Της Νύχτας Τα Καμώματα

Πήγα να φυγω 
Ετρεχα να βρω φως
Και εκεινη γελαγε
Παλι εδω θα γυρισεις
Λαμπεις πολυ για τον ηλιο
Θα σε διωξει
Εγω εκει αμιληκτη
Θα γινω τυπισσα πρωινη
Απο εκεινες που ξυπνουν νωρις 
Ωρες που εγω γυρναγα
Θα πινω καφε 
Οχι σφηνακια
Θα φοραω λευκα
Οχι μαυρα
Θα μπορω να γκρινιαζω
Δε θα γελαω με ολα
Θα τρεχω να προλαβω 
Θα φοραω γυαλια για να βγω απο το σπιτι
Οχι απο το μαγαζι
Θα γινω η κορη που θελει η μανα μου
Η  κοπελα που ηθελε εκεινος
Δε θα ειμαι πια της νυχτας
Σκεφτομουν και το πιστευα πολυ 
Εκεινη ετριβε τα χερια της και γελαγε ξανα
Γιατι εκεινη ηξερε


Ξερεις ποτε βρισκεις καταφυγειο στη νυχτα
Οταν ολοι σε διωξουν εκεινη ειναι εκει
Οταν ψαχνεις τοπο να μην σε νοιαζει
Οταν  δεν θες αλλο να σκεφτεσαι 
Η μουσικη ειναι δυνατα τοσο οσο να μην ηχουν οι ψιθυροι
Η νυχτα δε σε κρινει
Σε παιρνει αγκαλια και σε προφυλασει 
Μα πριν σε εχει πεταξει πρωτα στο μηδεν και απαιτει να σηκωθεις στο δεκα
Στη νυχτα δεν εχεις ενοχες
Αλλα δεν εχεις ουτε ματια 
Οτι ειδες το ξεχνας
Δεν πρεπει να μιλας πολυ αλλα πρεπει να ακους 
Κι οτι ακουσες να το θυμασαι αλλα μη το ξεστομισεις
Σου μαθαινει πως ολα μετα τις 12 ειναι ψεμα
Και πως ποια εισαι κανεναν δεν νοιαζει


Σε σεβεται οταν σε κεινη εισαι πιστη 
Μα σε ξαμολαει σα το σκυλι αν ασεβεια δειξεις
Δε την νοιαζει το παρελθον σου 
Ουτε σε κοιτα στα στηθη μα στα ματια 
Οχι σαν εκεινους
Καθως σου φωναζει να τα κρατας ψηλα
Της νυχτας τα καμωματα ειναι σιωπηλα κι ας εχουν κραυγες
Εχουν μεθυσια στα ορθια ,σε ποδια γερα και σε μεγαλα χαμογελα
Εχουν κενο και κλαματα οταν τελειωνει
Γιαυτο γρηγορα να κοιμασαι μου ελεγε
Πριν ο ηλιος βγει και η πραγματικοτητα σου 
Χαστουκι στο ομορφο προσωπο σου χαραξει
Ναι κλαινε τα νυχτοπουλια 
Και μαλιστα πολυ 
Γιατι ψυχη απεραντη κατεχουν 
Κι ας μη θελει ο κοσμος να το δεχτει
Για αυτο τρεχουν στης νυχτας την αγκαλια
Γιατι εκεινη ξερει


Ετσι γυρισα και γω
Και στεγη πισω της ζητησα
Αφου ο κοσμος μου εκαψε οτι απο ψυχη μου εμεινε
Γυρισα το χαδι της να γυρεψω
Σα  θεραπεια στον πονο 
Μα το κενο πλεον ειναι μεγαλο 
Κι οχι οτι λειπει τιποτα
Αλλα οτι δεν εμεινε και κατι 
Δε μου παει και η πρωινη γκρινια βλεπεις
Εισαι για να γελας μου ελεγε 
Και τωρα πισω στην ανασφαλεια της αταξιας οπως λενε
Εγω νιωθω πιο ασφαλης απο ποτε διχως να πληττω
Και η ψυχη μου εδω δε πονα 
Βαζει τα ψηλα της τα παπποτσια
Τα κολλητα της τα ρουχα
Και θυμαται πως μονο εκεινη ξερει
Γιατι εμαθε απο την καλυτερη 
Και αλλο τωρα δε θα σπα 
Γιατι η αληθεια κρυβεται στο φως
Μα στην νυχτα κανεις
Γιατι στην νυχτα ολα επιτρεπονται.
Το θεμα ηταν παντα ποσο αντεχεις;

-Γεραλντίνα