχη ,δε μιλαει για να αποφυγει τσακωμους,δεν απανταει προτιμα την σιωπη ,ετσι λοιπον βλεπεις μια κοπελα που αγαπα καθε τι που κανει και ψαχνει μερη ανθρωπους πραγματα να μοιαζουν με αγκαλια,και ακομα αποζητα εκεινη την αγαπη .

Παραυτα αν την συναντουσες 2 χρονια πριν θα μου λεγες πως δεν υπαρχει περιπτωση αυτη η κοπελα να ειναι ολα τα παραπανω.Το να φυγεις απο τον φαυλο κυκλο της εντασης ειναι δυσκολο οποια μορφη και αν αυτη εχει εκεινη ομως ειδε πως αυτος ο κυκλος δε της παει και αποφασισε να αποχωρισει .Μπηκε σε εναν δικο της .Εναν κυκλο ατελη γεματο ησυχια και μια δοση τρελας.Αγαπησε καθε τι που την εκανε να γραφει,την εμπνευση σου να την αγαπας και να την σεβεσαι μας ελεγε.Χαμογελουσε μονιμως η μασκα της ηταν σχεδον τελεια εκτος απο στιγμες που χανοταν εκει της εβαζε φωτια και την πετουσε.Ο κυκλος της στενος τα πολλα αμυαλα μυαλα την ετρωγαν οποτε κρατησε οτι της εδινε τροφη και την εκανε καλυτερο ανθρωπο.Νταξει ειχε και μια αδυναμια στην παρανοια απο παντα και την κρατησε διπλα της χαιδευοντας την και προσεχοντας μη τυχον παθει το οτιδηποτε κι λογικευτει.

Θα την ακουσεις μια να σου λεει ποσο μισει τους ανθρωπους που τετραγωνιζουν τα παντα και ποσο σιχαθηκε να ζει σε μια κοινωνια που ο κοσμος ξορκιζει το συναισθημα.Και απο την αλλη ηταν η πρωτη στο να κρυβεται και να καταπιεζει τα συναισθηματα της φοβουμενη.Δε της αρεσε ι να χανει δε παραταει τιποτα το οποιο θελει,σα μικρο παιδι που κρατα το αρκουδακι της και φωναζει δικο μου καθως κρατα οτι την ξυπνά απο την μοναξια της.Σκληρη παρουσιαζεται με πολλες αμυνες και καθε τι να το κανει μονη της μη τυχον.Μα κουβαλαγε πολλα κιλα θλιψης στα ματια της κι ας μη σταματουσε το γελιο.Το κενο χαραζει τους ανθρωπους στην ψυχη κι η ψυχη της καθρευτιζοταν στα ματια της.Δεν ηθελε να ξερει ο κοσμος για το ποσο αδυναμη νιωθει ,ηθελε ολοι να νομιζουν οτι δεν την αγγιζει τιποτα.Ε λοιπον πουλησε τοσο καιρο αυτο το παραμυθι μεχρι που σαλεψε και ετσι αρχισε να χανεται.

Την εχανες σε πακετα τσιγαρων και πολλα λιτρα κρασι.Γραπτα και κακο και ενα χαμογελο.Και σου μιλαει και χανεται και χανεται μη τυχον και καταλαβεις οτι θελει να αντιδρασει,μη τυχον καταλαβεις αδυναμια ,μη τυχον και την δεις να θελει να κλαψει.Παραξενη κοπελα σου μιλουσε για αγαπη κ υστερα σκεφτοταν ποσο φοβαται οτι μονη της θα πεθανει.Κοπελα με μηδενικο ιχνος φοβου στο θανατο μα τοσο διψασμενη για ζωη και ονειρα.Δεν εκανε σε κανεναν ηταν πολυ ηρεμη και λιγοτερο φανταχτερη απο τις υπολοιπες με κακο παρελθον και μελλον που προσπαθει να ηρεμησει.Παραξενη κοπελα που τον καφε της ηθελε γλυκο και το βιβλιο της γεματο πικρα.Ατσουμπαλη που παλιμπεδιζει και συχνα αποζητα ανελεητα χαδια και απο την αλλη σε παρατα μονος σου για να παει για καφε με τον εαυτο της.Εκεινη που θα χορευει ενα ολοκληρο βραδυ στη δουλεια μα και εκεινη που θα λιωσει σε ενα κρεβατι με ταινιες και ντελιβερι.Γκρινιαζει με τα ματια και κρατα μουτρα.Αναβει τσιγαρο οταν νευριασει .Καπνιζει τοσο που αν ημουν ο συντροφος της θα ζηλευα την σημαντικοτητα του.Τι να πεις το θεμα δεν ηταν να την καταλαβαινεις παντα “θα χασω το μυστηριο” μας ελεγε,το θεμα ηταν να την αγαπας.
-Γεραλντινα.

Ποιήμα δίχως όνομα.

“ Εδώ καίμε μάγισσες,γαμαμε πουτανες.
Εγραψε η Κατερίνα. 
Αντίστροφη των ρόλων. 
Παρανοουν τα πρότυπα. 
Εδω θα σας κάψουν οι μάγισσες.
Εδώ θα σας γαμησουν οι πουτανες.
Μεσαιωνική εκδίκηση
Βάρβαρο ξεσκισμα.
Είδωλα και ιδανικά ζεσταίνουν μπουρδελα καθως καίγονται. 
Τρέχουν να κρυφτούν φαλοκρατες.
Ψάχνουν τρυπα να χωθούν αμαρτωλοι ιερείς. 
Μπατσοι άφαντοι. 
Τελος το ματακι παλιοτομαρα.
Κλειδαμπαρωθειτε θα σας φαμε.
Σήμερα λακο σας σκάβουμε.
Δες την κακία πως τρομοκρατημενη τρεμει.
Δες το κομπλεξ πως με φοβο τωρα μοιάζει. 
Εδω θα σας κάψουν μάγισσες. 
Εδω θα σας γαμησουν πουτανες.
Μαύροφορεμενες με λευκό πλατυ χαμόγελο. 
Λευκα φορεματα για μαυρη νυχτα.
Μικροαστοι νιώθουν ξαφνική αγαπη για το σπιτι τους.
Η ανωμαλια του αντρισμου τους πανω κατω τρεχει για να γλιτώσει.
Αδειασαν του Μεταξουργειου τα δρομάκια. 
Βενζίνη σε κάθε του δρόμου σπιθαμή. 
Βανδαλιζουμε καθε σπίτι. 
Ευνουχιζουμε τους μικροκαμωμενους.
Μας πάρα καλούν οι φουσκωτοι.
Μα ποσο μικρός ο αντρισμο σας τωρα μοιάζει. 
Τους εχει στη γωνια να χαζεύουν. 
Δεμενοι μα ξεχνούν
Τι δύναμη που η λαγνεια εχει
Τοσο ναζι,εκεινη πλησιάζει
Το χέρι απλώνουν
Μα πριν προλάβουν χαμογελά
Μπαμ
Ωραια η μυρωδιά της καμμενης φαλοκρατιας
Δε κλαιμε πια
Κυνηγάμε 
Οι κυνηγημένες
Οι εξαθλιωμενες
Μαγισσες/πουτανες
Μα για δες
Νοικοκυρες/κορες ακολουθούν
Πεταμένα εμπριμέ
Τώρα κρατούν ζωντανές τις φωτιές
Ξενυχιασμενες καργιολες νιωθουν βαθιά την διείσδυση της κακιας τους σαν ηδονή τελευταίας επιθυμίας
Ξεχυνεται η παρακμή
Την καλη σας εικονα με χερια βρωμικα απαγχωνιζει. 
Ναρκομανεις/πουστηδες/λεσβιες/τραβεστι
Αγκαλια με τα παιδια σας
Λάγνο το βλεμμα στην οψη της νικης
Χαμόγελα και γιορτή
Τα κοκκινα φανάρια αναμενα
Σας καψαμε την μικροπρεπεια
Πορνες κ ξετσιπωτες
Μάγισσες και αμαρτωλες
Σας πατησαμε αποψε τον πολιτισμό
Με τακούνια κοκκινα μυτερα προσεκτικά γυαλισμένα
Απόψε δεν απέμεινε κανεις σας.
Αποψε γελάει η πικρα μας.
Αποψε παρθένες οι ψυχες μας.
Πλυθηκε η βρωμια σας με δικαιοσύνη στο πεζοδρόμιο. 
Αποψε χορεύουμε χαρούμενες αγκαλιά
Πανω στα αποτεφρωμενα σας πτώματα
Καθαρες και ελεύθερες.
Εδώ σας καψανε οι μαγισσες.
Εδώ σας γαμησαν οι πουτανες. 
-Γεραλντινα ”

Ιδανικός και ανάξιος εραστής.

Δεν ήξερα τι μέρα είναι. Είχα ξυπνήσει με τρομερό πονοκέφαλο και αναγούλες. Κοιμόμουν με την ελπίδα να μη ξυπνήσω. Καφές,τσιγαρο, υπολογιστής. Ρουτίνα. Κακά νέα, θλίψη, σκέψεις τύπου “χάσιμο χρόνου η ζωη”.
Ένα ποτήρι κρασί κοκκινο. Κλείνω τον υπολογιστή και τον περιμένω. Ξέρει ότι πίνω κρασί μόνο όταν κάνω τέτοιες σκέψεις άλλωστε το σιχαίνομαι όσο το ρολόι που χτυπά και γω ακόμη αναπνέω.

Να τος! Ακούω τα βήματα του από την είσοδο. Τον νιώθω όλο και πιο κοντά μου. Μια παύση κάπου εδώ,πρεπει να του ανοίξω. Είναι τόσο όμορφος, μέτριος σε ανάστημά,λευκό δέρμα και μαυρα μάτια ασορτί με τα ρούχα του… Με φιλά απαλά, μου χαϊδεύει τα μαλλιά, κάθεται στη θέση μου και πίνει το κρασί μου. Με κοιτά και γελά σιωπηλά, πάντα ήταν τόσο σιωπηλός.

Βάζω κι άλλο κρασί. Κάθομαι δίπλα του . Κάνει μια με το χέρι του και το χύνει. Δε του λέω τιποτα άλλωστε δε προλαβαίνω έχει ήδη αρχίσει να με γδύνει. Μου ανάβει ένα τσιγάρο και με σπρώχνει απαλά έτσι ώστε το σώμα μου να ξαπλώσει τελειωτικα πίσω. Με ξέρει τόσο καλά, κάθε σπιθαμή μου, περνα,την ακουμπα και την σκοτώνει. Τους σβήνει όλους.

Τόσο τρυφερός, ούτε ατέλεια. Άγγιγμα σα παραισθησιογόνο χάπι. Διείσδιει μέσα μου και κλεινει τις πληγές ,γεμίζει κενά . Η κορύφωση έφτασε.

Τραβιέται. Με παίρνει αγκαλιά .
-Δεν είσαι δικιά μου, οι κραυγές σου έχουν ζωή. Δε μου ανήκεις. Μη κλαις δεν είναι η ώρα . Η ώρα εκείνη θα ναι σιωπηλή αλλά μέχρι τότε ας πιούμε, ας πιούμε στις κραυγές σου. Ήταν πάντα οι αγαπημένες μου και συ πάντα η Αγαπημένη μου". Δε μου χε ξαναμιλήσει. Ήπια το κρασί μου κούπα, τον κοίταξα και του ψιθύρισα “-Ώρα να φύγεις Αγαπημένε μου

-Γεραλντινα. ”

Mη καλυπτόμενοι.

“ Το παρακάτω κείμενο ίσως παρεξηγηθεί και πολλοι να χασουν πασα ιδεα για τα κειμενα μου οσοι λοιπον το βρουν μπορουν να αποχωρησουν σιωπηλα. Μη καλυπτομενοι λοιπον.Οχι οχι,ξερουν ακριβως τι θελουν μα ειναι απο κεινους που τα στανταρς τους ειναι υψηλα και δυσκολα εως ποτε βρισκουν κατι πραγματικα να τους καλυπτει πληρως.Οχι δεν ειναι αχαριστοι.Αντιθέτως είναι ατομα ευγενικά,ναι μεν ωμά και κυνικά μα ρομαντικά,και καλες ψυχες. 

Πολυσυνθετες προσωπικοτητες ,δεν ειναι δυπροσωποι απλα οι πτυχες τους ειναι περισσοτερες απο τον μεσο ανθρωπο.Δημιουργικοι κατα βαση.Ανησυχοι,επιρρεπεις σε ουσιες και σε καθετι που κανει το μυαλο τους να χαλαρωνει σε εισαγωγικα.Ανθρωποι οι οποιοι λαμπουν και θες να τους βαλεις στη ζωη σου.Εκεινοι σε προειδοποιουν γιατι ουτε οι ιδιοι δε ξερουν πως θα αντιδρασουν άλλωστε καθε προσωπικοτητα τους εχει και μια διαφορετικη αντιδραση και καπου εκει μπερδευονται.Απολαμβανουν απλα πραγματα,σα την καλη μουσικη,το φαι,το καλο σεξ ,την καλη παρεα και εννιοτε ερωτεύονται.Καπου εκει περιπλεκονται ολα λιγο παραπανω διοτι δε μπορουν να το διαχειριστουν καθως ειναι κατι που αν το διαχειριστεις χανει την ουσια του.Μπερδευονται καμια φορα πληγωνουν καθως χασανε την μπαλα διοτι δεν καλυφθηκανε μα δε μπορεσαν να το πουν συντομα για τον α β λογο.Αν το μυαλο τους μεινει καπου θα αποφασισουν εκεινοι ποτε θα ειναι ετοιμοι να παει αλλου αν και συνηθως γυρναει παντα σε αυτους.

Κοινως ειναι ανθρωποι μοναχικοι διοτι ξερουν κατανοουν απολυτα την ανισσοροπια τους αλλα οχι με την κακη εννοια μα με εκεινη που αν δεν εχουν εκατο τοις εκατο αυτο που θελουν δε θα κατασταλαξουν μονο θα κοροιδευουν τον εαυτο τους τον ιδιο για ενα διαστημα.Και οχι δεν ειναι μαθηματικα ο ερωτας ουτε οι ανθρωπινες σχεσεις για να υπολογισεις μα εκεινοι οι ανθρωποι θα ψαχουλεψουν καλα ισως ενω ψαχουλευουν εσυ ερωτευτεις ελαφρα εως βαρια για το μυστηριο που εχουν κι ας σου λενε οτι δε κανουν και συ γελας.Δε θα ριξουν το φταιξιμο της ιδιοτροπιας τους σε αλλους αυτο ειναι το μονο σιγουρο,η φραση δε φταις εσυ οσο κλισε και λαθος να ακουγεται ειναι ατου τους.

Παρεξηγησιμοι πολυ και απο πολλους οτι εχουν μεγαλη ιδεα για τον εαυτο τους,οτι ειναι ασταθης και το μονο που τους νοιαζει ειναι ο ιδιος τους ο εαυτος.Μα που ειναι το λαθος στο να σε νοιαζει για αρχη να εισαι εσυ καλα; Εκει ακριβως ειναι η αρχη του παντως για τον καθε ανθρωπο να τα χει βρει με τον ιδιο του τον εαυτο .Και αυτος ο δρομος ειναι μακρυς και κεινοι το ξερουν για αυτο και δεν προσβαλλονται απο τα λεγομενα του καθενος μα συνεχιζουν σιωπηλοι το δρομο για το σπιτι .Για αυτο κανε μου μια χαρη αν καποιο ανθρωπο τετοιο τυχει να γνωρισεις μη τον αποπαρεις μα μητε μη προσπαθησεις να τον κατανοησεις απλα αγαπησε τον αν αντεχεις και η αληθεια ειναι πως χαμενος δε θα βγεις.

-Γεραλντινα. ”

Χείμαρρος.

. Έτσι ήταν. Ορμητική. Δε μπορούσε να μένει σιωπηλή τις ώρες εκείνες που ένιωθε.
Μπαμ,έσκαγε. Τα έλεγε όλα. Δεν άφηνε στάλα να κυλήσει δίχως να ειπωθεί. Δεν την ένοιαζε τι θα χασει,τι θα κερδίσει. Όλα για όλα. Ή όλα ή τίποτα.Αν όχι όλα, τίποτα. Εκείνοι καμιά φορά τρομαζανε, αλλες φορές μεναν σιωπηλοί και στην καλύτερη την φίλαγαν.

Μια ζωη της λέγανε να μην δένεται. Δε γινόταν. Δε δενότανε με όλους. Διάλεγε συνήθως ενστικτωδώς άτομα περίεργα, πληγωμένα, ατομα που ειχαν ιστοριες να της πουν. Της αρεσαν οι ιστοριες, βασικα καπου εκει μπερδευοταν. Της αρεσαν οι ιστοριες ή το οτι μεσα απο αυτες ενιωθε κομματι τ ου αφηγητη; Η λογική μονιμως απούσα. Θεωρούσε κατάρα την εμπλοκή της λογικής με το συναίσθημα. Έτσι καπου στο δρόμο έχασε αυτο που αγαπούσε παραπάνω στον εαυτό της. Να μπορεί να μιλάει για ότι νιώθει δίχως φόβο.

Πλεόν, φοβάται. Σκέφτεται πολύ. Δε θέλει να μιλήσει. Ο τοίχος που έπεσε κάποτε είναι ο χειρότερος της εφιαλτης. Ξέρεις ακομα δενεται, μπορεις να το καταλαβεις, θελει να μιλησει μα πνιγεται, και συ καθεσαι και κοιτας ενώ εκείνην την πνίγει ο χείμαρρος που χει το ονομα σου.

-Γεραλντίνα

Σούρα ,χασούρα και παράνοια.

Εχω χαθει καπου στις ταινιες μου.Εχω γινει ενα με τα γραπτα μου.Εχω αγκαλιασει το δραμα μου.Εχω μαθει στα τσιγαρα μου μονολογους.Εχω δει το ποτηρι μου να δακρυζει.Εχω δει τον καθρευτη μου να κρυβεται στο μαυρο.Εχω δει τον ηλιο μου να φεγγει ενα ξημερωμα.Εχω δει το φεγγαρι μου να ανατελλει ενα πρωι.Εχω πεσει κλαιγοντας πανω στα πεταμενα σεναρια καποιου χεριου.Εχω αντικρισει το φως σε τυφλωμενα ματια μα και το σκοτος σε ορθανοιχτα βλεμματα.Εχω πεταξει την καρδια μου σε κομματια που ηχουν σαν αυτο που καποιος αποκαλεσαι αγαπη.Η ψυχη μου μη ρωτας..Ακόμα σε καποιο καμαρινι ειναι αλλαζει για τον τωρα ρολο της.Θελω να κουβεντιασω σα την Κατερινα ξανα.Χαζευω το ταβανι ξυλινο ολα στραβα και γω αναποδη.Σε μια καρεκλα πιο ανετη απο πολλες αγκαλιες που περασα .Μια θεα καλυτερη και ομορφοτερη απο ψεματα που ακουσα για να μεινω.

Μα ακομα δε καταλαβες; Ειμαι ενας απαισιος ανθρωπος.Οχι μη διαφωνεις.Δε εχω σπιτι.Η μαλλον καλυτερα δε νιωθω καπου σπιτι μου.Βασικα ισως εκεινος ο λοφος μου ταιριαζε μα οχι.Πνιγομαι στις τασεις φυγης μου.Σε αγαπω και σε μισω.Σε θελω και σε σιχαινομαι.Μου λειπεις μα αδιαφορω.Σε χρειαζομαι μα με πνιγεις.Δε σε μπορω αλλο μα ακομα εδω ειμαι.Μη προσπαθεις να με ψυχολογησεις.Πες μου για τις αποριες σου αλλωστε εχω ταλεντο στο να απανταω για τα παντα μα οχι για μενα ως εμενα.Ξερω παλι δε με καταλαβαινεις.Ισως φταιει που δεν μας αρεσαν ποτε οι ιδιες ταινιες.Ισως φταιει που ειμαι του gin και συ του ουισκι.Κι δε μιλαω για σενα αν αυτο νομιζες.Ουτε για σενα.Τωρα ψαχνεσαι αν μιλαω και συ για σενα,ποσο αστειος και δυνατος ο λογος μοιαζει οταν τις λεξεις μπερδευεις με τεχνη;

Ισως παλι φταιω και γω που αφησα να με πεισουν πως η μοναξια δεν ειναι φιλη καλη.Μα φταις και συ εμενα βρηκες να ερωτευτεις; Στο πα πως εγω δε νιωθω πια.Τα δωσα ολα στη τεχνη και απλα περιπλανιεμαι παιζοντας ρολους σε καθε αλλαγη της ωρας ,ερωτευτηκα τις προβες μου,ερωτευτηκα τους ηρωες ,εβαλα το δραμα τοσο μεσα στη ζωη μου που αν δε ξερεις απο υποκριτικη μαζι μου δε μπορεις να συμβαδισεις.Η μαλλον μπορεις οταν φτασει η στιγμη και κατανοησεις πως στη τεχνη ορια δε μπορεις να βαλεις παρα μονο να την ερωτευτεις για αυτη της την διπολικη διαταραχη,εκει ισως γραψω τελικα για σενα καθως εσυ με χαζευεις να καπνιζω και παραξενες ποζες να παιρνω πανω στη καρεκλα ενω βλεπω για 20 φορα εκεινη την ταινια του 79 ακουγοντας υστερα Ντυλαν και αντι να μου θυμωσεις γελασεις και ερθεις και με φιλησεις,τοτε ναι σιγουρα θα γραψω για σενα,και που ξερεις ισως να σε ερωτευτω μα σου τονιζω το ισως,υποσχεσεις βλεπεις δε δινω αλλωστε θεατρινα ειμαι και οι υποσχεσεις οριοποιουν και πνιγουν ο μονος πνιγμος για τον οποιο δεχομαι να γραψω ειναι εκεινος που χεις τα χερια σου περασμενα σφιχτα στο λαιμο μου και με ρωτας γιατι αφου με αγαπουσες και γω γελω και σου λεω θα γραψω για αυτο,εκει αποφασιζεις αν θα μεινεις να κανουμε ερωτα οπως λεει το σεναριο η θα φυγεις απο αλλη μια σκηνη τουτης μου της παρανοιας.

-Γεραλντίνα.

Άσκοπα λαχανιάσματα.

Και γιναμε ασκοπα λαχανιασματα.
Ντυμενοι.
Ουτε σταλα ιδρωτα.
Οπτικη επαφη πουθενα.
Φωτα αναμενα.
Ανασες ανουσιες.
Αδιαφορο κρεβατι.
Δανεικες αγκαλιες.
Αναθυμιασεις απο το αλκοολ .
Ζαλαδες απο το 3ο πακετο .
Και δακρυα απο την απουσια.

Χαμένοι εαυτοι και εραστες που δε δινουνε μια.
Φθηνοι και ατιμοι.
Προσωρινοι.
Νοικιαζομενοι.
Ψευτες και αμαρτωλοι.
Ερωτευμενοι και δειλοι.
Μεθυσμενοι μα βουβοι.
Καλη εικονα.
Αδεια καρδια.
Χαμογελα κρεμασμενα.
Ονειρα πατημενα.
Η ζωη μια σταλα.

Μα εγω ακομη να παω για αλλα.
Και γελω.
Γελω σαν αρλεκινος για σας.
Για να γελατε με μενα.
Γιατι η ζωη σας μοιαζει μιζερη.
Και αλλη μια μερα ειστε εδω.
Εδω και δινω παρασταση.

Ε λοιπον σημερα δε θα δωσω.
Σημερα θα κοιμηθω.
Διχως λαχανιασματα.
Γυμνη.
Να κοιτω το σκοτος μου.
Με φωτα ερμητικα κλειστα.
Με ανασες κομμενες.
Και κρεβατι αδειο.
Καμια αγκαλια.
Αλλο ενα ποτηρι.
Αλλο ενα τσιγαρο.
Ενα τελευταιο δακρυ.
Και καληνυχτα.
-Γεραλντινα

Η έλξη.

“ Ελκομαι απο τον τροπο σκεψης των ανθρωπων.Απο αυτο το μαραφετι που λεγεται μυαλο.Η αληθεια δυστυχως ειναι πως λιγοι πλεον δινουν βαση σε αυτο.Μεταξυ μας ολοι θα κοιταξουμε το περιτυλιγμα μα αν εισαι αλλος ενας αλλαζωνικος μαλακας που στηριζεται στα κληρονομικα χαρακτηριστικα που πηρες απο την μανα σου δε μου χρειαζεσαι .

Αλλωστε τι συζητηση μπορω να ανοιξω με τις γωνιες σου;Απο την αλλη ενα μυαλο με ερεθισματα,εμπειριες,λαθη,παθη και χιλια δυο,ενα μυαλο που το βραδυ δυσκολα κοιμαται με μαγνητιζει θα μπορουσα να πω και θα ηθελα να του σερβιρω ενα ποτηρι απο το αγαπημενο μου οινοπνευμα και να το αφησω να μου μιλαει για οτι του ερθει ,για παρακμιακες καταστασεις,για ωρες λαγνειας,για αυτη την περιπλοκη κατασταση που περασε ,για την μαλακια π τραβηξε το πρωι και ηταν καλυτερη κι απο πιπα.Για βιβλια που διαβασε κι εχασε το χρονο του,για κομματια που ακουσε και τα βρηκε εξστασιαστικα.Για καποια ματια που καποτε ερωτευτηκε αλλα τελικα ανηκαν σε καποια καριολα.

Κι εγω να εκφερω αποριες και να μαρεσει η ωρας οπως κυλα να γδυνει το μυαλο του καθε πτυχη ανα λεπτο και υστερα να γδυνω καθε του πληγη με τα ματια μου,να σχολιαζω το ποσο μαλακας ειναι σε σεξιστικα σχολια και να με λεει φεμινιστρια του στενου.Να πινω το ενα ποτηρι πανω στο αλλο και να μου λεει ειρωνικα “δε θα σε μαζευω μετα δεν ειμαι ο πριγκιπας που περιμενεις”.Και γω να γελαω γιατι ποτε δε γουσταρα τους πριγκιπες ημουν παντα η γκομενα του μπατμαν στον υπνο μου.Κυνικος,ωμος και ρεαλιστης ετσι οπως και η νυχτεριδα μυστηριος και σπαστικα λιγομιλητος.

Φασκω κι αντιφασκω το ξερω μα ο συνδιασμος ολων αυτον ριχνει τα ρουχα μου ενα ενα διχως καν να ανασανει.Και απο κει που δε το περιμενω εχει ηδη διεισδησει κι να σου πω την αμαρτια μου δε με ενοιαξε να το παιξω δυσκολη και σε ενα παραλληλο συμπαν ουτε εκεινον τον ενοιαξε.Τα μυαλα μας αφεθηκαν στην ηδονη και τα σωματα ιδρωνουν ολο και περισσοτερο.Κι αυτο δεν ειναι παραμυθι ,μειτε συνοχη ειχε,ηταν απλα μια σκεψη,ενα σεναριο,μια ουσια που θα μεινει να περιμενει την σωστη παρουσια για να πραγματοποιηθει.
Καληνυχτα.
-Γεραλντίνα. ”

Τα παραμύθια.

“ Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια.Όχι τα κλασσικά ,βλέπεις η μητέρα μου έκανε τα παραμύθια ρεαλιστικά και όχι τόσο όμορφα δε πήγαιναν όλα καλά και στο τέλος πάντα μου θύμιζε πως η ζωή είναι ένα παραμύθι μόνο για όσους αντέξουν την σκληρή πλευρά της.

Μεγάλωσα και γέμισα τόσο τασάκια γράφοντας παραμύθια,χαζεύοντας μάτια,σώματα,κινήσεις,ανθρώπους.Στιγμές,αντιδράσεις,αλληλεπιδράσεις,σχέσεις,χωρισμούς,χαμούς,διαφωνίες,συμφωνητικά,λόγια,λόγια,λόγια και κάπου κρυμμένες οι πράξεις.Καθώς περνούσαν τα χρόνια απορούσα γιατί τα λόγια υπερισχύουν των πράξεων; Υστερα θυμόμουν που μου χε πει η μητέρα μου οτι οι άνθρωποι λένε πολλά και εύκολα μα εσύ να ακούς τις πράξεις κάνουν περισσότερο θόρυβο.Και έψαξα να βρω σε κάθε σημείο που χε θόρυβο εκείνες τις πράξεις μα έπεφτα πάντα σε λόγια και κενές πράξεις στην αναμονή.

Έτσι λοιπόν άρχισα να απογοητεύομαι σιγα σιγα και αρχισα να ψάχνω τις σιωπές.Κοίταγα τα μάτια και επικεντρωνόμουν στους χτυπους της καρδιάς.Τελικά οι πιο δυνατές πράξεις κάνουν θόρυβο τόσο σιωπηλό.Κάπου εκεί είχα μπερδευτεί και παιδευόμουν να βρω το δικό μου παραμύθι το οποιο έμοιαζε αρκετά άσχημο μέχρι στιγμής.

Εκατσα λοιπόν και άναψα ένα τσιγάρο απο τα βαριά και ξαπλωσα στο κρεβάτι μου και άρχισα να βάζω μια σειρά σε όλα όσα ειδα,άκουσα,ένιωσα.Κατέληξα να σωπαίνω ψάχνοντας την ουσία του παραμυθιού μου κοίταξα γύρω μου και το μόνο που είδα ήταν εγώ ,μεγάλη πια για τα παραμύθια του κόσμου μα αρκετά μεγάλη πλεον να φτιάξω το δικό μου παραμύθι ,έτοιμη και καλά με μένα ήρθε η ώρα να βρώ την δικη μου θορυβώδης σιωπή,γιατί πώς να στο πω ωραία τα παραμύθια ,όμορφα λόγια έχουν μα οι πράξεις είναι εκείνες που τα ποιουν στη πραγματικότητα και εγώ έτυχε να ακούσω την πιο μεγάλη πράξη στη πιο δυνατή σιωπη.Το νου σου που θα λεγε και το Κατερινάκι ξερεις που ειναι ο στόχος.
-Γεραλντίνα. ”

Morning messy thoughts.

Μου πε μια ψυχή πριν κάποιες μέρες πως δεν αγαπώ. Με άφησε να το σκέφτομαι όλο το βράδυ . Το επόμενο του ζήτησα να μου εξηγήσει γιατί το πιστεύει αυτό. Μου πε πως πλέον δε νιώθω. Δε μου κάνει εντύπωση τίποτα . Ότι οι καταστάσεις που βίωσα με κάναν να μη πιστεύω στους ανθρώπους και απλά να κρατάω τος άμυνες ψηλά και ότι δε περιμένω τίποτα από κανένα. Ότι πλέον απλά ξεσπω και βγάζω τη καυλα μου.

Δεν υπήρχε λάθος σε τίποτα μα υπήρχε στο κυριότερο. Αγαπάω. Και αλήθεια αγαπάω πολύ τουλάχιστον αγάπησα πολύ. Μα η αλήθεια είναι πως σιγά σιγά παύω να πιστεύω πως υπάρχει ακόμα αγάπη εκεί έξω. Άλλωστε πως ; Όταν ο πρώτος άντρας που αντίκρισαν τα μάτια μου είναι μια από τις μεγαλύτερες μου πληγές; Πως να πιστέψω στην αγάπη όταν ζητιάνευα για ένα της δείγμα και τις περισσότερες φορές έπαιρνα χτύπημα; Πιστεύω στην ουσία μα πιστεύω και στο ότι την έχουμε χάσει κάπου μαζί με τα συναισθηματα τα οποία προσπαθούν τα τείχη της άμυνας μας να σκαρφαλώσουν.

Οι άνθρωποι σπάνε και το δυσάρεστο είναι πως όσο κι αν οι πληγές κλείσουν τα σημάδια είναι εκεί. Άλλοι τα κοιτούν και είναι λίγο πιο προσεκτικοί μα ρισκάρουν και άλλοι απλά υψώνουν κι άλλο τα τείχη. Εγώ είμαι κάπου χαμένη στο ενδιάμεσο. Σα καταραμένη συγγραφέας με ένα στυλό και ένα τετράδιο κόβω βόλτες χαζευοντας κάθε έναν από αυτούς . Γράφω για όλους και τρέφομαι από αυτό. Παρατηρώ κάθε εναλλαγή και συγκρίνω τις πλευρές. Ανασαίνω από τα συναισθήματα του χαρτιού που βγάζει η περιγραφή όλων αυτών.

Ισως τελικά να άρχισα να γράφω για να μη ξεχάσω πως είναι να αγαπάς. Για να θυμάμαι πως κάπου υπάρχει ουσία. Πως κάτι έχω στη ζωή μου και αυτό είναι τα γραπτά μου κι όσο θα γράφω θα υπάρχω και δε θα ξεχνάω πως υπάρχει κάπου εκεί έξω αγάπη και πρέπει να την αποτυπωσω στο χαρτί.
-Γεραλντινα

Θέλω να με ερωτευτείς.

Θελω να με ερωτευτεις.Ξερεις,πολυ.Παρα πολυ ρε παιδι μου ,ξερεις σου λεωω πωωωωω…Οχι ,οχι σαν αυτους .Αυτοι ειναι βολεμένοι.Κοίτα τους ακομα και ο τρόπος που κρατιούνται ειναι άτονος και μετριος ,ειναι συνηθεια για αυτους πλεον ο καφες το πρωι.Θελω να με ερωτευτεις σα τρελος.Σπιτι μου να σκας απο κατω σαν τις μαλακιες που γραφουν στο ιντερνετ.Θελω να τρελενεσαι που δεν ειμαι μαζι σου,μα να μου το παιζεις σκληρος και cool γιατι ρε παιδι μου ξερεις..Θελω να σου κανω εκπληξεις και να σαρεσουν πολυ ,θελω να μη με αφηνεις λεπτο και απο την αλλη…

Θελω να μου λειπεις.Να…να κανεις πως με ξεχνας και δυο δευτερα πριν ξεστομισω το “τον καριολη ” να με παιρνεις τηλεφωνο για να δεις τι κανει η βασιλισσα.Να εισαι εξω με τους φιλους σου και να περνας καλα και οταν γυριζεις να με παιρνεις εκεινες τις αγκαλιες που αναπληρωνουν ολη την υπολοιπη απουσια.Θελω να με τρελαινεις και να με παιζεις και να κανω σαν παρανοικη απο την ζηλια μου και να μου λες ποσο σαρεσει οταν γκρινιαζω.
Και οταν τσακωνομαστε και σπαμε ολο το σπιτι να μαζευουμε μαζι και να μου λες πως σου σπαω τα νευρα μα δε θα με αλλαζες.Ακομα και το γαμωτο μας να λυνεται.Θελω να μας βλεπουν και να ζηλευουν.Να νομιζουν ολοι οτι γνωριστηκαμε χτες.Θελω να μεθαμε παρεα και να με μαζευεις ,και να σου κραταω το χερι επειδη εγινες λιωμα και βρεθηκαμε για πλυση.Δε θελω να γινουμε ρε παιδι μου σαν εκεινους που καραμελωσαν τον ερωτα τους.Αλλωστε ο ερωτας μοιαζει τοσο πικρος σαν ενα καλο μπουκαλι gin ωρες ωρες.

Θελω να μη θες να με δεις μπροστα σου καποιες μερες μα παντα στο τελος να κοιμασαι πλαι μου και να μου θυμιζεις πως τιποτα δε πεθανε.
Θέλω όταν σε διωχνω να μενεις.Κι οταν την πορτα σου ανοιγω να την κλεινεις.Γιατι ξερεις ειμαι περιεργη,διωχνω καθε τι που μοιαζει καλο μα το κρατω διπλα μου σφιχτα οταν μεινει.Θελω να μην μαφησεις.Θελω να σαρεσουν αυτα που γραφω και να τα κοροιδευεις γιατι ξερεις πως με πειραζει.Και να σε ενοχλω οταν εχεις δουλεια επειδη μου ελειψες.

Θελω να μου κανεις ερωτα σαν την αγαπημενη σου μα και σαν την χειροτερη.Να με γδυνεις απλα με δυο σου κουβεντες,να με χαιδευεις σα την αγαπημενη σου γατα,να με φιλας σε καθε σπιθαμη και να νιωθουμε καθε τι να γινεται δικο μας.

Θελω ερωτα και οχι πιασμενα ανιαρα χερια μα αγκαλιες στη μεση του δρομου με φωνες και ενοχλημενους περαστικους να κοιτουν γιατι καποτε ντραπηκαν να ερωτευτουν ετσι.Θελω ερωτα.Θελω μαγεια.
Θελω να με ερωτευτεις.
-Γεραλντινα

Εκείνες.

Θέλεις απόψε να σου μιλήσω για κείνες; Ξερεις εκείνες τις ψυχές που γυρνάν το πρωί στο σπίτι κι πέφτουν να κοιμηθούν με όλα εκείνα που τις αγκαλιάζουν το μυαλό να μη τις αφήνουν ήσυχες.Εκεινες που αλλαξανε σπιτια που μοιαζανε με φυλακες.Που τα ρουχα τους αλλωτε βγαιναν ευκολα και αλλωτε κολλουσαν πανω τους.Για κεινες που κοιτας και λες κοιτα χαρα,μα εκεινες σπανε καθε μερα στη θυμιση πολλων μα σε σκυλες μοιαζουν αν πας να τις πατησεις.

Σιχαινονται το ψεμα και την υποκρισια.Θελουν βλεμμα καθαρο και κουβεντες δυνατες που τις συνοδευουν αγκαζε οι πραξεις.Θελουν να καιει μα να μη μαζευουν σταχτες.Γιατι ειναι φοινικες και κουρεαστηκαν να ξαναγεννιουνται απο αυτες.Η ομορφια τους χαρακτηριστικη δε τις ξεχνας.Το βλεμμα και κεινο το αγγιγμα ακομα κι αν δε τις ενιωσες τα ερωτευτηκες για καποια δευτερα.Εχουν εκεινο το μυαλο που φοβιζει.Τοσο δυνατες και ανεξαρτητες μα πασχουν απο αγαπη αλλα οχι δε ζητιανευουν η θα τους τα δωσεις ολα η τιποτα.

Μαγαζια δευτερου χεριου στεκια,ισως γιατι νιωθουν πιο οικεια σε πραγματα που καποιοι καποτε παραμελισαν ..γιατι ταυτιζονται.Θα τις καταλαβεις αν τις προσεξεις ειναι ανοιχτα βιβλια.Μα δεν εχουν την αναγκη κανενος μονο την θεληση θελουν να βλεπουν να αραζει μαζι τους με καποιο τσιγαρο και ενα ζεστο καφε σε κεινο το κρεβατι σε ενα σπιτι που φτιαξανε μονες και ηρεμησανε.Το κρεβατι τους ειναι επιλογη τους.Κι αν βρεθηκες εκει ισως να σουν τυχερος αν λεξη αρθρωσανε υστερα απο την εξπερματωση σου απο την αλλη μπορει και να μην αξιζες ουτε κεινο το φιλι τους και το τσιγαρο σας ηταν πιο συντομο απο την πρωινη μαλακια.

Κατι τετοιες ψυχες τις φοβηθηκαν και πολλα για αυτες ακουστηκαν.Πολλοι τις ερωτευτηκαν μα αλλοι τοσοι τις μισησαν.Εκεινες; Εκεινες απλα γυρισανε σπιτι ,αναψανε ενα τσιγαρο και ξαπλωσαν με μια κοκα κολα και ξαναθυμηθηκαν.Ξαναθυμηθηκαν το γιατι ειναι περηφανες.Επειδη ειναι εκεινες.
Καληνυχτα.

Γεραλντίνα.

Εθισμενη στον ερωτα.

Εθισμενη στον ερωτα,ναι αυτο ακριβως ητανε.Οχι αυτο που καταλαβες.Κατσε να σου βαλω ενα ποτηρακι απο το φθηνο ουισκι που εχω και θα σου εξηγησω.Ελα μη γκρινιαζεις ας του δωσουμε εμεις αποψε την πιο ακριβη αξια που μπορει να εχει .

Λοιπον ακου να δεις.Ξυπναει το πρωι και φτιαχνει μια μεγαλη κουπα καφε απο την οποια ειναι εθισμενη .Αναβει το τσιγαρο της και ανοιγει το ραδιοφωνο στον αγαπημενο της σταθμο.Αυτος ειναι ο πρωινος της ερωτας.Χωρις ενα απο αυτα η μερα της δε θα ξεκινησει ομορφα γιατι θα της λειπει κατι που τοσο ερωτευμενη ειναι με αυτο.Κι θα το καταλαβαινες αν την εβλεπες στο με ποση τρυφεροτητα φτιαχνει τον καφε της,με ποσο παθος το τσιγαρο της αναβει και ποσο γαληνευει στη πρωτη νοτα.

Ξαπλωνει στον αγαπημενο της καναπε που τον πηρε απο καποια αγγελια μα τον διαλεξε με ολο της το ειναι.Ξερει πως αυτος ο καναπες θα αγκαλιαζει μαζι με την κουβερτα που χει στη γωνια μονο οτι για το περιεργο μυαλο της νιωθει οτι αξιζει.Ναι καλα ακουσες νιωθει οτι αξιζει το μυαλο γιατι και το μυαλο νιωθει,τα παντα της νιωθουν.Θα σηκωθει και θα διαλεξει ποια ρουχα σημερα θα φορεσει ,ποια ρουχα θα αγκαλιασουν το γυμνο κορμι της τοσο απαλα σαν το φιλι καποιου εραστη της απο αυτους που λατρεψε.

Μιας που ειπα εραστης,ας πηδηξουμε σε αυτο το κεφαλαιο.Ελα μη με κοιτας ετσι ξερεις οτι δεν συμβαδιζει ο ηρμος μου ποτε με το κλισε του συγγραφεα ουτε του αφηγητη.Και που λες οι εραστες της.Τι κεφαλαιο.Ενας και ενας.Μα ολοι ειχαν ενα κοινο.Ολοι ειχαν απο κατι που τους βασανιζε την ψυχη και το μυαλο..και κεινη ηθελε να γινει αυτο που θα τα διωξει ολα .Εθιζοταν σε αυτο σα τρελη ,εθιζοταν σα να τα η μεγαλυτερη ντοπα.Ειχε μωρε πως να στο πω συνδρομο fix it.Ηθελε να μαζεψει τα κομματια τους ενα ενα και να τους δειξει οτι ολα θα πανε καλα και οτι ολα φτιαχνουν με το χρονο ,βασικα ηθελε να πεισει τον εαυτο της μεσα απο αυτο οτι ολα φτιαχνου αποδεικνυοντας το στην ιδια μα καθως προσπαθουσε αλλο τοσο επεφτε ,επεφτε στην αγκαλια του ερωτα.

Αυτο το συναισθημα που σε εξυψωνει μα σε παταει κατω την ιδια στιγμη.Που σε χανεις και σε βρισκεις.Που νιωθεις την απουσια τοσο δυνατη,και την παρουσια απεριγραπτα μεγαλη.Δεν ηταν το οτι ερωτευοταν ευκολα,αντιθετως .Απλα ερωτευοταν τα μικρα,ολα εκεινα που οι περισσοτεροι αγνοουσαν.Ισως γιατι και η ιδια ετσι ενιωθε πως τα μικρα της αγνοουνται.Ετσι εμεινε εθισμενη σε αυτο το αισθημα ,και το βαζε παντου στον καφε της ,τα τσιγαρα της,την μουσικη, το καναπε,τα ρουχα,σε οτι μπορουσε να το ενσωματωσει το εκανε.Το ποτο της παντα δυνατο για να της θυμιζει ερωτα,τα τσιγαρα της το ιδιο.Εκεινη η καταστροφη μετατραπηκε σε πανολαιθρια γιατι ηταν πολυ μετρια για τα μετρα της.Καθε τι το επαιρνε και το κανε ακραιο γιατι αυτο ειναι ο ερωτας ακραιος και καταστροφικος για αυτο δε ταιριαζει στους μετριους.Γιατι ποιος μετριος ειπε εγω για αυτο θα καταστραφω κι ας με φτασει στο μηδεν?

Για αυτο και επελεξε να ειναι μονιμως ερωτευμενη με το ακραιο.Ερωτευμενη με τον εθισμο.Εθισμενη στον ερωτα γιατρι βρε παιδι μου εδω που τα λεμε ουτε τον καφε της δεν ηθελε μετριο.

-Γεραλντινα

”