Να χαμε,να λέγαμε

Μην προσπαθεις καθενός την τέχνη να καταλάβεις
Αχριαστο είναι
Η τέχνη υπάρχει για να την απολαμβάνεις
Πώς άλλωστε να καταφέρει κάποιος
το άυλο να αγγίξει
Γιατί στην τελική η πηγή της τέχνης είναι άυλη
Καθώς η ψυχή μορφή και υπόσταση δεν έχει

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος
Δεν τηρεί η τέχνη κανόνες
Έχει αυτήν την ομορφιά
Της ανοιχτής αντίληψης
Που αφήνει τον καθένα
Να βλέπει κάτι διαφορετικό

Η κριτική βλέπεις στους ανθρώπους
Ειναι σαν μικρόβιο
Ζει ο άνθρωπος για να μιλά
για το τι δε του αρεσε
Πώς έπρεπε να είχε γίνει
Τι λείπει και που υστερεί
Ψάχνουμε τόσο το νόημα
Που χάνουμε την ζωη

Δε ξέρω γιατί στα λέω αυτα
Ισως να φταίει που έβρισκα πάντα
Ενδιαφέρον στο περίεργο
Σε κάθε τι που δεν ακολουθούσε μέτρα
Κάθε τι που ήταν δυσνόητο σε άλλους
Εμένα μου έφερνε ικανοποίηση
Ήθελα να το ψάχνω σιωπηλά
Καμιά φορά όμως και γω
στα ίδια παρασύρομαι

Είμαστε τόσο διαφορετικοί
Μα δε μπορούμε να το δεχτούμε
Δεν αντέχουμε στην ιδέα
Οτι οι προτιμήσεις μας διαφέρουν
Ακόμα δεν μάθαμε ότι έχουμε την επιλογή
Σε ότι δε μας αρέσει απλά να αδιαφορούμε

Μας κυριεύει μια ανάγκη ανίκητη
Να χουμε κάτι να πούμε
Να δώσουμε μια θέση στον εαυτό μας ισχυρή
Δείχνοντας τα υποκειμενικά λάθη
που το μυαλό μας ειδε
Με το δάχτυλο μας ψηλά

Σε μια κοινωνία που ο κόσμος
Προσπαθεί τόσο πολύ να εξηγήσει την τέχνη
Αντι να αγκαλιάζει όποιο
κομμάτι της, του ταιριάζει
Δεν απορώ που υπάρχουν τόσοι μοναχοι τους
Καθώς ψάχνουν στα μέτρα τους
Να φέρουν κάθε τι που γνωρίζουν

Βλέπεις,οι ανθρώπους πια
σμιίγουν για να αλλάξουν αυτό που αγκαλιάζουν
Προσπαθούν τόσο να καταλάβουν
Αυτό που δε τους μοιάζει
Που ξεχνούν να αγαπήσουν
Την τέχνη στην διαφορετικότητα
Της κάθε αγκαλιας

-Γεραλντινα