Yπαρχουν στιγμες.

Yπαρχουν στιγμες που ευχομαι να μην ημουν ετσι.Ξερεις χαζορομαντικη ,ονειροπαρμενη ελπιδοφορα ,που διαβαζει και βλεπει ακομα ροματζα και πιστευει ακομα σε ενα κοσμο πιο ομορφο και σε αυτο που η κοινωνια μας κοροιδευει ,πως το λενε να δεις; Α,ναι αληθινη αγαπη.

Που λετε προσπαθησα και γω καποιο φεγγαρι να γινω κυνικη,ψυχρη,τοιχος,δηθεν σκληρη καργιολα που θα ελεγε μια ψυχη .Χαθηκα μεσα σε μεγαλους χωρους με καπνους , εσπαγα οσα μπουκαλια κατεβαζα σαν να ηθελα να πνιξω εμενα την ιδια και τα σπαγα σαν πραξη παραδειγματισμου οτι ετσι θα σπασω και γω αν μεινω ο εαυτος μου.Εφευγα τα βραδια μη τυχον και με κλεισει κανα ζευγαρι χερια παραπανω απο ενα τσιγαρο χρονο.Μη τυχον νιωσω και θυμηθω ποια πραγματικα ειμαι.

Μα ολο αυτο εν τελη με γεμισε με ενα κενο και μια αφορητη θλιψη ,δε ξερω κατα ποσο γινομαι κατανοητη.Καταλαβα λοιπον πως πρεπει να αποδεχτω και να ζησω με το γεγονος οτι ειμαι απελπιστικα συναισθηματικη και ευαισθητη και οτι δε μπορω να πεταξω απο πανω μου τον ρομαντισμο στον οποιο μαλλον με βουτηξαν οταν ημουν μικρη στο καζανι του.

Ειναι δυσκολο να μεγαλωνεις σε μια εποχη αναισθητη ενω ζεις σε ενα σπιτι ποτισμενο στην αγαπη δυο ανθρωπων που υστερα απο 26 χρονια μαζι ειναι οτι πιο ερωτευμενο εχεις αντικρισει ,διαβασει,παρακολουθησει.Παθαινεις ρε παιδακι μου μια συγχυση ψυχικη οταν ολη σου την ζωη ακους οτι υγεια και αγαπη ενω βγαινεις εξω και βλεπεις τετοια απαξιωση σε οτιδηποτε ουσιωδες και η μονη αξια ανυποχωρητη να ναι το χαρτι ,και οχι εκεινο που το γεμιζεις μελανι δυστυχως.

Μωρε να σας πω κατι ισως καποια στιγμη να ζηλευα απιστευτα αυτην την απαθεια και τον μηδενισμο.Ηθελα να γινω ενα αψυχο κορμι τοσο πολυ που ειχα παθιαστει μα εν τελη το τι ειμαστε πραγματικα δεν θα το υποταξει ποτε κανεις μας.Επρεπε βεβαια ,οπως πολλα στη ζωη μου να το βιωσω για να το απορριψω κι να υποστω τις συνεπειες. Πλεον οντας οσο πιο εαυτος μου γνωριζω,δεν σας ζηλευω αντιθετως σας λυπαμαι. Ωρες ωρες σας σιχαινομαι κιολας που δε μπορειτε να δειτε ποση ομορφια θα μπορουσε η αγαπη να φερει κι οχι μονο ερωτικη,σε αυτον τον κοσμο.

Κι αν σας μοιαζει αλλαζονικο ολο αυτο ,κριμα.Ηταν μια εκθεση της ιδιας μου της αδυναμιας να με αποδεχτω η οποια δε με νικησε και ξερω πως εκει εξω υπαρχουν ακομα ψυχες που διψανε για ζωη ,ξερω πως μπορουμε να κανουμε την ζωη μας σαν εκεινα τα βιβλια που λατρευω,ξερω πως αν το πιστεψουμε η ζωη μας θα ειναι πιο ομορφη απο εκεινη την ταινια που ζηλεψαμε αρκει να το ποθησουμε και να αποδεχτουμε πως δεν θα ειναι ο δρομος στρωμενος με ροζ τριανταφυλλα αλλα θα αξιζει τον κοπο,γιατι του δωσαμε εμεις την πραγματικη αξια που του αρμοζε σε ολο του το μεγαλειο διχως ενδιασμους και αμυνες του κωλου.

Πως το πε να δεις; 
Α,ναι
“Υποσχεσου μου ποτε μας να μη γινουμε αυτοι” και ολα θα πανε καλα. Και αυτο ειναι υποσχεση απο εκεινη την τρελη που πιστευε σε ενα κοσμο ομορφο ματια μου.

-Γεραλντίνα.