“
Αδειο αστικο επιτέλους.Ανακουφιση.Μπαινει μεσα και βγαζει εισιτηριο μηχανικα καθεται στη τελευταια θεση στη γωνια βγαζει το βιβλιο της και χανεται .Κανει την κλασικη διαδρομη για το σπιτι .Φτανει και πεταει τσαντα στο κρεβατι κα παιρνει τα τσιγαρα. Θελει να γραψει .Γραφει και χανεται ξανα.
Εχει μια ταση απο οτι καταλαβες.Παραξενη κοπελα.Απο κεινες που μιλανε πολυ,η καθολου κι αλλες φορες σε κοιτανε και στα χουν πει ολα.Θα την πετυχεις σπανια καποιο συννεφιασμενο πρωινο να πινει τον καφε της σε καποιο μαγαζακι με κυριαρχο το κοκκινο χρωμα και την αγαπημενη της μουσικη.Καμια φορα σε μικρα μπαρακια χωμενα σε στενα να απολαμβανει κατι αλκολουχο με γλυκοξινη γευση :“μου μοιαζει” μας ελεγε και εμεις την κοιτουσαμε με απαξιωση και εκεινη χαμογελουσε.Μα σου ειπα σπανια,αλλωστε προτιμάει το σπιτι της και την ησυχια της.
Τωρα που ειπα ησυχια θυμηθηκα πως ετσι λεγαν την καλυτερη της φιλη.Βλεπεις μεγαλωσε σε ενα σπιτι με φωνες και εντασεις και με απουσα την αγαπη οταν την ηθελε.Καπως ετσι λοιπον βλεπεις πλεον μια κοπελα ησυχη ,δε μιλαει για να αποφυγει τσακωμους,δεν απανταει προτιμα την σιωπη ,ετσι λοιπον βλεπεις μια κοπελα που αγαπα καθε τι που κανει και ψαχνει μερη ανθρωπους πραγματα να μοιαζουν με αγκαλια,και ακομα αποζητα εκεινη την αγαπη .
Παραυτα αν την συναντουσες 2 χρονια πριν θα μου λεγες πως δεν υπαρχει περιπτωση αυτη η κοπελα να ειναι ολα τα παραπανω.Το να φυγεις απο τον φαυλο κυκλο της εντασης ειναι δυσκολο οποια μορφη και αν αυτη εχει εκεινη ομως ειδε πως αυτος ο κυκλος δε της παει και αποφασισε να αποχωρισει .Μπηκε σε εναν δικο της .Εναν κυκλο ατελη γεματο ησυχια και μια δοση τρελας.Αγαπησε καθε τι που την εκανε να γραφει,την εμπνευση σου να την αγαπας και να την σεβεσαι μας ελεγε.Χαμογελουσε μονιμως η μασκα της ηταν σχεδον τελεια εκτος απο στιγμες που χανοταν εκει της εβαζε φωτια και την πετουσε.Ο κυκλος της στενος τα πολλα αμυαλα μυαλα την ετρωγαν οποτε κρατησε οτι της εδινε τροφη και την εκανε καλυτερο ανθρωπο.Νταξει ειχε και μια αδυναμια στην παρανοια απο παντα και την κρατησε διπλα της χαιδευοντας την και προσεχοντας μη τυχον παθει το οτιδηποτε κι λογικευτει.
Θα την ακουσεις μια να σου λεει ποσο μισει τους ανθρωπους που τετραγωνιζουν τα παντα και ποσο σιχαθηκε να ζει σε μια κοινωνια που ο κοσμος ξορκιζει το συναισθημα.Και απο την αλλη ηταν η πρωτη στο να κρυβεται και να καταπιεζει τα συναισθηματα της φοβουμενη.Δε της αρεσε ι να χανει δε παραταει τιποτα το οποιο θελει,σα μικρο παιδι που κρατα το αρκουδακι της και φωναζει δικο μου καθως κρατα οτι την ξυπνά απο την μοναξια της.Σκληρη παρουσιαζεται με πολλες αμυνες και καθε τι να το κανει μονη της μη τυχον.Μα κουβαλαγε πολλα κιλα θλιψης στα ματια της κι ας μη σταματουσε το γελιο.Το κενο χαραζει τους ανθρωπους στην ψυχη κι η ψυχη της καθρευτιζοταν στα ματια της.Δεν ηθελε να ξερει ο κοσμος για το ποσο αδυναμη νιωθει ,ηθελε ολοι να νομιζουν οτι δεν την αγγιζει τιποτα.Ε λοιπον πουλησε τοσο καιρο αυτο το παραμυθι μεχρι που σαλεψε και ετσι αρχισε να χανεται.
Την εχανες σε πακετα τσιγαρων και πολλα λιτρα κρασι.Γραπτα και κακο και ενα χαμογελο.Και σου μιλαει και χανεται και χανεται μη τυχον και καταλαβεις οτι θελει να αντιδρασει,μη τυχον καταλαβεις αδυναμια ,μη τυχον και την δεις να θελει να κλαψει.Παραξενη κοπελα σου μιλουσε για αγαπη κ υστερα σκεφτοταν ποσο φοβαται οτι μονη της θα πεθανει.Κοπελα με μηδενικο ιχνος φοβου στο θανατο μα τοσο διψασμενη για ζωη και ονειρα.Δεν εκανε σε κανεναν ηταν πολυ ηρεμη και λιγοτερο φανταχτερη απο τις υπολοιπες με κακο παρελθον και μελλον που προσπαθει να ηρεμησει.Παραξενη κοπελα που τον καφε της ηθελε γλυκο και το βιβλιο της γεματο πικρα.Ατσουμπαλη που παλιμπεδιζει και συχνα αποζητα ανελεητα χαδια και απο την αλλη σε παρατα μονος σου για να παει για καφε με τον εαυτο της.Εκεινη που θα χορευει ενα ολοκληρο βραδυ στη δουλεια μα και εκεινη που θα λιωσει σε ενα κρεβατι με ταινιες και ντελιβερι.Γκρινιαζει με τα ματια και κρατα μουτρα.Αναβει τσιγαρο οταν νευριασει .Καπνιζει τοσο που αν ημουν ο συντροφος της θα ζηλευα την σημαντικοτητα του.Τι να πεις το θεμα δεν ηταν να την καταλαβαινεις παντα “θα χασω το μυστηριο” μας ελεγε,το θεμα ηταν να την αγαπας.
-Γεραλντινα.
Παραυτα αν την συναντουσες 2 χρονια πριν θα μου λεγες πως δεν υπαρχει περιπτωση αυτη η κοπελα να ειναι ολα τα παραπανω.Το να φυγεις απο τον φαυλο κυκλο της εντασης ειναι δυσκολο οποια μορφη και αν αυτη εχει εκεινη ομως ειδε πως αυτος ο κυκλος δε της παει και αποφασισε να αποχωρισει .Μπηκε σε εναν δικο της .Εναν κυκλο ατελη γεματο ησυχια και μια δοση τρελας.Αγαπησε καθε τι που την εκανε να γραφει,την εμπνευση σου να την αγαπας και να την σεβεσαι μας ελεγε.Χαμογελουσε μονιμως η μασκα της ηταν σχεδον τελεια εκτος απο στιγμες που χανοταν εκει της εβαζε φωτια και την πετουσε.Ο κυκλος της στενος τα πολλα αμυαλα μυαλα την ετρωγαν οποτε κρατησε οτι της εδινε τροφη και την εκανε καλυτερο ανθρωπο.Νταξει ειχε και μια αδυναμια στην παρανοια απο παντα και την κρατησε διπλα της χαιδευοντας την και προσεχοντας μη τυχον παθει το οτιδηποτε κι λογικευτει.
Θα την ακουσεις μια να σου λεει ποσο μισει τους ανθρωπους που τετραγωνιζουν τα παντα και ποσο σιχαθηκε να ζει σε μια κοινωνια που ο κοσμος ξορκιζει το συναισθημα.Και απο την αλλη ηταν η πρωτη στο να κρυβεται και να καταπιεζει τα συναισθηματα της φοβουμενη.Δε της αρεσε ι να χανει δε παραταει τιποτα το οποιο θελει,σα μικρο παιδι που κρατα το αρκουδακι της και φωναζει δικο μου καθως κρατα οτι την ξυπνά απο την μοναξια της.Σκληρη παρουσιαζεται με πολλες αμυνες και καθε τι να το κανει μονη της μη τυχον.Μα κουβαλαγε πολλα κιλα θλιψης στα ματια της κι ας μη σταματουσε το γελιο.Το κενο χαραζει τους ανθρωπους στην ψυχη κι η ψυχη της καθρευτιζοταν στα ματια της.Δεν ηθελε να ξερει ο κοσμος για το ποσο αδυναμη νιωθει ,ηθελε ολοι να νομιζουν οτι δεν την αγγιζει τιποτα.Ε λοιπον πουλησε τοσο καιρο αυτο το παραμυθι μεχρι που σαλεψε και ετσι αρχισε να χανεται.
Την εχανες σε πακετα τσιγαρων και πολλα λιτρα κρασι.Γραπτα και κακο και ενα χαμογελο.Και σου μιλαει και χανεται και χανεται μη τυχον και καταλαβεις οτι θελει να αντιδρασει,μη τυχον καταλαβεις αδυναμια ,μη τυχον και την δεις να θελει να κλαψει.Παραξενη κοπελα σου μιλουσε για αγαπη κ υστερα σκεφτοταν ποσο φοβαται οτι μονη της θα πεθανει.Κοπελα με μηδενικο ιχνος φοβου στο θανατο μα τοσο διψασμενη για ζωη και ονειρα.Δεν εκανε σε κανεναν ηταν πολυ ηρεμη και λιγοτερο φανταχτερη απο τις υπολοιπες με κακο παρελθον και μελλον που προσπαθει να ηρεμησει.Παραξενη κοπελα που τον καφε της ηθελε γλυκο και το βιβλιο της γεματο πικρα.Ατσουμπαλη που παλιμπεδιζει και συχνα αποζητα ανελεητα χαδια και απο την αλλη σε παρατα μονος σου για να παει για καφε με τον εαυτο της.Εκεινη που θα χορευει ενα ολοκληρο βραδυ στη δουλεια μα και εκεινη που θα λιωσει σε ενα κρεβατι με ταινιες και ντελιβερι.Γκρινιαζει με τα ματια και κρατα μουτρα.Αναβει τσιγαρο οταν νευριασει .Καπνιζει τοσο που αν ημουν ο συντροφος της θα ζηλευα την σημαντικοτητα του.Τι να πεις το θεμα δεν ηταν να την καταλαβαινεις παντα “θα χασω το μυστηριο” μας ελεγε,το θεμα ηταν να την αγαπας.
-Γεραλντινα.
No comments:
Post a Comment