Morning messy thoughts.

Μου πε μια ψυχή πριν κάποιες μέρες πως δεν αγαπώ. Με άφησε να το σκέφτομαι όλο το βράδυ . Το επόμενο του ζήτησα να μου εξηγήσει γιατί το πιστεύει αυτό. Μου πε πως πλέον δε νιώθω. Δε μου κάνει εντύπωση τίποτα . Ότι οι καταστάσεις που βίωσα με κάναν να μη πιστεύω στους ανθρώπους και απλά να κρατάω τος άμυνες ψηλά και ότι δε περιμένω τίποτα από κανένα. Ότι πλέον απλά ξεσπω και βγάζω τη καυλα μου.

Δεν υπήρχε λάθος σε τίποτα μα υπήρχε στο κυριότερο. Αγαπάω. Και αλήθεια αγαπάω πολύ τουλάχιστον αγάπησα πολύ. Μα η αλήθεια είναι πως σιγά σιγά παύω να πιστεύω πως υπάρχει ακόμα αγάπη εκεί έξω. Άλλωστε πως ; Όταν ο πρώτος άντρας που αντίκρισαν τα μάτια μου είναι μια από τις μεγαλύτερες μου πληγές; Πως να πιστέψω στην αγάπη όταν ζητιάνευα για ένα της δείγμα και τις περισσότερες φορές έπαιρνα χτύπημα; Πιστεύω στην ουσία μα πιστεύω και στο ότι την έχουμε χάσει κάπου μαζί με τα συναισθηματα τα οποία προσπαθούν τα τείχη της άμυνας μας να σκαρφαλώσουν.

Οι άνθρωποι σπάνε και το δυσάρεστο είναι πως όσο κι αν οι πληγές κλείσουν τα σημάδια είναι εκεί. Άλλοι τα κοιτούν και είναι λίγο πιο προσεκτικοί μα ρισκάρουν και άλλοι απλά υψώνουν κι άλλο τα τείχη. Εγώ είμαι κάπου χαμένη στο ενδιάμεσο. Σα καταραμένη συγγραφέας με ένα στυλό και ένα τετράδιο κόβω βόλτες χαζευοντας κάθε έναν από αυτούς . Γράφω για όλους και τρέφομαι από αυτό. Παρατηρώ κάθε εναλλαγή και συγκρίνω τις πλευρές. Ανασαίνω από τα συναισθήματα του χαρτιού που βγάζει η περιγραφή όλων αυτών.

Ισως τελικά να άρχισα να γράφω για να μη ξεχάσω πως είναι να αγαπάς. Για να θυμάμαι πως κάπου υπάρχει ουσία. Πως κάτι έχω στη ζωή μου και αυτό είναι τα γραπτά μου κι όσο θα γράφω θα υπάρχω και δε θα ξεχνάω πως υπάρχει κάπου εκεί έξω αγάπη και πρέπει να την αποτυπωσω στο χαρτί.
-Γεραλντινα