Άνθηση

Ξύπνησα με τον ήλιο στα βλέφαρα

 και έγραψα 

Αλλο ένα κομμάτι 

Μέσα από την ψυχή μου

Ήπια τον καφέ μου μέτριο

Και για λίγο μελαγχόλησα

Ύστερα χαμογέλασα

Τα χω καταφέρει 

Χαμογελάω μέσα στην θλίψη 

Είμαστε φίλες πια

Και έμαθε την θέση της 

Κι ότι τον καφέ μου 

Σήμερα θα τον πιω δίχως αυτήν 

Αλλά με της Αλκιστης τον μονόλογο 

Και το άλμπουμ του εθισμού 

Της είπα,ήρθε η ώρα

Τα όνειρα μου να γίνουν πραγματικότητα

Να κοιτάξω μη χαθώ ξανά σε υποκατάστατα

Πλέον θα κυνηγώ μόνο όσα 

Θέλω να γίνω

Τις στάχτες μαζεύω 

Κι φτιάχνω πάλι τα φτερά μου 

Σιγά ,σιγά 

Ο φοίνικας ξύπνησε

Έπιασε πάτο και κάηκε μοναχός του

Για να ξαναγεννηθει 

Με δύναμη,που να αντιληφθεις 

Δε μπορείς 

Με χασα και μου το συγχωρώ 

Γιατί με βρίσκω ξανά

Προσεκτικά για μένα 

Μα και για όσους αγάπω 

Νιώθω πως χρωστώ 

Χρωστώ σε κάθεναν εκεί έξω 

Που νιώθει μόνος 

Και με διαβάζει 

Ύστερα σκάει πλάγιο χαμόγελο 

Ίσα ίσα 

Μα λίγη ελπίδα του φύτεψα

Σε έναν κόσμο βαλτωμενο

Ήρθε η ώρα να ανθισουμε. 

-Γεραλντινα