Εχω χαθει καπου στις ταινιες μου.Εχω γινει ενα με τα γραπτα μου.Εχω αγκαλιασει το δραμα μου.Εχω μαθει στα τσιγαρα μου μονολογους.Εχω δει το ποτηρι μου να δακρυζει.Εχω δει τον καθρευτη μου να κρυβεται στο μαυρο.Εχω δει τον ηλιο μου να φεγγει ενα ξημερωμα.Εχω δει το φεγγαρι μου να ανατελλει ενα πρωι.Εχω πεσει κλαιγοντας πανω στα πεταμενα σεναρια καποιου χεριου.Εχω αντικρισει το φως σε τυφλωμενα ματια μα και το σκοτος σε ορθανοιχτα βλεμματα.Εχω πεταξει την καρδια μου σε κομματια που ηχουν σαν αυτο που καποιος αποκαλεσαι αγαπη.Η ψυχη μου μη ρωτας..Ακόμα σε καποιο καμαρινι ειναι αλλαζει για τον τωρα ρολο της.Θελω να κουβεντιασω σα την Κατερινα ξανα.Χαζευω το ταβανι ξυλινο ολα στραβα και γω αναποδη.Σε μια καρεκλα πιο ανετη απο πολλες αγκαλιες που περασα .Μια θεα καλυτερη και ομορφοτερη απο ψεματα που ακουσα για να μεινω.
Μα ακομα δε καταλαβες; Ειμαι ενας απαισιος ανθρωπος.Οχι μη διαφωνεις.Δε εχω σπιτι.Η μαλλον καλυτερα δε νιωθω καπου σπιτι μου.Βασικα ισως εκεινος ο λοφος μου ταιριαζε μα οχι.Πνιγομαι στις τασεις φυγης μου.Σε αγαπω και σε μισω.Σε θελω και σε σιχαινομαι.Μου λειπεις μα αδιαφορω.Σε χρειαζομαι μα με πνιγεις.Δε σε μπορω αλλο μα ακομα εδω ειμαι.Μη προσπαθεις να με ψυχολογησεις.Πες μου για τις αποριες σου αλλωστε εχω ταλεντο στο να απανταω για τα παντα μα οχι για μενα ως εμενα.Ξερω παλι δε με καταλαβαινεις.Ισως φταιει που δεν μας αρεσαν ποτε οι ιδιες ταινιες.Ισως φταιει που ειμαι του gin και συ του ουισκι.Κι δε μιλαω για σενα αν αυτο νομιζες.Ουτε για σενα.Τωρα ψαχνεσαι αν μιλαω και συ για σενα,ποσο αστειος και δυνατος ο λογος μοιαζει οταν τις λεξεις μπερδευεις με τεχνη;
Ισως παλι φταιω και γω που αφησα να με πεισουν πως η μοναξια δεν ειναι φιλη καλη.Μα φταις και συ εμενα βρηκες να ερωτευτεις; Στο πα πως εγω δε νιωθω πια.Τα δωσα ολα στη τεχνη και απλα περιπλανιεμαι παιζοντας ρολους σε καθε αλλαγη της ωρας ,ερωτευτηκα τις προβες μου,ερωτευτηκα τους ηρωες ,εβαλα το δραμα τοσο μεσα στη ζωη μου που αν δε ξερεις απο υποκριτικη μαζι μου δε μπορεις να συμβαδισεις.Η μαλλον μπορεις οταν φτασει η στιγμη και κατανοησεις πως στη τεχνη ορια δε μπορεις να βαλεις παρα μονο να την ερωτευτεις για αυτη της την διπολικη διαταραχη,εκει ισως γραψω τελικα για σενα καθως εσυ με χαζευεις να καπνιζω και παραξενες ποζες να παιρνω πανω στη καρεκλα ενω βλεπω για 20 φορα εκεινη την ταινια του 79 ακουγοντας υστερα Ντυλαν και αντι να μου θυμωσεις γελασεις και ερθεις και με φιλησεις,τοτε ναι σιγουρα θα γραψω για σενα,και που ξερεις ισως να σε ερωτευτω μα σου τονιζω το ισως,υποσχεσεις βλεπεις δε δινω αλλωστε θεατρινα ειμαι και οι υποσχεσεις οριοποιουν και πνιγουν ο μονος πνιγμος για τον οποιο δεχομαι να γραψω ειναι εκεινος που χεις τα χερια σου περασμενα σφιχτα στο λαιμο μου και με ρωτας γιατι αφου με αγαπουσες και γω γελω και σου λεω θα γραψω για αυτο,εκει αποφασιζεις αν θα μεινεις να κανουμε ερωτα οπως λεει το σεναριο η θα φυγεις απο αλλη μια σκηνη τουτης μου της παρανοιας.
-Γεραλντίνα.
No comments:
Post a Comment