"Ο παραλογισμός της Ρόζας"(αποσπάσμα)

"...Ε ναι ! Πήγα με άλλον. Πληγωθηκες ε ; Και γω,μωρέ. Κείνη την μέρα που της έκανες έρωτα πριν φύγει , Κι ύστερα το βράδυ έκανες σε μένα Ναι,ξέρω . Εγώ ήξερα Ήξερες και ήξερες και ήξερες ! ΞΕΡΑΔΙΑ ΗΞΕΡΑ Λες να ήξερα ότι θα κλαίω κάθε βράδυ Κάθε γαμημενο βράδυ που δε κοιμηθήκαμε μαζί Η που δεν ήρθες να με δεις Η όταν πηγές διακοπές μαζι της ; Η όταν ξαφνικά αντί να πηγαίνουν Οι δουλειές για αύριο Κι μεις στον καναπέ αγκαλιά Κείνο το αύριο έγινα εγώ ; Πιο συγκεκριμένα έγινα το : Από αύριο σε αύριο ... Ε,όχι λοιπόν ! Δεν είχα ιδέα ότι θα με πονέσεις τόσο Γιατί όσο εσύ ήθελες τον χρόνο σου Εγώ χρειαζομουν αγάπη και συ Εσύ μου έδωσες Απόσταση. Προστατέψες τους πάντες με μαθηματική ακρίβεια Πέραν από εμένα Κι όμως ! Στα συγχώρεσα και στα συγχωρώ όλα Κι συ έχεις τα μούτρα να μου λες Πως σε πρόδωσα ; Εμένα πρόδωσα,όχι εσένα Από την αρχή μέχρι το τέλος Λες και ήθελα νομίζεις να ανοίξω τα σκέλια μου σε άλλον ; Δε σε κατηγορώ Άλλωστε κανείς μας Δε σχεδίαζε να ερωτευτεί Ούτε κι συ ήξερες Πως να φερθείς,ίσως Έκανες ότι πιστεύες Πως καλύτερο είναι Και να με συγχωρείς Αν σκληρή γίνομαι Δε θέλω,μα κείνο το παράπονο Θυμάσαι που με πήρες και μου ουρλιάζες Στο τηλέφωνο εκείνη την καταπληκτική ατάκα Ότι δεν πηδάς ούτε την γυναίκα σου ; Με πήρες και μου είπες αυτό,ακριβώς Κι γω από την άλλη μεριά του ακουστικού Προσπαθούσα να καταλάβω Αν ακούς τι μου λες.. Δεν σε τυφλωνει μόνο ο έρωτας αλλά και ο πόνος Βέβαια εγώ έβαλα τα χεράκια μου Και βγαλα τα ματάκια μου Σε κάθε μου απόφαση Παίρνω την ευθύνη Είμαι έρμαιο και πόρνη Του πόνου και του φόβου Και ήθελα να σε αφήσω Πριν με αφήσεις Μα να πονέσεις Όσο θα πονέσω καθως φεύγω Τελικά δεν έφυγα. Που στο διάολο να πάω Αφού είσαι η αγάπη μου Δεν είμαι εκεινα τα ανοιχτά σκελια Κι ας με βλέπεις έτσι κάτι βράδια Κι ας μην έφυγες Δεν έχω πια ιδέα Ιδέα για το πώς να σου φερθώ Τι επιτρέπεται ; Τι όχι ; Με θες ; Η σου προκαλώ αποστροφή ; Μέχρι πόσο επιτρέπεται Να με έχεις αγκαλιά ; Τα τείχη μας ξανά υψωμένα Εσύ να νομίζεις πως θα στην ξανακάνω Και εγώ να τρέμω πως δε θα μείνεις . Οι άνθρωποι πληγώνουν Και πληγώνονται Έτσι,είναι αυτά Και σταμάτησα να νευριάζω Πλέον μοναχα στεναχωριέμαι Καπνιζω κάνα δυο τσιγαρα Ακούγοντας κάποια κομμάτια θλιμμένα Μπερδεμένοι και γεμάτοι πάθος Σίγουρη συνταγη αποτυχίας Είπε μια φίλη Είμαι πολύ ρομαντική Κι ίσως παραπάνω πεισματάρα Για τέτοιες συμβουλες Μας έκανε κακό Σου έκανα κακό Μου έκανες κακό Αλλά δεν είμαστε μονάχα Κακες στιγμές ; Έτσι δεν είναι ; Περάσαμε και όμορφα Μιλήσαμε τόσο Αγκαλιάστηκαμε Και χαιδευτηκαμε Ίσως λίγο παραπάνω Ίσως να φταίει αυτό Η το ότι δε σε χάιδεψα ποτέ Πραγματικά δικό μου. Ίσως αν το παίρναμε από την αρχή Να ήταν καλύτερα . Αλλά για να γίνει αυτό Πρέπει να δεις Πως μονάχη μου,το φταίξιμο Να κουβαλάω δε πρέπει Μέχρι τότε Θα μπερδεύουμε Μυαλό Καρδιά Και μπούτια . Τελικά δεν μου είπες ; Την άφησες ; Διαολε ποσο μου λείπουμε...." -Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ