Ιδανικός και ανάξιος εραστής.

Δεν ήξερα τι μέρα είναι. Είχα ξυπνήσει με τρομερό πονοκέφαλο και αναγούλες. Κοιμόμουν με την ελπίδα να μη ξυπνήσω. Καφές,τσιγαρο, υπολογιστής. Ρουτίνα. Κακά νέα, θλίψη, σκέψεις τύπου “χάσιμο χρόνου η ζωη”.
Ένα ποτήρι κρασί κοκκινο. Κλείνω τον υπολογιστή και τον περιμένω. Ξέρει ότι πίνω κρασί μόνο όταν κάνω τέτοιες σκέψεις άλλωστε το σιχαίνομαι όσο το ρολόι που χτυπά και γω ακόμη αναπνέω.

Να τος! Ακούω τα βήματα του από την είσοδο. Τον νιώθω όλο και πιο κοντά μου. Μια παύση κάπου εδώ,πρεπει να του ανοίξω. Είναι τόσο όμορφος, μέτριος σε ανάστημά,λευκό δέρμα και μαυρα μάτια ασορτί με τα ρούχα του… Με φιλά απαλά, μου χαϊδεύει τα μαλλιά, κάθεται στη θέση μου και πίνει το κρασί μου. Με κοιτά και γελά σιωπηλά, πάντα ήταν τόσο σιωπηλός.

Βάζω κι άλλο κρασί. Κάθομαι δίπλα του . Κάνει μια με το χέρι του και το χύνει. Δε του λέω τιποτα άλλωστε δε προλαβαίνω έχει ήδη αρχίσει να με γδύνει. Μου ανάβει ένα τσιγάρο και με σπρώχνει απαλά έτσι ώστε το σώμα μου να ξαπλώσει τελειωτικα πίσω. Με ξέρει τόσο καλά, κάθε σπιθαμή μου, περνα,την ακουμπα και την σκοτώνει. Τους σβήνει όλους.

Τόσο τρυφερός, ούτε ατέλεια. Άγγιγμα σα παραισθησιογόνο χάπι. Διείσδιει μέσα μου και κλεινει τις πληγές ,γεμίζει κενά . Η κορύφωση έφτασε.

Τραβιέται. Με παίρνει αγκαλιά .
-Δεν είσαι δικιά μου, οι κραυγές σου έχουν ζωή. Δε μου ανήκεις. Μη κλαις δεν είναι η ώρα . Η ώρα εκείνη θα ναι σιωπηλή αλλά μέχρι τότε ας πιούμε, ας πιούμε στις κραυγές σου. Ήταν πάντα οι αγαπημένες μου και συ πάντα η Αγαπημένη μου". Δε μου χε ξαναμιλήσει. Ήπια το κρασί μου κούπα, τον κοίταξα και του ψιθύρισα “-Ώρα να φύγεις Αγαπημένε μου

-Γεραλντινα. ”