Πιστή

Πληττω 
Πληττω με ολη αυτη την ματαιοδοξια που σας κατακλυει
Που εσεις οι ιδιοι πειθετε τον εαυτο σας για αυτην
Βαζετε τα χερακια σας και ξεριζωνετε τα ματακια σας
Σαν αβουλα πλασματα που βρικανε βολικη την πολυθρονα εκεινη του οτι ολα ειναι ματαια 
Η καραμελα ετουτη μαλλον θα εχει γευση κομματακι εθιστικη 
Μα σας βαριεμαι τοσο πολυ να σας βλεπω να επαναπαευεστε σε οτι θελουν να σας πλασσαρουν
Ειναι ευκολο να πεις πως ο κοσμος ειναι ενα χαλι
Και δε ξερω αν με ενοχλειτε περισσοτερο εσεις που δεν εχετε λογο να υπερασπιζεστε κατι τετοιο
Η αν με ενοχλειτε εσεις που εχετε δει οντως το χάλι και αποφασισατε οτι θα μεινετε σε αυτο
Στασιμοι και μιζεροι,ανθρωπακια και πιονια ενος κυκλου φαυλου
Ποιος βρε δυσμοιρε θα σε τραβηξει απεξω απο τουτο το πηγαδι αν δεν απλωσεις εστω το χερι σου να σε πιασει;
Τι νομιζες πως ειναι η ζωη; Μαμ,κακα και νανι; Πως η μαμα θα ειναι παντα εκει να σε προσεχει;
Και εσυ που τα ειδες ολα αυτα πως  ετσι δεν ειναι γιατι δεν αποπειραθηκες ετσι μωρε για το γαμωτο να γυρισεις λιγο την ροτα;
Κι οχι την ουρα μου εξω δεν την βγαζω 
Η θλιψη μου ηταν απο της αγαπημενες μου ερωμενες μα αρχισε να με ενοχλει ολη αυτη της η μαυριλα,πολυ γκρινιαρα και ανελεητα επικριτικη απο τον καναπε της παντα τυλιγμενη στην κουβερτα του εκ του ασφαλους.
Η πολυ παρεα με την καταστροφη μας εφερνε πολλες φορες αντιμετωπες με την φθορα.
Κι οταν αρχιζεις να χανεις τα κομματια του ειναι σου εχεις δυο επιλογες ή καθεσαι και το παλευεις η βολευεσαι στο τιποτα που αποκαλεις υπαρξη,συγνωμη ζωη το ελεγες αυτο.
Οχι εγω δε το ελεγα ζωη.
Βλεπεις ειχα παντα ενα θεμα με την εξουσια.
Μεχρι και την εξουσια που μου ασκουσε ο ιδιος μου ο εαυτος με το σιναφι του,ξερεις τα κοριτσια.
Την θλιψη,την απαισιοδοξια,την ματαιοτητα και την αυτοκαταστροφη.
Εχω πιει εγω για να κοροιδεψω τον πονο μου καθως οι δαιμονες μου γελουσαν στην γωνια.
Ουυυυυ,καλα εισαι
Εχω ξαπλωσει σε σεντονια που δεν ηθελα για να κλεισω κενα ,και εχω φυγει υστερα κρυφα την νυχτα πισω στο νοικιαζομενο μου δωματιο να πλυθω με καυτο νερο ,σα να θελω να ξεπλυνω,να καψω το πετσι μου απο αλλο ενα ανουσιο γαμησι που με σπαταλησα στην προσπαθεια μου να με γεμισω .
Μια μερα ομως ,μη με ρωτησεις ποια δεν καταλαβα ποτέ.
Μια μερα ξυπνας νιωθεις πως εισαι κενη μα δεν ειναι αυτο που νομιζεις.
Δεν ειναι κενο
Σου μοιαζει λιγο να δεις με κυνισμο 
Μα ουτε αυτο ειναι.
Πλενεις τα μουτρα σου,και λες δε μπορει μα τι συναιβει; Λες και το να μη σε ποναει τιποτα ειναι κατι σαν ασθενεια.
Εκεινη την μερα λοιπον ηταν η μερα που θυμηθηκες πως κενο κανενα δεν εχει υποχρεωση κανεις να σου γεμισει.
Πως το αλκοολ σε δηλητηριαζε και το μονο που σου αφησε ειναι κουσουρια σε συκωτι και νεφρα και κανεναν πονο δεν εσβησε.
Πως εκεινα τα μετρια γαμησια τωρα εγιναν και να τα σβησεις δε μπορεις και στη τελικη δε γαμιεται εδωσες και λιγη χαρα σε κανα δυο φαλους παραπανω να χει ο κοσμος να λεει.
Εκεινη την μερα δεν ειναι πως σε φωτισε ο καλος θεουλης
Μα εκεινη την μερα ειδες τις φιλες εκεινες,εκεινους τους δαιμονες του εαυτου σου.
Ειδες τον ιδιο σου τον εαυτο και τον αποδεχτηκες 
Αυτη ηταν η αρχη ,εκεινη η αποδοχη 
Αυτο ηταν το τελος της ματαιοδοξιας που τοσο εχουμε  ωραιοποιησει το 2019 τον 21ο αιωνα 
Εκεινη την μερα σταματησες να κατηγορεις τον κοσμο για το ποσο ασχημος ειναι
Σταματησες να τα βαζεις με οσους σε πληγωσαν και να κλαις πανω απο το χυμενο γαλα
Εκεινη την μερα καταλαβες πως ο μονος που μπορει την ολοκληρωση να σου προσφερει
Ειναι τα μουτρα σου 
Και αντι να πετας ευθυνες απο δω και απο εκει αρχισες να φτιαχνεις αυτο που μπορεις και πραγματικα μονο απο το χερι σου περνα
Εκεινη την μερα σε αγκαλιασες και αρχισες να θυμασαι ποσο ομορφο μοιαζει το να σε αγαπουν πραγματικα
Γιατι εκεινη την μερα θυμηθηκες να σε αγαπησεις
Και ετσι περασε ο καιρος
Κι ας μην ηταν οι καλυτερες μερες δε σε αφησες να μη ξανασηκωθεις κι ας επεσες
Γιατι σιγουρα η ζωη δεν ειναι δρομακι στρωμενο με ροδοπεταλα 
Μα δεκαρα δεν εδινες και ποτε για τα λουλουδια
Δεν προκειται κανεις να σου προσφερει την ευτυχια αν δεν την θες
Και αν εσυ ο ιδιος ποτε δεν εδωσες την ευκαιρια στον εαυτο σου να την γευτει απο σενα
Τα λογια ειναι ωραια και ο κοσμος ξερει απο αυτα 
Και εγω παιζω καλα με τις λεξεις μα μονο οταν τις πεταω σε κανα δυο γραμμες 
Απο την αλλη τρεφω μια αηδια οταν δε συνοδευονται με πραξεις 
Για αυτο λοιπον ,καπου εδω να σου πω πως εγω δεν ειμαι κανας φωστηρας
Ουτε τα ξερω ολα ,ουτε τα εκανα ολα σωστα στη ζωη μου
Αντιθετως πηγα στο διαολο και γυρισα γιατι η ζωη ειναι πιο ωραιο γκομενακι απο την θλιψη 
Η ζωη εχει πλακα,δεν μενει στασιμη και μενα αυτο με εξστασιαζει
Και ετσι κλεβω και εγω λιγο απο το δικο της το παραδειγμα
Βεβαια για να τα δεις λιγο και εσυ σαν εμενα αν βεβαια θες και την βρισκεις με τις μπουρδες που γραφω
Πετα την πολυθρονα και την πουτανα την θλιψη εξω απο το σπιτι
Σου ειναι απιστη και ξελογιαστρα
Ενω η ζωη στεκεται με υπομονη και σε περιμενει μεχρι του λογου σου να ξεστραβωθεις 
Και οταν ετουτο συμβει ελα να με βρεις 
Δικιο πως ειχα μη μου πεις 
Μονο χαμογελα μου 
Τοτε θα ξερω πως η ζωη εγινε ακομα πιο ομορφη
Γιατι ενας ακομα αρχισε να ζει.

-Γεραλντίνα