Aπροσαρμοστοι.

Aπροσαρμοστοι.Δε τα πανε καλα με το χρονο ,δημιουργουν δικο τους.Αγχος και κακο με τις κουτες που τους λενε να μπουν.Παιδια ηταν απο εκεινα που παραξενευαν κοσμο με το ποσο εξυπνα ειναι μα και με τις αντιδρασεις τους δε μοιαζαν με τα αλλα διχως αυτο να υποβαθμιζει τα υπολοιπα βεβαια για τους ιδιους,αλλωστε απο μικρα πιστευαν σε μια ουτοπικη ομορφη γεματη αγαπη συνηπαρξη του κοσμου.

Δε μιλουσαν συχνα,ειχαν εναν φοβο ,οι παραγοντες πολλοι μα μη τα σκαλιζεις δεν αλλαξαν και πολλα απο τοτε.Μεγαλωνοντας καπου τους χτυπησε δυνατα στα μουτρα η πραγματικοτητα.Ο κοσμος δεν γινοταν πιο ομορφος μα πιο σκληρος.Ισως αν καποιος τους ειχε πει οντας μωρα για το ποσο σκληρος ειναι ο κοσμος να ειχαν προετοιμαστει καλυτερα μα οχι προσαρμοστει.

Δεν ηταν ποτε ουσιαστικα αντικοινωνικοι απλα η ολη διαδικασια ενταξης σε μια ομαδα τους δημιουργουσε εκρηξεις στο στομαχι κι οχι για καλο.Η αποδοχη απο οπου δεν ερχοταν μεσα απο την ψυχη τους ηταν αχρηστη και για πεταμα,μηδενικο το ενδιαφερον στο τι θα πει ο κοσμος και η γειτονισσα που ο κανακαρης της τα κανει ολα τελεια και με τα πρεπει της γραμμης.

Λαμπρα μυαλα μα μεγαλη ταλαιπώρια,εχωντας κατανοησει απο νωρις πολλα και μη μπορωντας να συμβαδισουν με στερεοτυπα και προκαταληψεις επαιζαν συχνα με την θλιψη και ενα τεραστιο γιατι στο κεφαλι τους.Ενας καφες το πρωι για να ανοιξει το ματι και μια ανασα που τα καταφερανε ξανα,και στη συνεχεια καποιο τσιγαρο για να ηρεμησει τους παλμους για την αντιμετωπιση μιας ζωης που δε μοιαζει με οτι φανταστηκαν.

Χτισαν δικο τους κοσμο σαν εκεινον που φανταστηκαν παιδια και επιβιωνουν απο την ασχημια του κοσμου των “αλλων” με πολλη αγαπη και παθος για καθε τι που τους σπαει την μονοτονια ,ρομαντισμο και τεχνη,χαμογελα και λιγη παρανοια.Γιατι ποσο να αντεξει μια ψυχη παιδικη τοση κακια και φθονο ενω ακομα και τωρα το μονο που ζητα ειναι αγκαλιες και ας μη το ξεστομιζει

Εχουν χρωματα και κηπους μεσα τους.Μυρωδιες που κρατησαν σαν φυλακτο για να παιρνουν τζουρες οταν τους πνιγει το καυσαεριο εκεινης της κυριας που καποιος ονομασαι κοινωνια.Καμβας για ψυχη και καθε ειδους πινακας κρεμασμενος μεσα τους ,μια ατελης τελειοτητα που δεν σταματα την εξελιξη μα θελει και φροντιδα.Σιχαινονται την πιεση ,τους κοβει την ανασα.Παντα τα καταφερνουν ακομα και οταν μαυρο σατεν πανι καλυπτει τον καμβα απλα θελουν τον δικο τους χρονο οχι εκεινον που τρεχει σα τρελος να προλαβει τα παντα αλλα εκεινον που κανει χαδια καθε δημιουργια.

Για τον κοσμο εξω χαμενα κορμια και πεταμενες υποθεσεις ξεχασμενες στο συρταρι,για οσους ειδαν περα απο το καθως πρεπει και το κουτι οτι πιο ομορφο βαλαν στη ζωη τους.Για αυτο αν καποια μερα νιωσεις πως πανω σε καποιον απο κεινους επεσες,χαμογελα γιατι η ζωη σου σιγουρα πηρε αλλο χρωμα.

-Γεραλντινα