Δε φτάνουν οι λέξεις

Θα ήθελα να με ψάχνεις
Κάθε που με σκέφτεσαι να έρχεσαι
Αγκαλιά να με παίρνεις
Λίγο να σταματήσει ο χρόνος
Από την τόση ευτυχία

Θα ήθελα μεθύσια σαν και κείνο
Το βράδυ να φτιάχνει
Λόγια που αβίαστα βγαίνουν
Και φιλιά στο πλήθος
Κυριακάτικα απογεύματα σε καναπέδες αγκαλιά
Με χαζές σειρές να γελάμε σαν τα παιδιά
Ήρεμοι σε μια ησυχία δικη μας
Κουμπώνει η ψυχή τελικά
Στο ρημαδι το συναίσθημα

Τους καβγάδες να μη φοβάσαι
Κι να τους πεις πως τσακωνόμαστε
Για να τα βρίσκουμε
Πώς δε τους μοιάζουμε
Και ότι το ελάττωμα πρώτα ποθησαμε

Κοίτα να δεις πως σμίγει το απίθανο
Και δενουν οι πληγές
Σιγά σιγά ,απαλά
Σαν χάδι στην πλάτη πρώτου κοιμηθεις
Σαν σκέψη χαρούμενη το πρωί
Ύστερα από ένα καλημέρα που ειπες
Κι μου θύμισε πως άξιζε όλα να τα ζήσω
-Γεραλντινα