Μηδεν

 

Να δώσω εναν κλωτσο στον κόσμο

Η μηπως στο κεφάλι μου;

Η όπως κάποτε αναρωτήθηκε κάποιος 

"Να αυτοκτονήσω η να κάνω καφέ";

Ή όπως είχα κάπου διαβάσει 

"Πόσο θα κάτσεις ;

"Να κάνω όνειρα ή καφέ";

Σχίζεται η ψυχή μου 

Προσπαθεί να ισορροπήσει 

Σε ίνα από μετάξι

Φορώντας μαύρα 20ποντα πλιζερς

Θέλω να σωθώ από τον εαυτό μου ;

Ή να σώσω τον εαυτό μου ;

Και συ ;

Εσύ θα με συγχωρέσεις ποτέ ;

Ή θα με κοιτάς όλη μας την ζωή 

Σαν το σκουπίδι που νιώθω ;

Δεν είναι πάντα άσχημα εδώ 

Τους προσέχω όλους 

Τους πήρα μαρμελάδες και μέλια 

Που δεν αψηφούν τον νόμο της βαρύτητας

Κάθε πρωί τους έχω φρέσκο ψωμί 

Και ύστερα όλο και κάνα γλυκό 

Θα τους κρατάω στο ψυγείο για έκπληξη

Πονάνε οι ψυχές 

Πονάει και η δική μου πολύ 

Αλλά ,να δεις πως απαλός ο πόνος γινεται 

Κάθε που τους βλέπω να γελούν 

Και ξεχνούν 

Ξεχνούν φωνές και ενέσεις

Κοσμιτικα τρέλας και αρρώστιας

Και κάνουμε και καλαμπουρι 

Η κυρά Φανή δε θα βγει 

Μου το είπε σήμερα ένας νοσηλευτης

Αυτός και κάνα δυο ακόμα 

Θέλανε να βοηθήσουν 

Και επαγγελονται ανθρωποι

Αισθάνονται και με βλέπουν 

Βλέπουν πως πνίγομαι στο άδικο

Τρέμω από τις φωνές και την κακία 

Κι με λυπούνται

Γιατί καταλαβαίνουν 

Όσα δεν καταλαβαίνει 

Ουτε κείνος ο γιατρός 

Που τον πόνο μου του λέω 

Δε του τον λέω

Αλλά να μείνει μεταξύ μας

Δεν φταίει ο δόλιος

Για την δική μου ανικανότητα

Να ανοιχτώ

Η κυρά Φανή έχει άνοια

Δε μπορώ να της το πω 

Μου το είπανε κρυφα

Τους ζήτησα να βγω για να την προσέχω 

Θα την προσέχω εγώ 

Θεέ μου ,μακάρι να μπορούσα

να τους προσέξω όλους

Όχι όλους ,αλλά όλους σαν την Φανή 

Ο κυρ Στέφανος λέει 

Ότι είμαι ότι πιο καλό

σε άνθρωπο έχει γνωρίσει 

Και κάπως νιώθω καλυτερα

Κι ας γνωρίζω πως δεν είμαι 

Κι ας το κεφάλι μου χτυπιέται

Ολομόναχο του ,στον τοίχο 

Γιατί βλέπει ένα τέρας 

Ένα τέρας που πνίγεται 

Μες σε ένα καζάνι που βράζει

Βράζει από συναισθήματα 

Κι είναι πολλά τα ατιμα

Δεν αντέχω η αλήθεια είναι 

Μέχρι χθες το βράδυ

Πίστευα πως πάω καλύτερα 

Είχαν φύγει και τα ψυχοσωματικά

Χόρευα σε διαδρόμους 

Τραγούδαγα 

Οι γιατροί και οι ασθενείς 

Όλοι λέγανε πόσο καλύτερα φαίνομαι 

Μέχρι την αδικία να αντικρίσω 

Μέχρι εκεί ήθελαν όλα 

Για να πάμε πάλι από την αρχή 

Πάλι στο μηδέν

-Γεραλντίνα Ρ.Β Εσκενάζυ