Αυτό Δεν Είναι Ποιήμα

Ομορφα ηχει το ειμαι ποιητης

Μα η ποιηση δεν οριζει κανεναν
Και εγω σιγουρα γραφω ποιηση με μεγαλη αποτυχια
Δεν εχω μετρα,ομοιοκαταληξιες
Στροφες και στιχους ποτε δε μετρησα
Προτιμουσα παντα μια ποιηση που μοιαζει με χαος

Ποτε ομως δε μου παραπονεθηκε
Παντα μου εβαζε ζεστο καφε στην κουπα
Και με κοιταζε με θαυμασμο
Καθως αμφισβητουσα αλλους ποιητες
Καμια φορα δε εκνευριζομουν
Καπου διαβασα πως η ποιηση συντηρει αδιεξοδα
Την κοιταξα και της ειπα ποσο λιγο την ξερουν

Ισως να εχουν και δικιο
Ισως ειναι θεμα οπτικης γωνιας
Και με τα δικα μου μικρα σα κουμπια ματια
Η εικονα μοιαζει κομματι διαφορετικη
Παντα την ευχαριστουσα που ηταν εδω
Οταν εγω εφτανα σε αδιεξοδα
Εκεινη για μενα ηταν παντα το κλειδι απο το κλουβι
Αδιεξοδο δεν ηταν η ποιηση μα η ψυχη μου
Κλειδωμενη σε ενα κεφαλι που εβραζε μεσα σε χαρτινη κουτα

Ξερω πως αδυνατο σου φυσικα σου μοιαζει κατι τετοιο
Μα στη ποιηση ορια δε γνωριζεις
Καμια φορα αναρωτιεμαι αν γραφω οπως αγαπω
Η αν αγαπω οπως γραφω
Υστερα αδιαφορω και της αναβω το τσιγαρο
Το να γεμιζεις συναισθηματα σε μια αναισθητη εποχη
Σου αφηνει τρεις επιλογες
Η να τρελαθεις
Η να πεθανεις
Η σε χαρτι να τα χαραξεις

Κομματακι την τρελα δεν την γλιτωσα
Και σκεφτομαι καμια φορα πως βαρετα θα ηταν οσα γραφω
Αν δεν ειχα χασει και κανα δυο βιδες ση πορεια αυτη
Που ζωη ονομαζεται και τοσο την εχουμε παρεξηγησει
Η ποιηση μου εμαθε πως ο δρομος της ελευθεριας
Ειναι στο χερι μου και στο χαρτι μου
Οταν μου δεναν τα λουρια πιο δυνατα
Εξυνα με τα ποιηματα μου σαν μανιασμενη
Και αφηνα πανω τους μικρα κομματια σαρκας
Ετσι για να εχουν να θυμουνται
Πως καμια ψυχη δεν φυλακιζεται
Οσο και αν την σαρκα της γδαρεις.

Εγω δεν ειμαι ποιητης
Ειμαι απλα ελευθερη
Αδιαφορη σε λογικη και ορια
Και παραφορα ερωτευμενη με το αοριστο της
Παραφορα ερωτευμενη
Με την ποιηση.

-Γεραλντίνα

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης