"Η μοναξιά μας λέω..." .

Τι ξερεις εσυ απο μοναξια;Τι ξερεις για εκεινα τα κρεμασμενα χαμογελα ολοκληρη την μερα και τα βρεγμενα ματια ολοκληρο το βραδυ; Τι ξερεις εσυ απο διψα για αγαπη; Ξερεις πως ειναι να ελπιζεις σε καθε ανθρωπο να ψαχνεις το καλο σε ολους; Να σε παιδευουν σκεψεις και ενοχες; Να νιωθεις βρωμικος μετα απο ενα χασαπογαμησι που γουσταρες εκεινη την ωρα μα υστερα εκλαψες γιατι δεν εισαι μονο αυτο;Ξερεις πως ειναι να νιωθεις πως δεν μπορεις να διαχειριστεις αλλο τις εντασεις γιατι καποτε τις πολεμουσες μεχρι τελους;Τι ξέρεις εσυ απο φόνο; Πες μου ποσες φορες στη ζωη σου φοβηθηκες μη μεινεις μονος σου; Αυτος ειναι πραγματικος φοβος.Και εδω δε χωρανε φιλοσοφικες και λογοτεχνικες μπουρδες.Το να φοβασαι την μοναξια και να λημοκτονεις απο αγαπη ειναι πραγματικος πονος και σε μετριεται ο πονος σε παρακαλω να το βουλωσουν οι σκεψεις σου περι συγκρισης πονων και για μια γαμημενη φορα ακου και μη μιλας,μια γαμημενη φορα σκεψου.

Δε θελω την συμπονια σου μειτε να με νιωσεις αλλωστε δε γινεται ο πονος ειναι προσωπικος και ξεχωριστος γολγοθας στον καθενα απο μας ,θελω μονο να ακουσεις και να σκεφτεις.

Γεννιέσαι και κλαις για να δωσεις σημειο ζωης.Μεγαλωνεις και κρυβεσαι για να κλαψεις μη τυχον σε δουν και καπως ετσι απο την ζωη πας ντροπη.Ντροπη σαν εκεινη που νιωθεις οταν κανεις λαθος και ολοι στρεφονται πανω σου.Ντροπη σαν εκεινο το στραβοπατημα.Ντροπη σαν εκεινο το μπανιο υστερα απο ενα ανουσιο γαμησι.Τι ξερεις απο βραδυα που κοβουν βολτες οι φωνες;Απο στοματα που χαμογελουν που το προηγουμενο βραδυ καταπιαν δυο κουτες και παλευαν να μη πηδηξουν στο κενο;Τι ξερεις εσυ απο την αισθηση του να μη δινεις μια για το αν θα ξυπνησεις αυριο γιατι ολα μοιαζουν νεκρα;

Ξερεις τι ειναι να σου λειπει η αγαπη;Να κρεμεσαι απο λεξεις για να χαμογελασεις;Να την ψαχνεις και να πεφτεις σε βρωμικα και σαπια κρεβατια για να κλεψεις μια αγκαλια ,λιγη σημασια,λίγο υποκατάστατο;Ξερεις πως ειναι να πιστευεις οτι καποιος θα σε ταισει και ξαφνικα να σου τρωει το φαι μαζι με το πιατο μπροστα στα ματια σου;Να σιχαινεσαι τον εαυτο σου που τοσο αγαπας επειδη δε μπορει μονος του; Ξερεις ποσο ποναει η εξαρτηση στην αγαπη;Που να ξερεις το μονο που ξερεις ειναι να μιλας ,να κοιτας την επιφανεια,να κρινεις και να θιγεσαι.Ποτέ δεν εψαξες αλλωστε ειναι δυσκολο για τον ανθρωπο να μπει στη θεση του αλλου.Σε μια κοινωνια τοσο ρηχη και ταυτοχρονα τοσο προκατηλημενη και μιζερη ξερεις τι ειναι να προσπαθεις να σαγαπας και να αντιμετωπιζεις την τρελα;Να φωναζεις στον εαυτο σου που πασχει απο αγαπη και προσοχη ,να του φωναζεις οτι δε θα πεθανει; Που να ξερεις μωρε αν ηξερες θα το κραταγες το ρημαδι κλειστο ή εστω θα εγραφες ή θα πεθαινες,αυτες ειναι οι επιλογες.

Το θεμα ειναι ποσο αντεχεις να παιζεις σε αυτo τo ρινγκ.Ποση παρανοια μπορεις να κουβαλησεις στο τετραγωνισμενο τελεια τετραγωνο της ηθικης λογικης σου μουνοπανε;Θα σου πω ,καθολου.Διοτι μονο οι τρελοι ,τα παιδια και τα ζωα αγαπουν,η λογικη δε χωραει την αληθεια γιατι ειναι υπερβολικη στο υπογειο 2+2 δε κανει 4 και ετσι δε συμβαδιζουν ,αλλα η τρελα την αγαπα την αληθεια γιατι η αληθεια ειναι χαος.
-Γεραλντινα

”