Kαι σκεφτομαι και πινω κοκα κολα σε ενα μπαλκονι αγαπημενο.Ειναι 6 και 20 το πρωι ενα ρεπο που περασε ομορφα θα ελεγα αν δεν ειχα ευνουχιστει τοσο ψυχικα.Μαμα 22 παρα κατι και ακομα να σοβαρευτω ,ακομα με ενα αθλιο ανυπαρκτο προγραμμα υπνου,κακη διατροφη και τσιγαρα.
Που λες ξυπνησα το απογευμα τα τελευταια μου βραδια ειναι σαν απο ταινια,τετοια ζηταγα λεει το καρμα και γελαει ενω εγω θυμαμαι ποσο ευχομουν η ζωη μου να μοιαζει με ταινια,με τετοια ροη βεβαια σε κειμενο δε πας πουθενα. Θεατρο Φαουστ και σχοινια,δυο ποτηρια κρασι το ενα πανω στο αλλο στον Κουκο για να αποφυγω καταστασεις και συζητησεις.Γυρισμος στο σπιτι με 24ωρο και φαι απο εξω.
Σου ειπα καποιες συνηθειες δε κοβονται θα ελεγα σα το καλο κρασι για να ακουστει πιασαρικο μα δεν εχω ιδιαιτερη αδυναμια στις ταμπελες του μπουκαλιου αλλα στο περιεχομενο. Ισως για αυτο εχω μια ταση να πηγαινω οπου οι υπολοιποι αποφευγουν.
Κανει κρυο,ακομα δε ντυνομαι καλα ναι,ακομα αναβω το ενα τσιγαρο πανω στο αλλο,ναι ακομα θλιβομαι διχως λογο που ο κοσμος ακομα δεν αλλαξε. Μη μου πεις πως τον κοσμο τον αλλαζουμε πρωτα απο μας γιατι ο κοσμος θελει ασφαλεια και οι αλλαγες ηρθαν μονο με τα ρισκα οποτε επαψα να θελω να αλλαξω τον κοσμο τους μαμα.
Φτιαχνω εναν κοσμο δικο μου,αμορφωτο διχως χαρτι για επιβραβευση της αξιας της εξυπναδας μου,με υπερβολη,με πολυ σεβασμο και αγαπη μα και μια σταλα κυνικοτητας γιατι πρεπει να βγαινω και στον δικο τους .Αλλωστε δε με θελανε η ημουν πολυ ή δεν ημουν αρκετη και τα βραδια να περνανε και γω να ψαχνω ποιο παραυθρο μπαζει και δραπετευει εκεινο το κατι καθε φορα. Εγω που λες τα εριξα ολα τα τουβλα με κουρασαν οι αμυνες μια ζωη στον φοβο λες και μου εμεινε και τιποτα να σπασει κι ας ειχα τειχη πιο ψηλα απο τα καστρα που δεν ειδα ποτε σε ταξιδια που δεν εκανα ποτε.Με κουρασε η δηθεν σκληραδα και το ολο θεατρο του περιπου κι να σκεφτεις οτι ζω για το σανιδι .
Ε λοιπον εκανα την ζωη μου μια ανοιχτη παρασταση με ελευθερη εισοδο και ανοιχτες κουρτινες.Η σκηνη ειναι ελευθερη για τον καθενα αλλα μασκες δεν εχω να τους δωσω και την δικη μου την εσπασα σε αλλο κειμενο πριν 2 χρονια σε καποιο μονολογο παρανοιας και ετσι εμεινα να μονη στη σκηνη γιατι το να ξεγυμνωσεις την ψυχη σου στο σανιδι της ζωης τρομαζει.Οι ανθρωποι φευγουν ενας ενας και οι αντιδρασεις μου ειναι μηδενικες ,ισως αν μαζευα λιγο το στομα μου να ηταν ακομη εδω αλλα ακομα να μαθω πως χαιδευει κανεις αυτια ,προτιμω να χαιδευω τα σπασμενα.
Θα μου πεις πως την ψυχη σου δεν αξιζουν ολοι ,μα μεγαλωσαμε με το να χτιζουμε τειχη και αμυνες και ξεχασαμε να μεγαλωσουμε με αγαπη και στραβοκοιταμε,απομακρυνομαστε και αποξενωνομαστε και πρωτη και καλυτερη εγω μα οχι γιατι δεν μου εμεινε ψυχη μα δεν εμεινε ανθρωπος να θελει γιατι ειναι πολυ. Ξερω μαμα δε κρατησα ποτε κατι και για μενα αλλα να σου πω κατι οταν δεν εχεις τιποτα να χασεις ,εισαι ελευθερος και σε ενα κοσμο γεματο κελια η σωτηρια της ψυχης ειναι πολυ μεγαλο πραγμα κι ας εχασα το ταλεντο μου με τις λεξεις ,κι ας γραφω πια αθλια αυτο το πρωινο ξημερωσε και με βρηκε περηφανη και ζωντανη κι οχι απλα ενα ματσο αναπνοες.
Καλημερα. Γλυκο με γαλα παρακαλω.
-Γεραλντινα
No comments:
Post a Comment