Καναπές και ανάξιοι εραστές

Κακοποιώ την ίδια μου,την ψυχη.
Σταματαω όταν κοιμαμαι,ίσως για αυτό πλέον κοιμάμαι καλα,μα ποτέ δε φτάνει. 
Μηχανισμός άμυνας,σαν εκείνον που φεύγω από ότι πολύ ποθω. 
Μη εδώ,μη εκει,τα χουμε ξαναπεί.
Έπαψε να με δέρνει. Από τότε με δέρνουν οι σκέψεις
,κι όλες εκείνες οι φωνές, καλά χαραγμένες στέκουν.
Δε με αγάπησε κανείς τους.

Ολοι χτίζαν το ιδανικό και είχαν προσδοκίες,
ενώ εγώ ελυνα παζλ.
Γεμιζα ότι έλειπε στον καθένα τους.
Τα παίρνανε και φευγανε νύχτα σαν τους κλέφτες
.Βλεπαν το τι μπορώ.
Ερωτευοντουσαν σα τρελοι,μια εκδοχή που ίσως γίνομουν,μια εκδοχή που θέλανε να είμαι.
Αυτο που ήμουν,καταβαθος δε το αντεχαν. 
Σχεδόν το μισούσαν.

Το καλό κρεβάτι δίχως συναισθημα, κρατά το πολύ δύο βδομάδες. 
Ύστερα ξεκινούν σκέψεις κρεατοποιησης,και ανάγκη για αγκαλιές.
Έτσι έρχεται η αποχώρηση και ο προσωπικός εγκλεισμός 
με έναν ανέλπιστο κυνικό ρομαντισμό. 
Στη καλύτερη,η αλλαγή παρτενέρ αν την μοναχικοτητα δεν αντέχεις.

Βαριέμαι πολύ και εύκολα,αν όλα δε τα έχω.
Πληγωνομαι στο μέτριο και από εγωισμό αυτοσυντήρησης αποχωρώ πρώτη.
Παρακάλεσα για την αγάπη ενός άντρα κάποτε,σαν ήμουνα παιδί.
Δεν οφελησε και αν οφελησε αργησε. 
Και να σου πω την αλήθεια μου, διορθώνει η συγχώρεση το τραύμα.

Μα να τα ρίχνω αλλού ξέρεις πως αρνούμαι. 
Γνωρίζω κάθε μου ελάττωμα με το παραπάνω . 
Τα δουλεύω με αγάπη και χρόνο. Δε προσδοκώ . 
Ζω απλά μα όμορφα . 
Ξορκισμενη η ένταση και ο χαραμισμενος χρόνος . 
Μικρα καφέ ή μπαρ,ζεστές κουβέντες,
ο καναπές ,η σκύλα μου,οι ταινίες και τα γραπτά μου ,
μακριά από μετριότητες και ανάξιους εραστές.
Έτσι έκλεισε το τραύμα .

-Γεραλντινα