Πρωινός πεσιμισμός

Πρωινός πεσιμισμός.

Ιδανικά θα έγραφα συνέχεια για τον ερωτα
Θα αφιέρωνα ποιήματα στην αγάπη
Είναι παντελώς άσκοπο όμως
Ο κόσμος πια γελά με αυτά
Κι αυτό είναι πραγματική καταδίκη
Στην δυστυχία μιας περίπου ύπαρξης

Δεν οφείλει η άρνηση
Κάποια στιγμή πρέπει
να αποδεχτώ την ασχήμια μας
Ύστερα να πάψω να ελπίζω σε ρομαντισμους
Αυτά τα καταραμένα κλισέ μου
Άλλωστε εδώ μόνο της αχαριστίας
Περνά η μπογιά

Έπαψα καιρό να προσδοκώ
η απογοήτευση δεν βγάζει πουθενά
Πλέον έχω κάτι νεύρα με το κιλό
Έναν κάποιο εθισμό
Στους καφέδες και το αλκοόλ
Και ένα κάρο νεκρά συναισθήματα

Όσον αφορά τον ρομαντισμό
Μας είναι πλέον άχρηστος
Καταχωνιασμενος σε κάποιο υπόγειο
Διαβάζει Ντοστογέφσκι
Σκεπασμένος με γενναιόδωρη αδιαφορία

Καμιά φορά τον αναπολώ
Ύστερα τον ψάχνω
Σε μικρά καφέ
Παλιά βιβλία
Σε παραστάσεις ασυνόδευτες
Και σε εκείνα τα μοναχικά
Jameson δύο πάγους
Στο τέλος του μπαρ

Είμαστε σκλάβοι του τίποτα
Υπόδουλοι του κάτι
Σερνομαστε στο αγαθό
Να πνίξουμε τα ως τον λαιμό
Ψυχολογικα μας
Και μεις άπραγοι
Μας φταίει η ζωή
Έτσι δεν είναι;

Και γω σε κάποιο γωνιακό καφέ
Στο Κουκάκι
Σας παρατηρώ και υστερα
Συλλογίζομαι
Ποια ζωή ;

-Γεραλντινα