Μη το κάνεις θέμα.

Απο μικρή είχα μια κλίση στο θέατρο και το γράψιμο,σα ήρθαν πιασμένα χερι χερι μου ψιθυρισαν "μη φοβασαι".Τότε ,κάπου 7-8 χρονών δεν καταλαβα,μα πλεον ξέρω.

Αδυνατω να κοιμηθω βραδια τωρα αν δε ξημερωσει.Οι κρισεις πανικου μου ειναι καθημερινες και αυξανονται.Μη τους κανεις το χατιρι μου επαναλαμβανει η μητερα μου καθως ξυπνησε απο το κλαμα μου και την προσπαθεια μου να αναπνευσω. Ποιο χατιρι σκεφτομαι; Δε χρειαζεται να κανω κατι εγω .Δε μπορω αλλωστε αν κανω αυτο που το κεφαλι μου τρυπα και γυροφερνει καθε βραδυ θα βρεθω ξανα σε κεινο το δωματιο και σιχαινομαι το λευκο της τρελας μα καθε φορα που κλεινω τα ματια μου δεν υπαρχει μαυρο αλλα εκεινο το λευκο,ξερεις που ιριδιζει καμια φορα.

Θα ξεχαστει μου λεει καθως με αγκαλιαζει.Ο κοσμος εχει δικα του προβληματα.Προσπαθω να της εξηγησω πως δυστυχως ο κοσμος για να ξεχασει τα δικα του δεινα ασχολειται με των αλλων ετσι ισιως νιωσει καλυτερα ,δεν ειναι και λιγοι εκεινοι που νιωθουν ομορφοτερα με απλα πραγματα οπως το "ελα μωρε με την πουτανα".Ενας κοσμος γεματος στα σκατα θελει να νιωσει πιο αξιοπρεπης απο τα σκατα του διπλα κοσμου οποτε αγνοει τα δικα του και δειχνει με το γαμημενο δαχτυλο τον διπλα.

Θα πουνε πως το κανω θεμα.Η αληθεια ειναι πως καθε μερα ακουω συγχαριτηρια για την δυναμη μου και την ψυχραιμια που με κυριευει και δειχνω,και το ποσο χαιρονται που δε με εχει παρει απο κατω.Καθε φορα σκεφτομαι εκεινη την αγκαλια που μου εκανε το θεατρο μετα απο τετοιους επαινους.Το να μη κανεις το χατιρι στον κοσμο θελει μαεστρια και να παιζεις τον ρολο σου με ολη σου την ψυχη,στη δικη μου περιπτωση με οτι ψυχη μου εχει απομεινει.

Ισως το κανω θεμα ναι στα ματια του καθε μικροαστου ειμαι εκεινη που δε προσεχε ,εκεινη που τα θελε και τα παθε,ελα μωρε το πουτανακι να το πω στη γλωσσα σας.Μα εξηγηστε μου με τα χερια δεμενα και τα ινια στον νομο,ξεροντας τον θυτη κι που βαζει το τομαρι του εκει εξω διχως να νιωθει ιχνος ντροπης η πονου πως να μη το κανω θεμα; Καθε μερα κρατω το κεφαλι μου δυνατα με τα χερια μου ,φοβουμενη μη φυγει τυχον το μυαλο μου απο μεσα.Σφιγγω τις γροθιες μου να κρυψω το τρεμουλο.Σταυρωνω τα πόδια μου και κανω το ενα τσιγαρο πανω στο αλλο για να μου δωσω την ψευδαισθηση πως ειμαι ηρεμη και δε οδευω προς την τρελα.

Το κανω θεμα γιατι φοβαμαι πλεον μεχρι και τον περαστικο στο δρομο.Φοβαμαι να βγω απο το σπιτι μου μα με αναγκαζω μη τυχον και με φαει.Πινω για να πνιξω την οργη και εκεινη βγαινει προς τα εξω κι οχι σε κεινους που πρεπει τις περισσοτερες φορες. Εχω ξεχασει πως ηταν να γελας με την ψυχη σου και η αληθεια ειναι πως φοβαμαι να ξυπνησω μη τυχον μαθω κατι που δεν αντεξω.Το κανω θεμα γαμω την σκατοψυχια που κυριευει καθε καργιολη εκει εξω που εκανε αναλογα,γιατι δινω μαχη καθε μερα να κρατηθω ζωντανη κι οχι για να μη σας κανω το χατιρι αλλα για την γαμημενη την παρτη μου αλλα και για καθε θυμα της βρωμιας που κουβαλατε για ψυχη.

Τοτε δεν ηξερα γιατι με πηρε αγκαλια το γραψιμο ,τωρα ξερω.Ηταν,ειναι και θα ειναι το χερι εκεινο που με σηκωνει και το θεατρο ασπιδα να με προστατευει.Ετσι εγω κανοντας θεμα και βγαζοντας στη φορα τα δικα μου λερωμενα απο τη μασκαρα σεντονια θα σηκωνω οσους μπορω ,καθε γαμημενη φορα που καποιος απο εσας τους παταει.Θα γραφω για οποιον δεν εχει φωνη ,για οποιον φοβηθηκε,για οποιον τρελαθηκε ακομα και για κεινον που σκοτωσατε.Κι οχι δεν ειμαι ηρωας ειμαι εκεινη η πουτανα που δε το βουλωσε κι ουτε θα το βουλωσει ποτε ,η αυλαια δε θα κλεισει μεχρι να πληρωσετε και τον τελευταιο θεατη .

-Γεραλντίνα