Οι πόρτες,ξανά

.

“Αταλαντη και μεθυσμενη. 

Φωναζω για να ενοχλω . 

Την χαρά να ξυπνήσω 

Χτυπαω πορτες.

Να σπασουν 

Τις ανοίγω 

Θα φυγει. 

Φεύγει.

Με αφήνει.

Η θλιψη.

Τον κοιτά κατάματα

Και αυτος,κόβει και ράβει

Δικαιολογίες κι τάσεις φυγής

Ούρλιαζα για βοήθεια 

Και η λύση του 

Ενα κλουβί, ιδιωτικό 

Από αγάπη,λεει

Η αγάπη σε ελευθερώνει 

Δε σε παρατάει

Και τρέχει σε εξοχές

Αλλά πώς να τον κατηγορήσω 

Έτσι τον μάθανε

Ο καναπές και η κουβέντα

Θέλουν παντελόνια 

Μα το νούμερο,δε το ξερω

Ξανά 

Τάσεις φυγής και αποφυγής

Έπεσε στις σκονες 

Για να μιλά και να αφήνει την άμυνα

Λίγο πάρα πέρα 

Και αρρώστησε που ήταν

Ο εαυτός του 

Ευαίσθητος και ειλικρινής 

Ανοιχτός και ευάλωτος 

Αλλά τους ξέρεις,τους ανθρώπους

Αυτά είναι αδυναμίες 

Μη γελας .

Ο κόσμος μαύρισε 

Και τα παραπάνω τα θέλει 

Κλειδωμένα 

Έτσι κι αυτός εμένα

Σκληρή λέει να γίνω 

Και από αγάπη

Την πόρτα εκείνη κλειδώνει 

Ξανα

 

Δωσε μου πισω οτι μου εμεινε. 

Χάζι να κάνω 

Να νοσταλγώ

Λεξεις θελω. 

Μυαλο να τις βαλω σε σειρα. 

Και λιγη καρδια να μοιαζουν ομορφες. 

Ορκιζομαι πως ειχα ονειρα. 

Δεν πονουσε το στομαχι. 

Τα χερια ηταν σταθερα. 

Δεν τρεμανε.

Τα ματια μου καθαρα. 

Οι σακουλες γεματες φαι. 

Πλεον

Πειναω και τρωω τα τσιγαρα μου. 

Πινω μονο απο το ποτηρι μου . 

Πρόποση σε όσους μειναμε 

πίστοι στο συναίσθημα 

Και στα πόδια δε τα βαλαμε

Εσπασα το παλιο . 

Κοπηκε το χερι μου. 

Μου θυμισε ψυχες. 

Εκεινες που πιανεις

Γεμάτες χαρακιές. 

Μα δε φταινε . 

Χαιδευα τα σπασμενα . 

Γελασα .

Ποια να πρωτομαζεψω;

Τα δικά μου τα κουβάλησα 

Ξανά μονάχη μου 

Τα δικά του; 

Απτά χέρια μου παίρνει

και ανοίγει την πόρτα

Ξανά

Ποσα κομματια θελησα να σωσω; 

Πόσα κομμάτια 

Η ίδια τον έκανα ;

Και ποσα δικα μου πατησα 

με τα ιδια μου τα ποδια; 

Μη με λυπασαι. 

Εγω να .. 

Εδω ειμαι καλα. 

Την θλιψη σου να ενοχλησω ηθελα.

Να σου χαιδεψω τα κομματια ηθελα. 

Να μου γελας ηθελα. 

Θελω. 

-δεν εχω κατι ομορφο σήμερα να κλεισω εδω ξεχασα τα ματια μου να ανοιξω. 

-Γεραλντινα Ρ.Β Εσκενάζυ