Τα παραμύθια.

“ Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια.Όχι τα κλασσικά ,βλέπεις η μητέρα μου έκανε τα παραμύθια ρεαλιστικά και όχι τόσο όμορφα δε πήγαιναν όλα καλά και στο τέλος πάντα μου θύμιζε πως η ζωή είναι ένα παραμύθι μόνο για όσους αντέξουν την σκληρή πλευρά της.

Μεγάλωσα και γέμισα τόσο τασάκια γράφοντας παραμύθια,χαζεύοντας μάτια,σώματα,κινήσεις,ανθρώπους.Στιγμές,αντιδράσεις,αλληλεπιδράσεις,σχέσεις,χωρισμούς,χαμούς,διαφωνίες,συμφωνητικά,λόγια,λόγια,λόγια και κάπου κρυμμένες οι πράξεις.Καθώς περνούσαν τα χρόνια απορούσα γιατί τα λόγια υπερισχύουν των πράξεων; Υστερα θυμόμουν που μου χε πει η μητέρα μου οτι οι άνθρωποι λένε πολλά και εύκολα μα εσύ να ακούς τις πράξεις κάνουν περισσότερο θόρυβο.Και έψαξα να βρω σε κάθε σημείο που χε θόρυβο εκείνες τις πράξεις μα έπεφτα πάντα σε λόγια και κενές πράξεις στην αναμονή.

Έτσι λοιπόν άρχισα να απογοητεύομαι σιγα σιγα και αρχισα να ψάχνω τις σιωπές.Κοίταγα τα μάτια και επικεντρωνόμουν στους χτυπους της καρδιάς.Τελικά οι πιο δυνατές πράξεις κάνουν θόρυβο τόσο σιωπηλό.Κάπου εκεί είχα μπερδευτεί και παιδευόμουν να βρω το δικό μου παραμύθι το οποιο έμοιαζε αρκετά άσχημο μέχρι στιγμής.

Εκατσα λοιπόν και άναψα ένα τσιγάρο απο τα βαριά και ξαπλωσα στο κρεβάτι μου και άρχισα να βάζω μια σειρά σε όλα όσα ειδα,άκουσα,ένιωσα.Κατέληξα να σωπαίνω ψάχνοντας την ουσία του παραμυθιού μου κοίταξα γύρω μου και το μόνο που είδα ήταν εγώ ,μεγάλη πια για τα παραμύθια του κόσμου μα αρκετά μεγάλη πλεον να φτιάξω το δικό μου παραμύθι ,έτοιμη και καλά με μένα ήρθε η ώρα να βρώ την δικη μου θορυβώδης σιωπή,γιατί πώς να στο πω ωραία τα παραμύθια ,όμορφα λόγια έχουν μα οι πράξεις είναι εκείνες που τα ποιουν στη πραγματικότητα και εγώ έτυχε να ακούσω την πιο μεγάλη πράξη στη πιο δυνατή σιωπη.Το νου σου που θα λεγε και το Κατερινάκι ξερεις που ειναι ο στόχος.
-Γεραλντίνα. ”