Της έπαρσης το μηδενικό

Θα έβγαζα την αφεντια μου στο κλαρί 
Ιέρεια του έξω από δω θα γινομουν
Θυσία ολόκληρη
Θα ξεριζωνα την σάρκα μου 
Θα πέταγα την ψυχή μου στον δρόμο
Θα την κλωτσαγα ενώ ήμουν ένας σκελετός

Ίσως τότε έφευγε το βάρος 
Εγώ δε φοβόμουν την σκηνη
Είχα θάρρος και περίσσιο θράσος
Στη σκηνή δεν έτρεμε ούτε το βλεφαρο μου
Άνοιγε η αυλαία και ο ρόλος είχε μόνο σημασία
Δεκάρα δεν έδινα για το ποιος με βλεπει
Ο εγωισμός του να είμαι η καλύτερη 
Υπήρχε μόνο το έργο και οι πραξεις

Είναι τρομαχτικά επώδυνο
Το αίσθημα του φόβου ότι θα αποτύχεις 
Εγώ που φώναζα σε όλον τον κοσμακη
Πώς αν δε κάνω θέατρο θα πεθανω 
Χρόνια αργότερα ανέβηκα στη σκηνή 
Κι έτρεμα σα το ψάρι 
Είπα δύο γραμμές και ύστερα κατεβηκα
Έφτυσα τα λυσακα μου και άρχισα να κλαίω 

Δεν ήξερα τι μου συμβαίνει 
Τέτοιο βάσανο ποτέ κανείς μη ζήσει 
Έλεγα και ξαναλεγα και έκοβα την ευθεία 
Πάνω κάτω 
Πάνω κάτω 
Τα φίλτρα σκοτώνουν την τέχνη
Αυτό ήταν 
Η παγίδα του μεγαλωνω είναι η σκέψη
Η πολύ ανάλυση καταπίνει την μαγεία 

Και το θέατρο είναι μαγεία 
Που πολλά πολλά δε θέλει 
Παρά σεβασμο
Ότι αφήνεις σε αφήνει
Αυτό είναι η μεγαλύτερη ασέβεια 
Που διέπραξα σε τούτη την ζωη
Με έφαγε η έπαρση του τότε 
Και τιμωρήθηκα με συνοπτικές διαδικασίες

Άλλωστε για να ποιεις ήθος 
Πρέπει να εχεις κιόλας και αυτό σίγουρα 
Είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος 
Μπορώ όμως πλέον με σιγουριά να πω 
Πώς αν αναγκαίο είναι 
Μπορώ ακόμα και να συρθω.

-Γεραλντινα