Δειλή

Τελευταία κόβω βόλτες στο κέντρο
Όπως έκανα παλιά 
Το σύμπαν παίζει και πονταρει
Κάθε που εγώ σκέφτομαι 
Παίζει με κάθε μου πιθανότητα 
Μου την πετάει στα μούτρα 
Σαν να μου λέει 
Πώς κάθε τι μοιάζει δυνατό

Η ζωή κυλά μόνη της τον τελευταίο καιρό 
Οι καταστάσεις είναι τέτοιες 
Το άγχος μου θάβεται υποσυνείδητα
Και έτσι δεν κοιμάμαι σωστά 
Θα περάσει όμως και αυτό 
Όπως περνανε χαμένοι άνθρωποι
Από μισοτελειωμένες γνωριμίες

Και τα θυμάμαι όλα καλώς η κακώς 
Ανάθεμα την επιλεκτική μνήμη 
Και ότι δε σβήνει στην πεθαμένη ελπίδα
Μεγαλώνεις και πέφτεις στην παγίδα
Μιας κάποιας αισιόδοξης θλίψης
Την οποία σκορπάς με χαμόγελα 
Τίποτα μη φανεί 


Κρατάμε αποστάσεις ασφαλειας
Δε μας είναι δύσκολο δα
Είμαστε συνηθισμένοι σε αυτές και τις μάσκες
Άλλωστε όπου μας ξεγύμνωσαν δίχως πολλά να ξέρουν 
Φύγαμε γρήγορα 
Και όπου νιώσαμε φορούσαμε αδιαφορία
Μη τυχόν ο ιός μιας ανάσας από αίσθημα 
Μας ακουμπήσει και μολυνθούμε 

Θα είμαστε πάντα άβολες τυπικές ερωτήσεις
Χαμόγελα σπασμένα και σκέψεις θαμμένες
Άνθρωποι του περίπου και του γρήγορα 
Δειλοί που χαζεύουν την ζωή που θα θέλαν  
Σε ταινίες και παραστάσεις 
Και όλα αυτά εγώ θα τα παρατηρώ 
Όπως πάντα άλλωστε 
Και θα γράφω σε κάθε ευκαιρία 
Έτσι γιατι φοβάμαι να ξεχαστω
Λες και δεν ήμουν και γω 
Ακόμα άλλη μια δειλή


-Γεραλντινα