Χείμαρρος.

. Έτσι ήταν. Ορμητική. Δε μπορούσε να μένει σιωπηλή τις ώρες εκείνες που ένιωθε.
Μπαμ,έσκαγε. Τα έλεγε όλα. Δεν άφηνε στάλα να κυλήσει δίχως να ειπωθεί. Δεν την ένοιαζε τι θα χασει,τι θα κερδίσει. Όλα για όλα. Ή όλα ή τίποτα.Αν όχι όλα, τίποτα. Εκείνοι καμιά φορά τρομαζανε, αλλες φορές μεναν σιωπηλοί και στην καλύτερη την φίλαγαν.

Μια ζωη της λέγανε να μην δένεται. Δε γινόταν. Δε δενότανε με όλους. Διάλεγε συνήθως ενστικτωδώς άτομα περίεργα, πληγωμένα, ατομα που ειχαν ιστοριες να της πουν. Της αρεσαν οι ιστοριες, βασικα καπου εκει μπερδευοταν. Της αρεσαν οι ιστοριες ή το οτι μεσα απο αυτες ενιωθε κομματι τ ου αφηγητη; Η λογική μονιμως απούσα. Θεωρούσε κατάρα την εμπλοκή της λογικής με το συναίσθημα. Έτσι καπου στο δρόμο έχασε αυτο που αγαπούσε παραπάνω στον εαυτό της. Να μπορεί να μιλάει για ότι νιώθει δίχως φόβο.

Πλεόν, φοβάται. Σκέφτεται πολύ. Δε θέλει να μιλήσει. Ο τοίχος που έπεσε κάποτε είναι ο χειρότερος της εφιαλτης. Ξέρεις ακομα δενεται, μπορεις να το καταλαβεις, θελει να μιλησει μα πνιγεται, και συ καθεσαι και κοιτας ενώ εκείνην την πνίγει ο χείμαρρος που χει το ονομα σου.

-Γεραλντίνα